‘Wij willen alle kleuren M&M’s’, grijnst de gitarist van Racoon, Dennis Huige, na afloop. ‘En een grote bos witte lelies.’ In tegenstelling tot een rock-’n-rolllegende als Van Halen, is de rider van Racoon in werkelijkheid vrij saai. ‘Bij Claw Boys Claw staat er een kokosnoot op. Zo weten ze dat alles goed gelezen is’, weet Huige. ‘Racoon moet iets beters kunnen bedenken’, zegt bassist Stefan de Kroon. Zanger Bart van der Weide komt binnen met kaasblokjes en witte wijn in plastic bierbekers. ‘Ik vond even niks anders.’ Na een weekend Plaatpop ben ik niet anders gewend.
Impressie eerste editie Plaatpop
‘Racoon een beetje aanraken mag vast wel’
Racoon sluit het nieuwe Bergen op Zoomse festival Plaatpop af. Per ongeluk belandt Marleen van Wesel backstage, en besluit een impressie van dit festival te schrijven.
Het festival, begon een dag eerder, gewoon frontstage. Op de Boulevard in Bergen op Zoom brengt boyband MainStreet veertienjarige meisjes in verrukking. Uren voordat de poorten openden stonden ze al te dringen. Dat het festival niet is uitverkocht doet niets af aan de romantiek. Later, nog altijd uren voor het optreden, loeren de jonge meisjes onder de afschermende hekken door naar de backstage, op hun buik in het gras.
Op de eerste editie van Plaatpop staan verder Brainpower, 3J’s, Flat Out en Gers Pardoel, die de toeschouwers heel gevat verzoekt uit hun plaat te gaan. Miss Montreallaat de reeds opgewarmde mensenmassa stuiteren op eigen nummers én op een rockende versie van Martin Solveigs ‘Hello’.
Op de tweede dag van het festival schijnt de zon net zo hard en klinkt Danny Vera net zo te gek. Naast Flat Out blijken bovendien ook de andere lokale coverbands, Frontaal en 5150, minstens zo goed in feestjes bouwen als de grote jongens op de affiche.
Handsome Poets kunnen er ook wat van, blijkt ’s avonds voor een driekwart gevulde tent. Verderop, languit in het gras, drink ik nog een biertje. Een meisje met een lotenboekje komt bij me staan. ‘De opbrengst gaat naar een goed doel. Ik ben even vergeten welk’, zegt ze, terwijl ze blauw, nummer 16 voor mij afscheurt. Bovendien kun je er 25 drankbonnen mee winnen of een meet & greet met Racoon.’ Wat je vervolgens mag doen met Racoon weet ze ook niet. ‘Maar een beetje aanraken mag vast wel.’
’s Avonds stroomt de festivaltent nagenoeg vol wanneer Racoon bijna aantreedt. Eerst hoor ik van welk lotnummer de eigenaar een uur voordat de bar sluit nog 25 drankbonnen wint en wie straks Racoon vast wel een beetje mag aanraken. ‘Blauw, nummer 16.’ Verdomd.
Racoon neemt ruim de tijd voor het inmiddels indrukwekkende, met 3FM Awards en andere prijzen overladen oeuvre. Hoogtepunten zijn ‘het nummer dat ons uit de stront trok’- aldus Van der Weide (Love You More) en ‘het eerste en laatste Nederlandstalige nummer van Racoon’ (Oceaan). Het publiek geniet, maar meisjes van een jaar of 35, grassprietjes op de buik, om blij te maken met lootje 16, zie ik zo snel niet.
Pas bij de poort naar de backstage staat een mevrouw, 35-plus, nergens gras, maar toch teleurgesteld dat háár winnende lootje bij nader inzien bij 25 drankbonnen hoorde. De bar is al dicht en omdat er een introducee mee mag, neem ik haar maar mee.
‘Het stelt niet veel voor, hoor’, begroet Huige ons. ‘De gitarist’, zegt hij er voor de zekerheid bij. Maar goed ook. ‘Wij hoorden ook pas in de tourbus dat ze nog een meet & greet wilden’, kaatst De Kroon terug. ‘Maar hysterisch gillen, zoals bij MainStreet, doet nooit iemand’, geeft hij toe. ‘Misschien zijn we te oud.’ Huige: ‘Alhoewel. Vroeger werd er ook niet gegild eigenlijk.’
Terug buiten is het donker geworden en stil. Alleen tientallen vrijwilligers zingen zachtjes Love You More terwijl ze stellages afbreken en bekers rapen. Volgend jaar weer, graag.