1. Natural Snowbuilding @ KNG56 Utrecht, 27 juni 2014

2. Neko Case @ Tolhuistuin Amsterdam, 14 augustus 2014

3. Slobberbone @ TakeRoot 2014 Groningen, 13 september 2014

4. The UV Race @ dB's Utrecht, 25 juli 2014

5. Scott H. Biram @ Kargadoor Utrecht, 24 september 2014

6. Gruppo di Pawlowski @ Valkhof Festival Nijmegen, juli 2014

7. Cosmic Psychos @ dB's Utrecht, 19 juli 2014

8. John Fullbright @ TakeRoot 2014 Groningen, 13 september 2014

9. Xiu Xiu @ De Helling Utrecht, 20 november 2014

10. Dead Neanderthals @ dB's Utrecht, 9 maart 2014

Naast alle bekende Utrechtse podia is er een nieuw, klein podium geboren waar ik in 2014 al drie (Bart van der Lee, Bodypolitics, Romanovs) hele toffe optredens zag… Goede Vrijdag. Misschien wel het kleinste podium ter wereld. En alleen daarom al een bezoek waard. Maar dé klapper voor mij was dit jaar was toch Swans in Paradiso (incl. jetlag, dingetje met mijn planning). Geen lichtshow, alleen muziek en dan heel hard, dus fijn :-D.

Hoewel ik slechts enkele radio singles van Typhoon ken en hem van daaruit ook tekstueel erg waardeer, wist ik op dat moment niet wat mij live te wachten staat. Ik werd verrast door zoveel energie, plezier en enthousiasme. Niet alleen Typhoon zijn vrolijke koppie maar zijn broer jaagt (als energieke stuiterbal) continu het feest verder op en de band is ook een heerlijke beleving. De tent werd afgebroken en ik had een grijns van oor tot oor! Een feel-good douche van een uur. Al schrijvende wordt ik er alweer vrolijk van. Onuitwisbare live show.

Ty Segall @ Paradiso, 3 november 2014
Flink ellebogen, en crowdsurfers tot aan de bar. Zeldzaam veel vocht verloren.

Misschien wel het meest indrukwekkende optreden dat ik ooit gezien heb... Na de feestjes van Future Islands en Together Pangea in de helling, zorgde Neutral Milk Hotel voor een prachtig emotionele afsluiting van de avond. Wat mij betreft het ultieme moment om de deuren van de Tivoli Oudegracht voor goed te sluiten. Verder dank ik Ought, The Acid, Run the Jewels, Son Lux, Nils Frahm en together PANGEA (BKS) voor hun sterke live optredens in 2014.

Ik ga al een aantal jaar naar Primavera Sounds in Barcelona, maar wilde dit jaar een keer overslaan. Tot Blood Orange opeens werd bevestigd. Ik ken frontman Dev Hynes nog als lid van Test Icicles; een ruig, brits indiebandje dat ik lang geleden zag op London Calling en dat vlak daarna uit elkaar ging. De muziek van Blood Orange is heel anders - ik noem het indie R&B - maar ontzettend fijn. Ik zag hem vorig jaar al op Primavera bij het optreden van Solange (Knowles, het zusje van!) waar hij onder andere de producer van is. Het optreden van Blood Orange was heel goed en zorgde weer voor een fijn festival.

In november was ik voor het eerst in Hamburg. Daar bleek twee dagen later Spoon te spelen. We konden tweedehands nog kaartjes krijgen voor deze uitverkochte show in Übel & Gefährlich: een popzaal op de vierde verdieping van een betonnen toren, die tijdens de Tweede Wereldoorlog dienst deed als luchtafweergeschut. Ik had de dagen daarvoor al meegekregen dat het Duitse publiek een uitermate tof publiek is, en hier bleek dat eens te meer. Het ging tijdens het tweede voorprogramma al volledig uit zijn dak. Spoon speelde zoals Spoon dat doet: strak, energiek en met zichtbaar plezier. Britt Daniel: “Last night we were in Amsterdam. I must say this is much better. You look like you actually want to be here.”

Enthousiasme en twijfel. Dat voelde ik toen bekend werd dat Neutral Milk Hotel dit jaar op de May Day van Le Guess Who? zou spelen. Enthousiasme omdat de Amerikaanse cultband maar één keer eerder in Nederland had gespeeld (in 1998), in datzelfde jaar uit elkaar was gegaan en nu dan toch in Nederland te zien zou zijn. Twijfel over de vraag of ze na zo’n lang hiatus (de band was in 2013 weer bij elkaar gekomen) en de moeilijke jaren van voorman Jeff Mangum wel in staat zouden zijn om de legendarische nummers recht te doen. Mijn twijfel bleek ongegrond. Een geconcentreerde Magnum en een enthousiaste, levenslustige band zorgden ervoor dat de bezoekers vanaf de eerste seconde los gingen. Er werd meegezongen, gehost, gelachen en gehuild. Beste show van 2014, en één van de beste ooit.  

