Ons recensententeam bestaat deze keer uit Wouter Bal [WB], Jelmer Bergsma [JB], Frank Gesink [FG], Bram Hilkens [BH], Joost Schreurs [JS] en Michiel van de Weerd [MW]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), EP, single of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje.

Je hebt van die bands die gevoelsmatig bij een bepaald jaargetijde horen. This Leo Sunrise is zo’n band. Een band met albums die het nu eenmaal beter doen in de herfst bij een knapperend haardvuur met een glas whisky in de hand. Ook derde langspeler Not Always See staat weer vol met prachtige, maar donkere alt-folk en slowcore liedjes. De intro van opener 'Adam' zet meteen de toon. Het voelt een beetje ongemakkelijk, zoals die gevuld wordt door de ingetogen slagen op bekken en trom. Het schuurt. Drums als een beginnende regenbui. Je voelt de storm langzaam naderen, de lucht zwanger van onweer. Waar op het vorige album Spoken veelal de akoestische gitaar werd gehanteerd, mogen de versterkers dit keer regelmatig vol open. De grote contrasten zorgen voor een bijzondere dynamiek en sfeer. De door Jacco van Elst (The Fire Harvest) gezongen liedjes beginnen klein maar af en toe mag de storm in kracht toenemen, zoals aan het einde van 'Macrocosmopolitans', wanneer de gitaren samen met de viool van Violet Meerdink versmelten in een wervelwind. De kracht van het weglaten, daar weet This Leo Sunrise duidelijk wel raad mee. Geen noot is te veel, geen overbodig nummer haalde deze prachtige plaat. Met zes nummers moeten we het doen: kwaliteit boven kwantiteit. [WB]

Geysers is het project van Sander van der Linden die we kennen als zanger en gitarist van de vorig jaar gestopte indie-band Novack. Indie maakt Van der Linden in elk geval niet meer. Geysers dropt met enige regelmaat sinds zijn bestaan nieuwe nummers op het internet, maar nu was het kennelijk tijd voor een officiële release. Star EP is de opvolger van Kaleido Sun EP en bevat drie house-disco nummers. De sounds zijn gemaakt met analoge synths en drumcomputers waarover met hoge stem gezongen wordt. Zelf kondigde Geysers zijn EP aan met de boodschap dat we een “een trip langs lichtpunten door een donkere nacht” kunnen verwachten. Echt donker wordt het niet echt tijdens de 18 minuten dat deze EP duurt, maar er wordt zeker wel over lichtpunten gezongen. Zo wordt in afsluiter 'Kaleido Star' de zon bezongen, die ook maar een ster blijkt te zijn. De nummers zijn uitermate geschikt om op een avond in een club een fijne dans te doen. Als muziek om thuis puur naar te luisteren lijkt het minder geslaagd, omdat de muziek je nou niet per se weet te raken of vast te pakken, daarvoor voelt het geheel te afstandelijk en zijn de structuren van de songs niet avontuurlijk genoeg. [MW]

Te zien: Geysers speelt op zaterdag 21 november 2015 in Hutspot tijdens Le Mini Who?

Tussen dwaasheid en genialiteit loopt slechts een dunne lijn. Wil Patrick Tersteeg net als zijn (hopelijk fictieve) karakter Frankie uit ‘Pleurisy’ rauwe hamburgers in de zomer, of wil hij ons behoeden voor onze zelfdestructieve drang naar vooruitgang? Pondertone’s nieuwste album From Now On lijkt te draaien om één thema: de teloorgang van al het moois dat ooit was. Men leest niet meer, men voelt niet meer, men boeit niets meer. En waar de liefde nu toch heen is? Bandbrein en zanger Patrick Tersteeg begrijpt het niet. Is er dan nog iets hetzelfde? Jawel, dat is Pondertone. Tien jaar na derde album Snake & Apacolips is Pondertone nog steeds lollig melancholisch en verkondigt Tersteeg nog steeds het einde van de wereld in roestige country-folk. Tersteegs naar whisky riekende stem is daar meer dan geschikt voor: hij klinkt als een wijs drankorgel dat maar doordraait over de verschrikkingen van alledag. De dorpsgek, die misschien toch maar eens serieus genomen moet worden. Volgens Tersteeg is From Now On zijn meest persoonlijke album tot nu toe, maar voelt grootser en fatalistischer dan ooit. Luisterend naar From Now On word je rondgeleid in een apocalyptisch land door een gedesillusioneerde gids met een absurd gevoel voor humor. De wereld fikt langzaam af en in het midden van die brandende wereld zit Tersteeg in een schommelstoel op een veranda met zijn bandleden het einde der tijden weg te zingen, lachend, omdat ze het niet huilend willen doen. Tussen dwaasheid en genialiteit loopt inderdaad slechts een dunne lijn. [BH]

Te zien: Pondertone speelt op 2 december 2015 in het Burgerweeshuis in Deventer. Alle details vind je hier.

