Giuseppe Valenza, voormalig frontman van Bodypolitics, is terug met een nieuw muzikaal project. Als Frank Valenza brengt hij melancholische pop, waarin zijn jeugd in het Italiaanse kustdorp Civitanova Marche centraal staat. “Ik kan me voorstellen dat mensen Frank Valenza als een alter ego zien, een happier personality.”

Giuseppe Valenza (34) woont naast een zwembad. Samen met zijn vriendin huurt hij de woning van de vroegere opzichter. De bungalow staat in feite midden op de parkeerplaats van het sportcomplex, maar is voor bezoekers nauwelijks te zien; weelderige struiken en metershoge bomen onttrekken het huis aan het oog. “Alsof je midden in het bos zit,” zegt Valenza. “Je voelt je hier volledig afgesloten van de buitenwereld, en dat terwijl het vanuit Utrecht maar een kwartier met de bus is.”

Komen en gaan
Valenza maakt naam in de Utrechtse muziekscene als zanger van Bodypolitics. De band wordt in 2010 opgericht en brengt de albums The Space Of A Jump (2012) en Inner Nil (2013) uit. “Het ging erg goed met de band”, zegt Valenza. “We groeiden organisch. Iedere show die we speelden leverde ons weer vijf nieuwe boekingen op.” In 2014 gaat Bodypolitics onverwacht uit elkaar. Valenza vertelt er tijdens het gesprek uitgebreid over, maar: “dit is zo persoonlijk, zou je dit alsjeblieft niet willen opschrijven? Het is iets tussen mij en de andere leden van de band.” Wat hij er wel over kan zeggen, is dat het op een gegeven moment niet meer ging. Dat was voor hem moeilijk te verteren. “Ik had zoveel in Bodypolitics geïnvesteerd en ineens hield het op.”

Muzikaal begint het al snel weer te kriebelen. In de twee jaar na Bodypolitics is het bij Valenza thuis een komen en gaan van Utrechtse muzikanten. Hij speelt onder meer samen met Tom Gerritsen (The T.S. Eliot Appreciation Society), Adriaan Hogervorst (drummer Stillwave), Art Pinto (drummer Bodypolitics) en Tim Lamballais Tessenshon (bassist Bodypolitics). Lachend: “Ik wilde alle mogelijke combinaties en genres uitproberen, gewoon voor de lol. Met Tim heb ik bijvoorbeeld hele romantische pianoballads opgenomen. De afgelopen twee jaar hebben me minstens vijf albums aan materiaal opgeleverd."

© Harold van de Kamp

Kleine wereld
Hij selecteert vier nummers en bundelt ze op de EP, die in het najaar van 2016 verschijnt. Hoe de EP gaat heten, is op het moment van schrijven nog niet bekend. Valenza brengt de muziek onder de naam Frank Valenza uit. De liedjes gaan over een specifieke periode uit zijn jeugd, vertelt hij. “Daarom klinken ze ook zo melancholisch.” Valenza groeit op in het Italiaanse dorpje Civitanova Marche, in een afgelegen en dunbevolkt gebied. “Voor jonge mensen was er niet zoveel te doen. Ik heb geluk gehad, ik had een grote en hechte vriendengroep. We leefden in een kleine wereld, maar daarbinnen gebeurde van alles. Hoewel ik inmiddels alweer jaren in Nederland woon, ligt mijn hart in mijn hometown. Dat gevoel is er altijd. Als ik dan ook nog een gitaar in mijn handen heb, ontstaat de muziek vanzelf.”

Het verschil met zijn vorige band had niet groter kunnen zijn. Valenza: “Bodypolitics vond overal wat van. Onze nummers gingen over zware thema’s, zoals de relatie tussen mens en maatschappij en de invloed van de media. De track ‘Eyes’ raakt me nog altijd heel erg. Dat gaat over onze beeldverslaving, over dat onze ogen onze belangrijkste informatiebron zijn geworden.” Valenza houdt de maatschappelijke ontwikkelingen nog steeds nauwgezet bij, maar de behoefte om er muziek over te maken heeft hij niet meer. “Ik ben moe van het feit dat iedereen tegenwoordig maar een mening moet hebben. Dan gebeurt er iets in Syrië en heeft heel Nederland daar direct weer wat over te zeggen.”

‘Happier personality’
Zijn nieuwe muziek is lichter van toon, omdat Valenza zichzélf ook een stuk lichter voelt. “Ik heb het behoorlijk moeilijk gehad toen ik negen jaar geleden naar Nederland verhuisde. Waarom ben ik hier? Wat doe ik hier? Moet ik mijn principes opzij zetten, zodat ik er beter tussen pas? Dat hoor je terug in de muziek van Bodypolitics. Die was behoorlijk donker, omdat het uitgangspunt altijd ‘persoonlijke crisis’ was. Die gevoelens heb ik nu niet meer. Ik heb hier een leven opgebouwd, kan mezelf zijn, voel me thuis. Ik kan in het Engels tegen jou praten zonder me een buitenlander te voelen. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat mensen die me van Bodypolitcs kennen, Frank Valenza als een soort alter ego zien. Een happier personality.”

Niet dat Frank Valenza daadwerkelijk een alter ego is. “Ik had gewoon een naam nodig”, zegt Valenza. “Nederlanders hebben vaak moeite met de naam Giuseppe, omdat je hier de giu-constructie niet hebt. Het maakt me niet uit als mensen mijn naam niet goed uitspreken, maar het wordt wel een probleem als ze me op Spotify willen opzoeken. Hoe vaak ‘Giuseppe’ al verkeerd is gespeld op affiches...” Sinds zijn dertiende wordt hij door een van zijn jeugdvrienden Franco (Frank) genoemd (Valenza: ‘Zonder aanwijsbare reden, overigens.’). De bijnaam blijft hangen. Als beginnend muzikant ondertekent hij e-mails naar booking agencies en platenlabels als Frank Valenza, artiestenmanager. “Ik had al vrij snel door dat ik dan meer reacties kreeg.”

Alles uit handen
Voor zijn nieuwe project heeft Valenza zoveel mogelijk uit handen gegeven. “Vroeger was ik altijd de jongen die alles regelde. Daar was ik op een gegeven moment klaar mee. Het meeste wordt nu door anderen gedaan, ook de EP-release. Het enige wat ik doe, is de nummers schrijven en performen.” In eerste instantie wil Valenza de plaat zelf in zijn thuisstudio inspelen. Hij komt echter al snel tot de conclusie dat de nummers te goed zijn om níet met een ervaren producer op te nemen. Zodoende neemt hij contact op met Simon Akkermans. “Simon heeft fantastisch werk afgeleverd voor de albums van Binkbeats en Bombay. Ik wilde graag met hem werken. Op aanraden van Simon heb ik ook andere muzikanten voor de opnames gevraagd: Rinse Visser (frontman van Alexi Lalas, red.), drummer Nicky Hustinx en gitarist Ruben van Wiggen. Simon vond dat de nummers dat verdienden.”

Wat de toekomst gaat brengen, weet hij niet precies. En dat is eigenlijk ook wel eens lekker. “De route van Bodypolitcs was tot in detail uitgestippeld. Dat wilde ik niet meer. Het belangrijkste voor mij is dat ik weer zoveel mogelijk mooie shows kan spelen. That is the only thing that matters.”

Te zien: Frank Valenza, zondag 18 september 2016 @ Kathedraal Festival en zaterdag 1 oktober 2016 @ EKKO, als support van The T.S. Eliot Appreciation Society.