Zoals de band Vanderbuyst, die net als Dieleman de Zeeuws-Vlaamse roots deelt en deze avond openen. Normaal gesproken bestaat hun repertoire uit jaren '70/'80 hardrock, waarmee ze 't Beest al eens eerder op hun kop hebben gezet. De fans die dit ook vanavond weer verwachten, komen wellicht wat bedrogen uit. Speciaal voor deze gelegenheid zijn de nummers van Vanderbuyst in een geheel nieuw akoestisch jasje gestoken. Hier bewijzen de bandleden hun muzikaliteit, want in deze setting blijven hun nummers prima overeind. Door de rauwe, maar warme stem, van Jonkman doet het wat denken aan het solowerk van Eddy Vedder. In andere nummers, zoals 'I Feel Free', hoor je de invloeden van Britse bands als The Beatles en The Who. Voor de gelegenheid zijn de heren zelfs keurig gekleed in pak - met stropdas - en wie ze nog niet eerder op het podium heeft zien staan, zou niks vermoeden van hun voorliefde voor hardrock. Althans, op hun weelderige haardos na. Het opwarmen van de zaal lukt de heren prima.

 

Broeder Dieleman staat inmiddels gereed op het podium, maar kan pas beginnen als zijn vrouw in de zaal is gearriveerd (tot zover het broeder gedeelte). Hij opent met een lied van de Vlaamse kunstenaar Willem Vermandere. Een liedje dat goed aansluit bij de onderwerpen waar Broeder Dieleman graag over zingt: de nostalgie van alledaagse dingen, de kerk, zijn liefde voor de streek en niet te vergeten het Zeeuwse dialect. Hij begeleidt zichzelf op gitaar of banjo, maar naarmate de avond vordert verschijnen er steeds meer gastmuzikanten op het podium: Zo neemt Janine van Osta de tweede stem voor haar rekening, verschijnt bij het nummer 'Duuzend Veugels' plotseling de engel Lars met zijn zingende zaag en tovert zelfs Willem Vanderbuyst nog even zijn flying v gitaar tevoorschijn en speelt een nummertje mee. Maar, dat het gezelschap bonter wordt, wil niet zeggen dat de muziek ook steeds uitbundiger wordt. De muzikanten versterken met hun bijdragen de klankkleuren van de intense, ingetogen nummers.

 

Het optreden wordt onderbroken voor een waar kerstverhaal. Over een arm gezin, crisis en een draak van jaloezie. Iedereen raakt nu echt in de kerststemming en Broeder Dieleman probeert dit vast te houden met, jawel, een cover van Slayer. Uiteraard vertaald in het Zeeuws en met iets minder agressie dan de Amerikaanse trashmetalgoden. Onze Zeeuwse broeder geeft aan alles zijn eigen draai en doet dat met aanstekelijke overtuiging, zodat je er vanzelf in meegaat.  

 

Tenslotte staat Cairo Liberation Front klaar om de avond extra feestelijk af te sluiten. Want na al het luisteren is het nu wel tijd voor een dansje. Daar is het publiek het ook mee eens. Op de klanken van de Egyptische electro en met een theedoek omgebonden dj’s gaat iedereen nog even helemaal los. Buikdansen, touwspringen, crowdsurfen, deze dj's halen werkelijk alles uit de kast om de avond goed af te sluiten met een knal. Mooi einde van deze gevarieerde avond met een kersboodschap op geheel eigen(tijdse) wijze.