De bas van Woods on Fire duwt ons de avond in met donkere, stuwende ritmes. De mannen trekken als heuze rocksterren aan hun gitaren. De stem van zanger Jurgen van Harskamp glijdt à la Radiohead van de ene toon in de andere en de drums en bas geven het optreden een bezwerende cadans. De band staat op het punt om de studio in te gaan voor een nieuwe plaat en speelt dan ook veel nieuwe nummers. In één van de nieuwe nummers slaan ze wel erg ver door. In de bridge spelen de bas, drums en gitaren steeds weer hetzelfde loopje, wat bijna zorgt voor een soort abstracte krautrockgroove. Het nummer stopt ook redelijk abrupt, wat zowel verwarrend en boeiend is. Woods on Fire dwingt het publiek om actief te luisteren en houdt de aandacht vast in dB’s.
Dan even iets heel anders. Een lange hippiejurk betreedt het podium met als drager Marnix Dorrestein, die we kennen van onder anderen Über-Ich. IX is zijn soloproject. Dorrestein maakt deel uit van de 035-clan, die ook de excentrieke Jett Rebel heeft voortgebracht (en met wie hij onder anderen in Metro Mortale speelde). Qua verschijning doet de flamboyante Dorrestijn weinig voor Jett Rebel onder. Met oorbellen in, een dierenprintgitaar in zijn handen en gehuld in een groot gewaad vormt hij een interessant beeld dat zeker de aandacht trekt. Net als zijn exotische indiepop, overigens. In ‘Head Start’ horen we de gesampelde stem van Dorrestein die met enorme groove ingezet wordt en doorloopt in een gestoorde bridge. Naarmate de set vordert wordt de muziek steeds dansbaarder en ook steeds enthousiaster gebracht. “Is there a feestje going on tonight?!”, roept Dorrestijn. Ja dat feestje is zeker going on. “Aiaiai!”, “arriiiiba!” en andere tropisch enthousiaste kreten klinken uit de zaal die swingt op de Afrikaanse drums. We zijn getransporteerd uit dB’s, uit het koude, natte Nederland naar warmere streken. Extreem dansbaar, toegankelijk en met een behoorlijke dosis hitpotentie waarvan de magie live echt voelbaar wordt.