Op het moment dat twee klaarovers met kaboutermutsen mij de weg over leiden en richting het bos sturen verschijnt er een glimlach op m'n gezicht. Even later volgt verbazing. De steampunk-achtige stellage bij het Into The Grove-podium, de boekenhoek, de vele sofa's stapelbedden en banken, de knuffelhoek en de kreunende paddenstoelen, de ijs-caravan en natuurlijk de duizenden tuinkabouters; op Into The Woods valt de vorm perfect samen met de inhoud. De grootste attractie is vooralsnog de knalblauwe rave-eekhoorn die boven het Beukenbos-podium uittorent. Bondiger gesteld: Into The Woods is een tweedaagse Efteling voor volwassenen.

De sfeer is ontspannen, maar toch is het een treurige gewaarwording om Burt Control John Talabots killertrack Destiny voor een lege arena in de mix te zien gooien. Op het Into The Grove-podium begeleidt het Haagse Radio Noetnoet intussen de mensen op het hoogteparcours met een bonte mix van stijlen. De Hagenezen bevestigen dat ze tot één van de hoogtepunten van de nachtprogrammering van Lowlands behoorden. Met een mengsel van disco, soul, blues, Afrikaanse ritmes en een verdwaalde Daft Punk-sample, lokt Radio Noetnoet steeds meer mensen vanuit de bomen naar de dansvloer. Een gespannen Mr. Scruff verschijnt inmiddels achter de dj-booth en gaat aan de weer met zijn apparatuur. Dan verdwijnt hij, om voorlopig niet terug te keren. Een uur later dan verwacht, maar met een ruime twee uur draaitijd voor de boeg, begint hij aan zijn set.

Goed, op naar David Douglas, die zijn tijd wat efficiënter moet indelen. De Utrechtse producer werd dit jaar al omarmd door de collega's van 3voor12, die zijn plaat nomineerden voor een 3voor12-Award. En terecht, Moon Observations is een heerlijk meanderend en gelaagd debuutalbum geworden dat het ook goed doet in de huiskamer. Naast een laptop en MIDI-controllers wordt Douglas ondersteunt door een trompettist die enkele nummers meespeelt. Hij rijgt de tracks van zijn plaat aaneen met deinende technogrooves, die vreemd genoeg tot meer bijval leiden dan de oorspronkelijke albumtracks. Zeker, de zalvende synthtrack Higher wordt enthousiast ontvangen, maar het publiek schat Douglas niet helemaal op waarde. Hij gebruikt zijn meer gelaagde tracks om langzaam het tempo op te voeren en zet met de clubtrack Je Ne Sais Pas alsnog de dansvloer naar zijn hand. Vervolgens breekt hij zijn set kundig af totdat het de trompettist is die de laatste adem blaast.

Mr. Scruff is inmiddels lekker warmgedraaid. De Brit is een grote vis voor de organisatie en vol trots aangekondigd. Die liefde is blijkbaar wederzijds want de producer bood de organisatie persoonlijk zijn kunsten aan. Hij staat een uurtje korter op de bühne dan gepland, maar dat neemt niet weg dat hij zijn set volpropt met een breed palet aan invloeden. De man put gretig uit zijn vinylcollectie en varieert van funky hiphopbeats tot Caribische invloeden. Daartussen horen we soul, jazz en een snufje techno. Even laat hij zijn beats naar de onderbuik zakken met een lomp electro-intermezzo. Het motief dat dit alles aan elkaar lijmt? Disco. Heel. Veel. Disco. Met de avond in zicht komt zijn hitje Get A Move On voorbij. Even later eindigt hij deze bijkans perfecte middagshow.

Een rondje maar, want kiezen wordt steeds lastiger. Op de Stekplek zien we dat het goed is. Het intiemste podium van het festival ligt in een uithoek van het bos, de bezoekers loeren hier recht op de vingers van de artiesten. Op de draaitafel openbaart zich een warboel van draden keyboards, laptops en Pioneers. En dat past best goed bij de ongedwongen sfeer; de afstand tussen publiek en dj is klein genoeg om elkaar te 'high fiven'. Hellie Berry deelt er eén uit aan een in een krokodillenpak gestoken gast. En hij is niet de enige die heel lekker gaat op de soulplaatjes van de stralende Amsterdamse. In haar platenkoffer zit verder voornamelijk disco en soul, maar veel tijd om weg te dromen hebben haar toehoorders niet. Nu en dan schiet er een ongenadig harde synthtrack voorbij.