Twee maal België voor mij dit jaar! Er komt zoveel goede muziek bij onze zuiderburen vandaan, maar we krijgen er vaak maar mondjesmaat iets van mee. Intergalactic Lovers - kleine zaal Paard van Troje: de liedjes van de springerige en toch ongrijpbare Lara Chedraoui en de haren zitten vernuftig in elkaar en worden met bedrieglijk en jaloersmakend gemak live gespeeld! Het album Little Heavy Burdens is een absolute aanrader. Oscar and the Wolf - EKKO: Een eigenzinnig, dromerig optreden van staal. Met enigmatische frontman Max Colombie die even voordoet hoe je als man óók kunt bewegen op muziek: super sexy, oef! Leve het kleinere poppodium waar je dat allemaal op een meter afstand kunt meemaken.

Nils Frahm, de uitgelezen zonderling die klassieke muziek en elektronica elkaar laat opzoeken, de grenzen laat oprekken en overtreden. Dat was de perfecte opwarmer voor het muzikale concept dat Catch voor haar bezoekers neerlegde. Met TivoliVredenburg als perfecte ministad voor het fenomeen festival 2.0. Pleinen, ruimtes, ondoorgrondelijke zoektochten naar muzikale geniën gecombineerd met de verbazing dat hij/zij daar ook rond liep, in extase opging en genoot van de vele vormen van muziek. Dit smaakte naar meer, naar het meer dat Nils Frahm de volgende keer voor een volle Ronda zo'n avond afsluit. Niks geen opwarmer maar het afsluitende hoogtepunt van een muzikale reis in de elektronica!!

Ik wil er eigenlijk twee kiezen. Als eerste Typhoon op ITGWO. Alles leek tijdens dat optreden perfect op zijn plaats te vallen. De doorbrekende zon, op het podium klimmende kinderen, een vrouw die staand op een tafelblad al crowdsurfend richting het podium gedragen werd tijdens het nummer 'Liefste'. De sfeer paste perfect bij de ontzettend goed uitgevoerde nummers. Energiek, strak, eigenzinnig en met volle overgave en spelplezier. Sowieso een van mijn meest memorabele festival shows ooit. Daarnaast wil ik ook het optreden van Cirque Valentin tijdens Club 3voor12/Utrecht in dB's noemen. Dit was misschien wel de beste show die ik gezien heb tijdens een (reguliere) editie van de Club. Behalve dat het muzikaal erg goed was, was het vooral ontzettend vermakelijk. Er werd meegezongen, gedanst op het podium en in de zaal en er waren leuke pakjes er werd echt een feestje gebouwd. Dit alles zonder dat het kitch of overdreven werd. De bandleden speelden allemaal ook ontzettend strak en deelden mee in de feestvreugde die frontman Valentijn steeds weer wist op te roepen.

Hoewel onder andere Ought en Basia Bulat ook zeer veel indruk maakten, was het meest memorabele concert van 2014 zonder twijfel het optreden van Neutral Milk Hotel op Le Guess Who? May Day. In de lange rij voor de deur bekroop mij even de angst dat ik niet meer binnen zou komen. Gelukkig lukte dat uiteindelijk wel, want Jeff Mangum toonde aan dat hij nog steeds een muzikaal genie is. Er werd hard meegezongen, gehost, maar bovenal genoten. Neutral Milk Hotel was een gedenkwaardiger afscheid van Tivoli Oudegracht dan ik ooit van te voren had kunnen dromen.

Agent Fresco (acoustic set) @ Euroblast Festival in de Essigfabrik te Keulen in Duitsland, 3 oktober 2014
Een akoestisch optreden op een metalfestival? Het kan op Euroblast. Zanger Arnór Dan Arnarson gebruikt deze setting in het donkere achterzaaltje om te vertellen over het concept achter het tot nu toe enige album A Long Time Listening, over zijn overleden vader. Hoewel de muziek in elektrische vorm een hoge headbang- en springfactor heeft, is het akoestisch erg kwetsbaar. Naarmate de set vordert beginnen de teksten dan ook meer en meer door te dringen. Gevoelig en breekbaar; het wordt stiller en stiller. Als afsluiter volgt het sterke Eyes Of A Cloud Catcher, over het moment dat zijn vader zijn laatste adem uitblies. En we worden meegenomen naar die cloud. Even zitten we allemaal op een wolk. Met een brok in de keel kijken we recht in het zieleverdriet van Arnór als het nummer langzaam afsterft in zijn solozang: "We are, we are all here by your side. We are, we are all here tonight. We are, we are old here by your side we are all here in mourning light". En even is het stil. Iedereen. Een eigen herinnering? Een moment van bezinning? En dan volgt het applaus. Dit is by far het meest intense en bijzonderste optreden op een metalfestival. En wat is dat daglicht fel. Wat is de realiteit hard...