TIAN is het project van Yeattem Wong (vocalen, producties) en Dolf Smolenaers (producties, synths/beats, gitaar). Samen brengen ze voornamelijk een mix van electronic en R&B ten gehore. Op papier lijkt dat misschien niet meer zo origineel, aangezien het een stijl is die momenteel erg in trek is. Toch wordt er een zeer eigen draai aan gegeven. Een EP waarmee je de warmte in huis haalt en dat is met de naderende winterkou natuurlijk zeer welkom: zwoele vocalen, broeierig gitaarspel en laidback synths en beats geven een typische klamme zomersfeer. Sexy 'zondagmiddagbankhang-muziek', bestaat er zoiets? De meest verrassende tracks zijn de energieke, dansbare 80’s synthpop van 'Hold Me' en 'Close', dat uiteindelijk ontaard in een zwartgeblakerde industrial nachtmerrie met psychedelische trekjes en over elkaar buitelende vocalen. Wat uiteindelijk nog het meest opvalt is de fijn consistente sfeer van heel de EP, terwijl alles toch heel relaxt en uitdagend blijft klinken. Erg tof debuut! [FG]

Te zien: TIAN viert het releasefeestje van het debuut op zaterdag 12 december 2015 in EKKO. Alle details vind je hier.

Zelden deed een plaat zijn titel zoveel eer aan als De Nieuwe Gezelligheid. Joost Oskamp (ex-Taxi To The Ocean) is terug. Niet meer als Joast, maar “gewoon” in het Nederlands, als Oskamp. Een album met tien soulvolle, naar americana neigende popliedjes. Soms breekbaar maar vaker swingend en licht jazzy. Het is een warme, volle plaat geworden, waarop Oskamp met een zekere lichtvoetigheid de problemen van een hedendaagse dertiger tegemoet treedt. Het betreft zeker geen niets-aan-de-hand plaat, maar duidelijk moet wel zijn dat uiteindelijk alles goed zal komen. Ook tekstueel houdt de Baarnse singer-songwriter het graag gezellig. Met de keuze voor het Nederlandstalige dreigen de liedjes soms kortstondig in kleinkunst te verzanden. Steeds weet Oskamp vervolgens met een snelle wending het poppy gevoel terug te brengen. Hierin komt zijn stem ook veel beter tot zijn recht. De zangpartijen voelen op de rustige momenten soms kwetsbaar en instabiel aan, fluisterend zelfs. Wanneer vervolgens het tempo iets opgeschroefd wordt, en de composities iets voller worden, komt zijn fijne popstem daarentegen geheel tot zijn recht. Het resultaat is een sfeervolle, rustig voortkabbelende plaat, die toch blijft hangen. De timing is perfect voor deze herfst-release. Buiten is het guur maar binnen vult deze nauwelijks scherpe randjes bevattende plaat de huiskamer met gemoedelijkheid en warmte. [JB]

Te zien: Oskamp speelt op zondag 29 november 2015 in Koffie Leute, en daar vind je hier meer info over.

Nederland heeft een reputatie hoog te houden als het om death metal gaat, met bands als Pestilence, Gorefest, Sinister en Asphyx die aan de wieg stonden van de Europese death metalscene. Het Amersfoortse Bodyfarm zet deze ‘old school’ traditie sinds 2009 voort en is inmiddels alweer toe aan de derde langspeler, genaamd Battle Breed. Zoals de titel al doet vermoeden, spelen oorlog en geweld een prominente rol op het album. Een dankbaar onderwerp, waar ook bands als Bolt Thrower en Hail Of Bullets al rijkelijk uit wisten te putten. Na de onheilspellende intromuziek knalt het eerste nummer ‘The Dark Age’ er direct flink in en zet de toon voor het album. Een aangename verrassing duikt ook gelijk op als Martin van Drunen, bekend van Asphyx en Hail Of Bullets een potje komt meegrunten in zijn kenmerkende stijl. ‘The Last Crusade’ heeft een lekkere hardcore groove, terwijl ‘The Prince Of Wallachia’ langzamer, meer episch klinkt. Hoewel het tempo over het algemeen erg hoog ligt, is er voldoende ruimte voor variatie, met af en toe zelfs trage doomtempo’s, zodat je als luisteraar bij de les blijft. Bodyfarm weet bovendien het brute geluid te combineren met aardige melodieën, ook een mooie traditie van Europese death metalbands. Dit in combinatie met de, voor death metalbegrippen, relatief lichte, meer thrash-achtige grunt van Thomas Wouters, zorgt ervoor dat Bodyfarm een puike plaat heeft afgeleverd. Niet hemelbestormend of revolutionair, maar gewoon erg lekker. [JS]