Santa Fé
Tussen alle moderne apparaten in Hi-Fi Klubben gingen we gedeeltelijk terug in de tijd. Een tegenstrijdig beeld; terwijl op een flatscreen achter de band voetbalwedstrijden en een Kylie Minogue-concert langskomen, golft de retro-hippierock van de Groningse Santa Fé door de winkel. De band onderscheidt zich in het garage-genre door zijn fijne koortjes en psychedelische klanken. Vandaag moeten de muzikanten het zonder hun zieke toetsenist redden en dat lukt ze prima. Met steeds opzwepende drum en stem met flinke galm slaat de band er zich ook zonder toetsenist doorheen. De meerstemmige zang en tamboerijnen geven het geheel een vol geluid. Vooral de afsluiter 'The Devil' is een knaller. De bas, die als een trein door de nummers tuft, geeft het optreden een lekker raggende constantheid. Het publiek knikt goedkeurend mee op het ritme. (WH)

Mountaineer
Het knusse Blackbird blijkt perfect voor Mountaineer dat in een kleinere formatie dan normaal speelt. De toeschouwers zitten bijna op schoot bij Marcel Hulst, frontman van de band, en de sfeer is huiselijk. Warm getokkel op gitaren en een ukelele vult de ruimte en voelt als een warme kop thee op een gure winterdag. Zelfs met slechts de halve band stelt Mountaineer absoluut niet teleur. (HJ)

A Polaroid View
In het roodgekleurde, enigszins studentikoze café Jij & Wij speelt A Polaroid View op kleedjes het publiek warm. "Wat is het gezellig, nondeju", zegt zanger Tom Meijer. Voor hun tweede album Zilch is A Polaroid View een wat donkerdere hoek ingedoken. De synths zijn buzzender en de drums stuwender. De energieke gitaren van de Amsterdamse jongens springen door het verhitte café. Op de vlotte indiepop van deze 3FM Serious Talent moet eigenlijk gedanst worden, maar dat lukt niet; het staat te vol. De catchy nummers lenen zich tot meezingen, dus doet Tom Meijer een beroep op het publiek. Dat zingt volop mee, waarbij velen het haar van degene voor hen in hun mond krijgen. A Polaroid View vond het 'de leukste Popronde tot nu toe, ooit!'. En, A Polaroid View, wij vonden jullie ook leuk. (WH)

The Lumes
De tweede band in Hi-Fi Klubben is The Lumes, ter vervanging voor Goodnight Moonlight. Het Rotterdamse drietal bestaat sinds 2014 en heeft sindsdien al een behoorlijke cult-reputatie opgebouwd met hun furieuze en met veel reverb gespeelde postpunk, een genre dat in de Maasstad blijkbaar goed gedijt. Het geluid van de band is in de hele Mariastraat (en waarschijnlijk ook op de Steenweg) te horen en na een paar nummers komen twee politieagenten informeren of dit allemaal wel volgens de regels is. Terwijl buiten de winkel wordt uitgelegd dat dit de Popronde is, lijkt The Lumes er zelfs nog een tandje bij te zetten. Drummer Mitchell Quitz en bassist Lennard van der Voort zorgen voor een lekker up-tempo fundament met het juiste eighties-gevoel waarover de rood aanlopende zanger/gitarist Maxime Prins zijn angsten uitschreeuwt. Na een kleine 25 minuten keert de rust in de buurt weer terug en zetten wij vast de eerstvolgende keer dat The Lumes in Utrecht speelt in onze agenda: 31 oktober in EKKO, als support van Liturgy. (ML)

HAEVN
Café Hofman staat helemaal vol wanneer HAEVN begint. De band is vooral bekend van een Volvo-reclame, maar laten nu zien dat ze meer in hun mars hebben. Eigen nummers worden afgewisseld met covers zoals Chris Isaak's Wicked Game, wat de band goed afgaat. Hun nummers doen denken aan Britse belofte RHODES, bij wie ze onlangs ook in het voorprogramma waren. De warme stem van leadzanger Marijn van der Meer gaat feilloos samen met de drums, gitaren en toetsen, waardoor een mooi geheel neergezet wordt. Live is het nog niet zo goed als op het album, maar HAEVN maakt zeker indruk. (HJ)

