Een nieuwe drummer
Afgelopen oktober kondigde de band aan dat Adriaan Hogervorst aftrad van de drumtroon en dat Joris Keijer hem zou vervangen. Een verandering die zorgde voor een soort Stillwave 2.0. Van Putten: “Met Adriaan hadden we al wel iets sterks opgebouwd. Voor Joris was het best lastig om daar middenin terecht te komen.” Voor de band betekende het dat Keijzer genoeg ruimte moest krijgen om zijn eigen ‘ding’ te kunnen doen. Het stond voorop dat hij geen imitator van voorganger Hogervorst moest worden. Gelukkig waren de drie geen onbekenden van elkaar. Zo tourde Joris al ruim 30 shows mee als roadie. Voor Van Putten en Jongejan was hij de enige die, naast Adriaan, begreep wat ze met Stillwave willen. Keijzer: “Toen mij werd gevraagd of ik dit wilde doen, was dat wel een behoorlijke kluif, maar ik wist dat als ik nee zou zeggen, ik daar mijn hele leven spijt van zou hebben.” Tijd voor een nieuwe versie van Stillwave dus. Een tijd ook van veel nieuwe muziek schrijven en opnemen.

Een nieuwe EP en debuutplaat
The Heim EP verenigt het oude en nieuwe Stillwave. Zo staan er twee nummers op met oud-drummer Hogervorst en drie met Keijzer. Een transitie die ook terug te horen is. Jongejan: “Je merkt wel dat Joris een andere stijl heeft, maar niet zo dat je denkt dat het een compleet ander ding is geworden. Het is nog steeds in dezelfde soort omgeving van wat we met kunst proberen te doen. Dat vind ik mooi, van tevoren weet je dat natuurlijk nooit.” De EP kwam tot stand in het Westland, in een schuur waar de heren zich opsloten met als doel om drie nummers te schrijven. Het moest er op die plek uitkomen. Iets wat ze niet eerder zo hadden gedaan en wat het ook spannend maakte. Acht dagen waren er uiteindelijk nodig om The Heim EP compleet te maken.

In mei doet de band drie shows in Nederland ter gelegenheid van de EP-release. Daarna vertrekken ze naar Engeland en Wales voor een tour. Wat brengt het komende jaar verder? Jongejan: “Na die tour wordt het vooral schrijven, de studio weer induiken en echt voor die debuutplaat gaan. Daar zijn we ook echt aan toe.” De band heeft bewust gewacht met het maken van een debuutplaat. Jarenlang schrijven en muziek maken is een ontwikkeling en zoektocht geweest naar wat er met deze plaat gezegd moet worden. Van Putten: “We willen niet dat het album een soort ‘best of’ wordt van de afgelopen jaren, maar meer een werk op zichzelf waarvan je denkt: dit is wat we nu zijn.” Van een strakke planning met deadline is geen sprake, ze willen alle tijd nemen voor een plaat waar iedereen achterstaat.

Terugkijkend op de afgelopen jaren vinden ze dat ze zich alle drie ontwikkeld hebben op muzikaal, maar ook persoonlijk niveau. Een groei die duidelijk zichtbaar is. Jongejan: “Vier jaar geleden begonnen we met een klein demootje en als ik dat nu terugluister denk ik: wow. Dan merk je wel dat je een hele groei hebt doorgemaakt en dat je nu op een heel andere manier naar muziek luistert en kijkt en dus ook anders schrijft. En dat terwijl ik bij die demo al dacht: this is the best shit ever.” Om dat laatste moeten ze alle drie lachen, maar ze beseffen dat het belangrijk is om zo achter je muziek te staan. Van Putten: “Je moet wel een beetje denken dat wat je nu aan het doen bent, goed is. Misschien niet het beste ooit, maar wel dat het recht heeft om te bestaan, dat het waarde heeft.”

Een nieuwe tour
Overal waar mensen naar Stillwave willen luisteren, wil Stillwave zijn. Het buitenland trekt en hun ervaringen in Engeland spelen daar ook zeker in mee. Van Putten: “Het is niet dat we Nederland niet leuk vinden, maar we willen gewoon een zo breed mogelijk publiek trekken. We merken wel dat de muziek die wij maken in Engeland sneller begrepen wordt. Hier in Nederland heb je soms het gevoel dat mensen eerst nog de kat uit de boom kijken. Daarom is daar spelen heel verfrissend.” Jongejan: “Het is allemaal iets minder perfect, gewoon wat slordiger. Ik denk dat we daar redelijk goed in passen. Bo Menning (van de band Aestrid, red.) zei ooit dat hij het zo leuk vindt dat onze muziek soms uit de bocht gaat. Een voorbeeld is dat Michaël ooit bij een show in Engeland het publiek insprong, bovenop een meisje dat net naar de wc ging. Het publiek vond het waanzinnig. Niet dat het expres was, maar het was een half ongeluk dat iedereen kon waarderen. Onze muziek zit live vol met halve ongelukjes. Dat is de charme van het live spelen.”

Shows spelen is de leidraad en dat maakt Stillwave meer een liveband dan een studioband. Wel beleven ze dat ieder op hun eigen manier. Van Putten: “Als ik optreed, is dat meer om emotie te uiten en een bepaalde controle te verliezen.” Jongejan: “Voor mij is het ook wel iets los laten, maar ik ga er op een andere manier naartoe. Op een gegeven moment heb ik het gevoel, dat klinkt heel arrogant, dat ik het publiek compleet in controle heb. Het heeft iets heel bevrijdends.” Alle drie zijn ze van mening dat een show spelen betekent dat je iets wil communiceren naar het publiek. Dat dat lukt, maakt de live-ervaring zo bijzonder. Op 14 mei mogen ze eindelijk weer, na een redelijk lange tijd zonder optredens. Aan enthousiasme geen gebrek, want dit is waar ze zo naar uitkeken. Dat ze daarna weer een schuur induiken voor het schrijven van de debuutplaat betekent dat een volgende show in Nederland nog even wordt uitgesteld. Van Putten: “Een uniek moment in tijd en ruimte dus.”

Te zien: EP-release Stillwave met Woods On Fire, zaterdag 14 mei 2016 @ EKKO, Utrecht