Ons recensententeam bestaat deze keer uit Wouter Bal [WB], Frank Gesink [FG], Iris van Korven [IK] en Niels Spinhoven [NS]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), EP, single of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje.

John Coffey staat bekend om spetterende en snoeiharde liveshows. Het valt dan nog niet mee al die energie, zonder de interactie met een publiek, op een schijfje te persen. Juist dat is John Coffey met The Great News weldegelijk gelukt. Het zweet druipt van het album af. Al vanaf opener ‘Eagle Chasing Flies’ is duidelijk dat John Coffey met de overstap naar het platenlabel V2 niet van plan is op de softe tour te gaan. De band trekt direct stevig van leer. Piepende gitaren, een drum fill en dan die strot van David Achter de Molen. Het blijkt de opmaat naar een album vol harde punkrock, waarbij echter altijd ruimte is voor catchy refreinen en koortjes. En dan is daar halverwege ineens ook nog een trompet die het album lucht geeft. De laatste tonen van het instrumentale ‘Jean Trompette’ blijken gelijk het uiterst aanstekelijke muzikale thema van het daaropvolgende ‘Heart Of A Traitor’. Duidelijk is dat John Coffey met het aantrekken van producer Matt Goldman (o.a. The Chariot en Underoath) de juiste keuze heeft gemaakt. The Great News is het album dat de dynamiek van de liveshows van John Coffey het dichtst benadert en zou daarom zomaar eens hun grote doorbraak kunnen betekenen. [WB]

My Blue Van wist zich de afgelopen jaren in de kijker te spelen bij verschillende Utrechtse bandwedstrijden en won eind 2013 de 3voor12/Utrecht Award voor beste live act. Voor album Hush begaven Bas Beenackers, Dennis Wechgelaar en Freek van Ede zich opnieuw naar de Barn In The Meadow-studio in Benschop. De nummers die daar werd opgenomen laten nog maar eens horen dat My Blue Van geen standaard bluesrockband is. Traag voortstuwende drums en bassen kenmerken weliswaar veel van de songs, maar deze worden verder zorgvuldig uitgewerkt met speelse percussie-elementen als shakers en een tamboerijn. In ‘Story On A Strange Place’ en ‘Float’ vormt een speeldoosje een mooi contrast met de rauwe, maar gecontroleerde zang van Beenackers, die in ‘I Give You My Curse’ dan weer wordt bijgestaan door het passende gejank van een zingende zaag. Hush kent een aangename afwisseling van soulvolle ballads en prima rocksongs, al heeft het album enige moeite daarmee veertien nummers lang te blijven boeien. Desalniettemin klinkt de tweede plaat van My Blue Van veelbelovend. Hush volgt de door de band gebaande paden, maar laat zich omgeven door smaakvolle details die een mooie opmaat tot een (nog) eigenzinnigere sound vormen. [IK]

Homemade Empire is het soloproject van multi-instrumentalist Bart de Kroon (bekend van onder andere We vs Death). Als singer-songwriter mengt hij elementen van donkere folk, field-recordings, drones, ruis en 90’s emo tot één geheel. Tenminste, zo zou je het kunnen samenvatten, mocht je muziek graag in een hokje willen stoppen. Echter, al gauw blijkt dat hokjesdenken bij Homemade Empire niet gewenst is. Zijn nieuwe album First Trees klinkt afstandelijk en mystiek, maar heeft door De Kroon’s stem tegelijk iets breekbaars en triest. Een constante vorm van dreiging loert om de hoek; alles lijkt elk moment uit zijn voegen te kunnen barsten. Dit gebeurt echter zelden en nooit wanneer je het verwacht. Zo komt de grootste uitbarsting van ‘Where Are The Monuments? / Dog Shampoo Spoiled The Scent Of Evergreens’ op een verrassend moment, aangezien er van opgebouwde dreiging nog geen sprake is. Dat de nummers op het eerste gehoor geen rechtlijnige opbouw en structuur lijken te hebben draagt ook bij aan het verrassingselement. Toch wordt een duidelijke couplet-refrein-couplet structuur niet gemist. De Kroon zuigt je op dit album met groot gemak zijn duistere en dreigende wereld in. Het is een vloeiend geheel geworden dat de aandacht van de luisteraar goed weet vast te houden. Een mooie, spannende plaat is het resultaat. [FG]

Zo doe je dat, een tweede album maken. Eentje zonder een spoor van de verlammende druk van verwachtingen die Mister and Mississippi gevoeld moet hebben bij het maken van We Only Part To Meet Again. Het blakende zelfvertrouwen dat de band aan het succes van de afgelopen jaren ontleent, voert hier de boventoon. Op het eerste gehoor valt op dat de basisreceptuur van het titelloze debuut ongewijzigd is. De band levert wederom ruimtelijk gearrangeerde folksongs af met de meerstemmige zang van Maxime Barlag en Samgar Lemuël Jacobs in de hoofdrol. De ontwikkeling die de band heeft doorgemaakt, openbaart zich na verdere luisterbeurten. De plaat voelt consistenter dan het debuut. Binnen een donkere maar niet zwaarmoedige sfeer zet de band tien memorabele songs neer met elk een eigen smoel. Het bij tijd en wijle zoet voortkabbelende van het debuut is verdrongen door een veel nadrukkelijker aanwezige ritmesectie, een vleug psychedelica en door de weemoed die in de teksten besloten ligt. De band heeft het schrijven van lange outro’s die songs op pakweg tweederde van kleur doen verschieten, tot een hogere kunst verheven. Het epifanische ‘For Us To Remember’ is het voorlopige hoogtepunt daarvan. Conclusie? Het etiketje ‘veelbelovend’ begint Mister en Mississippi meer en meer te misstaan. De band maakt het waar. [NS]