Bij het opbouwen van het podium zie je al waarom het crappy dogs zijn. Bijna antieke versterkers, veilingkisten en instrumenten die getekend zijn door het vele gebruik. Het weinige moderne wordt snel weer uitgeschakeld, de monitor geeft te veel storing op het geluid. “Zet maar uit, het kan er alleen maar crappy-er door gaan klinken” besluit de zanger. Na wat stekkers steken is de band en geluidsman klaar, nog een slokje bier en het kan beginnen.
Crappydogs in La Strada
Van experimenteren naar improviseren
Crappydogs is de band rond Erik van den Berge, een singer-songwriter uit Walcheren. Ondanks dat de band maar deels Zeeuws is, is de verbondenheid met Zeeland groot. Een optreden in een café als La Strada wordt dan ook jaarlijks herhaald, een feestje is gegarandeerd.
Toch niet, de drummer is nog niet helemaal tevreden. Zijn basis drumkit wordt nog uitgebreid met de nodige attributen. Een bierfust in het magazijn blijkt niet het juiste geluid te hebben. Een barkruk en wat dienbladen klinken beter, de band is nu echt klaar.
Het is altijd een plezier de crappydogs te zien spelen. Een setlist is er niet, wel een kartonnetje waar met viltstift alle nummers op staan. Na elk nummer wordt er democratisch het volgende nummer gekozen, met bijhorende discussie. Het stoort totaal niet, het hoort bij de band. Ze zijn dan ook geen bedenksel, alles is oprecht. Dit hoor je dan ook in de muziek.
Naast de geïmproviseerde drumkit -zelfs de radiator moet het ontgelden- zien we een oude contrabas, een tenorsax en multitalent Van den Berge op gitaar, banjo, trompet en accordeon.
De eerste set wordt voornamelijk gevuld met wat nieuwe nummers. Er wordt wat geëxperimenteerd door de band, maar hun blues klinkt zoals het hoort, ruw en crappy. “Het volgende nummer is Polution Blues, wordt ook vast geen hit” kondigt de zanger een nieuw nummer aan. Toch heeft de band alles in zich om op grote blues- en rock- en wellicht jazzfestivals te staan. Een grote doorbraak laat tot nu toe echter op zich wachten, wellicht met hun nieuwe cd die in de maak is?
Tijdens een korte pauze tussen twee sets loopt een dronken toerist het podium op om de contrabas eens uit te proberen. Zou je bij een andere band dat moeten bekopen met een blauw oog, de bandleden van Crappydogs kijken geeneens om. Op het gemak wordt na de bas ook het drumstel eens van dichtbij bekeken en uitgeprobeerd.
In de tweede set wordt het experimenteren omgezet in improviseren. De band komt goed los en als ware jazzmuzikanten gunnen ze elkaar de solo. Al wordt er over de setlist wat gediscussieerd, tijdens het spelen is een knik en een vinger genoeg om het verloop van het nummer te bepalen. Hieruit blijkt ook de professionaliteit van de bandleden, de liefde voor hun muziek.
Aan het eind wordt het podium verruild voor de rest van het café. De zanger achter de bar en de drummer ronddwalend achterin het café. Zelfs de contrabas wordt met een draagband al was het een gitaar rond de nek gehangen en doet een rondje La Strada. Een heerlijke crappy en ongedwongen band die gewoon doen waar ze zin in hebben, en dat doen ze verdomd goed.