Wanneer we het terrein op fietsen waar de Metaal Kathedraal zich bevindt, begrijpen we waarom Marten Timan hier zijn album wilde presenteren en meteen maar een grote groep van zijn vrienden uitnodigde. Het achter terrein lijkt een kruising tussen een vrijplaats voor kunstenaars en De Parade. De milde warmte van een waterig zonnetje zorgt ervoor dat het goed vertoeven is aan de tafeltjes buiten. Ook zijn er de stands met vintage spullen en meubels van de SoekHoek minimarkt, 2e hands vinyl, kunst exposities, een muziekinstallatie van Yuri Landman en de keuken van het team van Rammenas Roots Rock Kitchen.
Zondag 20 september presenteerde Boyle zijn debuutalbum in de Metaal Kathedraal in De Meern. In plaats van de gebruikelijke support-act had Boyle-voorman Marten Timan voor het feestje een groot deel van zijn muzikale vrienden uitgenodigd. Wij dompelden ons onder in het mini-festival dat het resultaat was. En misschien moeten we dat ‘mini’ zelfs weglaten.
Maar hoe verleidelijk het ook is om buiten te blijven hangen, voor de optredens moeten we toch echt naar binnen. In de grote ruimte op de begane grond (De Buyck) staat een podium voor de bands, terwijl de wat rustigere acts op de eerste verdieping spelen in Het Hemelrijck. Tussen de ruimtes in zweeft als het ware Het Voorportaal. In die intieme ruimte wordt het festival gestart door Holden Goldmund, het eenmansproject van Jacco van Elst van The Fire Harvest en This Leo Sunrise. Daarna zien we in De Buyck de terugkeer van Het Gloren. Voor zijn tweede album heeft Delftenaar Floris Schrama de leden van de Utrechtse band Servië gevraagd om met hem mee te spelen en het optreden van vandaag is het eerste in deze bezetting.
Het prettige van het festival is dat er voldoende ruimte is om tussen de optredens door even bij te kletsen, de Kathedraal verkennen of wat te eten. Na een pauze start de show van The World of Dust. Terwijl op de muur achter hem zijn collages worden geprojecteerd, speelt Stefan Breuer op gitaar een aantal nummers van het tweede album van zijn soloproject dat later deze maand verschijnt. Anders dan de grootse nummers op zijn debuut Bhava speelt Breuer nu kale en breekbare gitaarliedjes die het ook goed doen bij zijn jonge dochter. Met een mengeling van verbazing en trots komt ze verschillende keren gedag zeggen tegen haar vader die daar zit te spelen. Papa zelf vindt het allemaal prima en gooit er een slimme kwinkslag uit: "Jullie kunnen de cd kopen als je ongestoord naar de muziek wilt luisteren."
Tijdens deze show horen wel al een flard van de soundcheck van The T.S. Eliot Appreciation Society (TTSEAS). The T.S. Eliot Appreaction Society is het solo-project van Tom Gerritsen. Ook hij is bezig met zijn tweede album, dat nog even op zich laat wachten. Wat het optreden laat zien en horen is dat Gerritsen bezig is met een muzikale transformatie. Terwijl het debuut nog intens gespeelde, akoestische Dylanesque singer-songwriterliedjes bevatte heeft Gerritsen voor zijn nieuwe werk de elektrische gitaar opgepakt en laat hij zich bij een aantal nummers begeleiden door de drummer en bassist van Servië. Het geluid van TTSEAS is daardoor meer divers geworden: het gaat van singer-songwriter naar indiepop en in één liedje horen we ook invloeden van The Feelies.
Terug naar Het Hemelrijck voor het optreden van Paul Hoek. De schilder, schrijver en voormalig We vs. Death-trompettist maakt al een aantal jaren liedjes onder zijn eigen naam maar speelt sporadisch live. We zagen Hoek eerder met een band, maar vanmiddag doet hij iets nieuws: met een loopstation begeleidt hij zichzelf. Met gitaar, synthesizer en trompet weeft hij repeterende indiepopliedjes met melancholisch trompetspel en Nederlandstalige praatzang. De huiskamersetting, de typische droge Paul Hoek-humor, de poëtische teksten en de ontwapenende presentatie creëren een intiem samenzijn dat één van de hoogtepunten van het festival is.
Ook The Fire Harvest doet het vanmiddag anders dan we van de slowcore-band uit De Bilt gewend zijn. “Dit is de akoestische variant van de band,” legt voorman Gerben Houwer aan de bezoekers uit. Dat betekent dat hij zelf op een akoestische gitaar speelt, dat Bart Looman (die door drukte eigenlijk niet meer meespeelt) meedoet op elektrische gitaar en dat Gibson Houwer - die normaal drumt - nu bas speelt en drumsamples bedient. Een goede keuze om in deze grote ruimte niet met een drummer te werken. Ook goed is het nieuws dat in februari 2016 het debuutalbum van de The Fire Harvest uitkomt, zo’n elf jaar na de oprichting van de band.
De volgende break is iets langer maar dat is ook wel begrijpelijk als we zien wat er allemaal klaar wordt gezet voor Bismuth. Instrumentenbouwer Yuri Landman en multi-instrumentalist Arnold van de Velde hebben twee tafels neergezet die vol staan met (al dan niet op straat gevonden) spullen, die vakkundig aaneengesmeed zijn met snaren, houtjes en de nodige effectpedalen en waarvan het geluid uiteindelijk via twee versterkers de ruimte in gestuurd wordt. En alsof dat nog niet genoeg is, bespeelt Landman met drumstokken een in de ruimte gespannen langer snaar, om zo te zorgen voor allerlei onaardse klanken. Op het ene moment lijkt het alsof het tweetal aan het improviseren is en op het andere moment alsof ze een strak en duidelijk schema volgen. Indrukwekkend!
De laatste spot van het festival is vanzelfsprekend voor Boyle. Wat ooit begon als een soloproject van Marten Timan (ex-We vs. Death, Shuriken en Wander) is inmiddels uitgegroeid tot een vijfkoppige band, zodat de nummers ook live gespeeld kunnen worden. Terwijl het buiten steeds donkerder wordt - en de visuals die achter de band geprojecteerd worden duidelijker zichtbaar - neemt Boyle ons in gedachten mee naar Canadese plaats waar de nummers op Release losjes door zijn geïnspireerd. In de tien ingetogen en geconcentreerd gespeelde liedjes is dezelfde melancholie te horen die ook het werk van We vs. Death zo kenmerkte, sommige gitaarloopjes (zoals bijvoorbeeld van ‘Warm Hands’) herinneren ook vrij direct aan de Utrechtse postrockformatie. Maar Boyle heeft een eigen geluid dat beelden van mooie weidse landschappen oproept en dat eerder hoopvol dan somber is.
Het optreden van Boyle is de passende afsluiter van een met zorg en liefde georganiseerd release-festival met uitdagende muziek, waarbij de rust in het programma een prettige bijkomstigheid was. Knap dat Marten Timan bij alle bands uitgebreid stond te kijken, terwijl hij als mede-organisator en als afsluitende act waarschijnlijk ook wel andere dingen aan zijn hoofd had. Mooi was ook dat veel van de bands iets anders deden dan wat we van ze gewend zijn, soms als experiment en soms als voorproefje van een nieuwe koers. Voor herhaling vatbaar?
Gezien: Boyle release-show met ook Holden Goldmund, Het Gloren, The World of Dust, The T.S. Eliot Appreciation Society, Paul Hoek, The Fire Harvest, Bismuth, zondag 20 september @ de Metaal Kathedraal, de Meern