Inlakech
In het warme, donkere café Stadsgenoot zoemt de folk van Inlakech. De normaal vijfkoppige formatie rond zangeres en singer-songwriter Nienke Lohuis moet het vanavond met z’n vieren doen. Voor de subtiele muziek van Inlakech is deze cafésetting niet ideaal. De Poprondegangers die achterin staan krijgen weinig mee van het optreden, waardoor er veel geroezemoes is. Vooraan zit de sfeer er wel goed in. Mensen zitten op de houten vloer en luisteren aandachtig naar de melodische muziek. De instrumenten vullen elkaar mooi aan en zorgen voor een gebalanceerde combinatie. Rustige en meer hardere nummers wisselen elkaar af. Het viertal deelt hun liefde voor muziek in een mooi gedoseerde set, waarin al hun instrumenten en krachten naar voren komen. (WH)

DIEDE
In de kelder van Venue staat een vrolijke verschijning: met een bloemenkrans op, tropisch zwierig jurkje aan een grote glimlach op haar gezicht staat Diede Claesen op het podium. Het is een kleurrijk geheel dat wordt verstekrt door neonkleurige lampen op het podium. Claesen danst en zwiert en de sliertjes van haar jurk bewegen enthousiast mee. Haar bubblegum-pop bewandelt een pad tussen alternatief en commercieel en doet denken aan Sia in haar vroegere jaren. Het hoogtepunt van de set is de nieuwe single 'Off the Radar' waarbij de drums worden begeleid door een vrolijke handklap. Het catchy refrein wordt meegezongen door een paar fans in het publiek. Claesen heeft een uitzonderlijk goede stem en net zo’n goede band en achtergrondzangeres, die allemaal met minstens zoveel overgave als zijzelf op het podium staan. De band rond Claesen en gitarist/producer Basil Kühne zet een stevige, energieke show neer. (WH)

Daniel Cane & The Rebellion
In café De Stad vindt ondertussen een interactief optreden plaats van Daniel Cane & The Rebellion. In juni 2015 verscheen hun EP Home en in 2014 gaven ze maar liefst 82 shows. Dat belooft wat. De bassist kon er niet bij zijn, maar de violist maakt alles goed. Er wordt geopend met de zin: "Ik ben heel slecht met meisjes." Het publiek lacht zenuwachtig en dan begint de muziek met een ode aan Ed Sheeran en energie om de Arena te vullen. Met zijn nasale stem weet Daniel Cane iedereen weg te blazen. Met twee gitaren en de dramatische invulling van de violist doet het een beetje denken aan Coldplay. Het is dan ook voor een groot publiek toegankelijk. Cane verplaatst zich daarna van het podium naar de bar, omdat hij 'het concert naar ons toe wil brengen'. Daar speelt hij een paar nummers solo en vertelt hij over een vrouw uit Utrecht met wie hij zes maanden een relatie had, maar die al twee jaar getrouwd bleek te zijn. Dit liedje is voor haar. Er volgt een tragisch nummer, waarin zijn harde stem de trommelvliezen laat trillen. (WK)

Echo Movis
Echo Movis brengt de zomer naar de Stairway to Heaven. Letterlijk, want het staat zo vol in de zaal dat de temperatuur een paar graden stijgt. De muziek zit vol gevarieerde gitaarlijnen, tropische klanken, dromerige sferen en Afrikaanse invloeden; volgens zangeres Adura Sulaiman hebben ze allemaal een beetje Afrika in zich. De verschillende stijlen komen samen in een dansbaar, catchy indiepoprockjasje. De band, studerend aan de Herman Brood Academie, maakt perfect gebruik van de rauwe stem van Sulaiman bij hun wisselingen van psychedelische indie naar rock. Er is een energiek samenspel en de band betrekt het publiek enthousiast bij het optreden. De heupen in het publiek gaan steeds meer los, lekker zweten! Het enthousiasme bouwt zich op en mondt uit in een hoogtepunt tijdens slotnummer 'Mehico'. Ondanks de drukte en warmte gaat de Stairway goed los. (WH)

Gezien: Popronde Utrecht met o.a. Santa Fé, Mountaineer, A Polaroid View, The Lumes, HAEVN, Inlakech, DIEDE, Daniel Cane & The Rebellion, The Homesick, Echo Movis, donderdag 22 oktober 2015 @ verschillende locaties, Utrecht