Op het centrale Takkenstage speelt de Duitse rot Robag Whrume een hypnotiserende technoset. De tribunes achter hem transformeren in uitgestrekte repen dansvloer en ook voor hem stijgt de spanning. Een mooi plaatje; deze producer van middelbare leeftijd omringd door zijn jonge, extatische toehoorders. Ook op de Bosspot is de liefde zowat tastbaar. Terwijl het jongen/meisje-combo Pupkulies & Rebecca een relaxte liveshow speelt vliegt het publiek elkaar beurtelings in de armen. Er hangt een prettige 'alles komt goed-sfeer' over de Bosspot als het duo haar muzikale rijkdom etaleert. De set bestaat uit clubtracks (denk aan het latere werk van The xx), maar we horen ook subtiele ska, poppy refreintjes en lichtvoetige, Franstalige jazz. Aan de basis ligt veelal een lome beat. Het moet gezegd worden: de show is wel erg 'mellow' en wordt geen moment spannend. Maar ach, wat deert het.

In het Beukenbos verwelkomt Peter van Hoesen de zonsondergang met duistere, zenuwachtige en razendsnelle techno en electroclash. De synths zwellen langzaam aan over de ratelende beats en van Hoesen voert het tempo regelmatig op. De rave-eekhoorn komt op stoom, maar de sfeer wordt echt surreëel als een metershoog spacekonijn(!) opdoemt in het publiek (check vooral de foto's). Dan danst er een paffend, tikkeltje ordinair, feetje voorbij.

Op het prachtig verlichte Into The Goove-podium draait PBR Streetgang een stuk luchtiger. De Britten verzorgen één van de leukste feestjes van de avond met (hard)house, opzwepende techno, funky baspartijen en genoeg ruimte voor uitgesponnen saxofoonsolo's.

Op de Bosspot teisteren technische mankementen de Amsterdamse brassband Gallowstreet, en deze begint vrijwel zonder soundcheck aan haar show. Dat werkt natuurlijk niet, dus de boel ligt al snel weer stil. De Amsterdammers besluiten de tegenvaller om te zetten in een showelement en zodoende ronden ze de soundcheck 'live' af. Toch speelt het geluid de groep de gehele show parten. Gallowstreet speelt hoe dan ook een pot überenergieke en beatgeoriënteerde brass, en is niet vies van publieksparticipatie. Voordat we het weten zakken we door onze knieën en wapperen onze handen. De band speelt met flair en humor. Zo schreeuwt de frontman -en sopraansaxofonist- tijdens de cover van Robin S' Show Me Love; 'Oké, nu komt het meezingmoment!'. Onze handen zijn inmiddels tot hartjes gevouwen. Gallowstreet gaat even later uit met een verrassende cover van TNGHT's traphit Higher Ground. Het publiek smeekt om meer aanstekelijke stuiterbrass, maar baten mag het niet. Goed nieuws: voor Amsterdam Dance Event staat een EP-release gepland.

Op de Takkenstage begint de Duitse technogod DJ Hell aan zijn tweede uur. De man achter het label International DeeJay Gigolo Records en de legendarische plaat Teufelswerk staat bovenaan het festivalaffiche, maar zorgt vanavond toch voor een lichte anticlimax. Jazeker, het is intrigerend om de man aan het werk te zien: met zijn blonde lokken en smalle gezicht doet hij denken aan een nihilist zoals ontsproten uit het brein van de gebroeders Coen. Statisch schommelt hij achter de booth, gevangen in zijn sinistere technowereld. En ja, hij draait een spannende, sluimerende en rauwe set. Maar door het matige geluid op het Takkenstage kan DJ Hell niet beklemmen. Voor hem een keuvelende in plaats van kolkende dansvloer. Dit wordt pijnlijk duidelijk als hij de set nagenoeg stillegt om de synthpartijen vervolgens aan te laten zwellen. Totdat de beat kickt, wordt de producer overstemd door geouwehoer. Een kleine smet op een sprookjesachtige festivaldag.

Want wat betreft het nagenieten: nog lang en gelukkig.

Gezien: Into the Woods festival dag 2, zaterdag 6 september 2014 @ Openluchttheater Amersfoort.