De repetitieruimte van This Leo Sunrise in Vechtclub XL aan de Europalaan is een sfeervol geheel. De ruimte ligt vol met elkaar overlappende Perzische tapijten. Tegen de ene muur staat een overduidelijk handgemaakte pedal steel guitar, tegen de andere een sjoelbak. “Helaas hebben we alleen alcoholische dranken en water,” zegt drummer Chris Müller met een fles Albert Heijn merlot en plastic bekers in zijn hand. “Zullen we eerst even inspelen?” vraagt zanger Jacco van Elst. “Dan kan je ons daarna vragen naar onze lievelingskleur.” Wanneer de lichten gedimd zijn, start de band ‘Macrocosmopolitans’ van hun laatste plaat ‘Do Not Always See’ in. De band is direct strak en heeft weinig onderling oogcontact nodig: de houding staat op standje shoegaze, wat langzaam losser raakt zodra het crescendo vordert. Wanneer het nummer is afgelopen, ogen de bandleden tevreden. Ze verzamelen zich in een kringetje, ‘zodat we elkaar goed aan kunnen kijken’.

This Leo Sunrise bestaat al zo’n tien jaar, maar speelt sinds 2009 in de huidige setting. “We hadden een drummer nodig, daarom hebben we Chris gevraagd op de voorwaarde dat hij binnen een maand nog de studio in kon. Dat was oké en toen hebben we ‘The Boat Ashore’ opgenomen.” Ondanks het feit dat die plaat langer was dan de twee selecties aan nummers die ze eerder hadden opgenomen, ziet de band ‘The Boat Ashore’ niet als hun eerste album. “Wij denken eigenlijk niet in albums of EP’s. Eigenlijk hebben we vijf dingen gemaakt die door kunnen gaan voor album. ‘The Boat Ashore’ zou dan onze derde zijn en ‘Do Not Always See’ onze vijfde. Zo zien we het zelf ook, want dat is voor ons het makkelijkst. Zelf weten we het vaak namelijk ook niet zo goed.” 

“Een album is eigenlijk heel ouderwets,” gaat Van Elst verder. “Vroeger was dat een 12-inch die je dan maar aan twee kanten vol moest zien te krijgen. Sinds de komst van de cd was dat eigenlijk niet meer nodig. De terminologie daarin is wat verouderd. Alhoewel vinyl nu wel weer helemaal terug is, dus je zou terug kunnen gaan naar dat oude concept.” Als de band zijn selecties aan nummers niet als album aanpakt, hoe dan wel? “We willen uitbrengen wat we hebben,” zegt Müller. “We hebben nu zes nummers op deze plaat. Als we een album uit wilden brengen, hadden we wel wat langer gewacht. We moesten ergens een streepje trekken.” “Je wilt laten horen waar je mee bezig bent geweest,” voegt Van Elst toe. “Dit is waar we nu voor staan. Elke keer evolueer je, elke keer leer je iets nieuws. Het is een soort tijdsdocument dat je samenvoegt als album.” De andere bandleden knikken instemmend.

Violiste Violet Meerdink gaat verder. “Je wil ook weer verder kunnen. Het is fijn dat wat je hebt gedaan is vastgelegd, maar daarna moet je weer door.” “Het is letterlijk een soort afsluiting,” zegt bassist Leo Meijer. “Maar het is ergens ook weer een begin,” haakt Van Elst weer in. “We kunnen onze muziek weer live brengen, met een verhaal, een kunstenaar en visuals. Daar zijn we nu heel hard mee bezig.” De band vult elkaar organisch aan en dat is eigenlijk ook hoe de muziek tot stand komt. “Dit is gewoon de muziek waarin al onze smaken overlappen.”

Het resultaat daarvan uit zich in een sound die (in recensies) vaak geassocieerd wordt met ‘herfst’ en ‘knisperende haardvuren’. Dat heeft volgens Meijer een heel simpele reden: mensen praten elkaar na. Müller nuanceert: “Toen we een keer op een zomerfestival speelden met blije mensen en picknicks, voelde onze muziek wel een beetje off. Dat is wel gek, want volgens mij worden wij allemaal juist heel blij van onze muziek.” Ook stond er in een bepaalde recensie dat de muziek van This Leo Sunrise te lastig is om in Nederland undergroundhitjes voort te brengen. “Ik weet eigenlijk helemaal niet hoe je op de radio komt,” stelt Müller droog. “Voor ons is het logische, lekker in het gehoor liggende muziek. Het klopt wel dat we in het buitenland makkelijker aanhaakten dan in de Nederlandse scene. Misschien komt het omdat we niet per se ergens op lijken. Niet dat ik wil roepen dat we zo superuniek zijn...” Van Elst onderbreekt: “Nou, ik denk juist wel dat we superuniek zijn. Wij zijn een beetje het rare, wilde broertje van de indiefolkers. Veel bands hebben leuke akoestische gitaartjes, een leuk zangeresje, maar dat blijft vrij steady. Wij zijn wat gekker dan dat. We hebben iets van indiefolk, maar dan in een veel breder spectrum. Ik denk dat veel mensen dat lastig vinden.”

‘Do Not Always See’ kan daar misschien verandering in brengen, denkt Van Elst. Maar misschien ook niet, dat laat hij in het midden. Dat de plaat zwaarder, donkerder en elektrischer klinkt dan eerder werk, beschouwt de band als een compliment. De elektrische sound was dan ook een bewuste keuze – behalve voor Meerdink, die een verbaasd ‘is dat zo?’ laat horen. “Het is niet zo dat we geen plan hebben,” vult Van Elst aan. “We zoeken wel een bepaald geluid. Maar dat is ook iets wat ontstaat. Er wordt wel goed nagedacht over de arrangementen. We vinden het wel mooi als je aan het eind van een nummer denkt: ‘wow, hoe zijn we hier ineens terecht gekomen?’ Dat is wel onze intentie: dat je niet in blokjes denkt, maar in een flow.”

De laatste vraag blijkt een lastige: wat zouden de bandleden nog graag willen doen op muzikaal gebied? Het blijft lang stil, tot Müller zegt: “Behalve meer van dit?” Het is duidelijk dat This Leo Sunrise trots is op het eigen geluid en de manier waarop dat ontstaat. “Ik heb geen idee op wie we lijken of op wie we zouden willen lijken,” zegt Van Elst. “Nee,” zegt Meerdink tevreden, “het is ook goed zoals het is.” 

Te zien: This Leo Sunrise album release van Do Not Always See met Boyle, Danielle Liebeskind en The World of Dust, zondag 20 december @ Vechtclub XL, Utrecht.