Al bij binnenkomst is de Noorse sfeer aanwezig. De gasten die een combiticket aangeschaft hebben zitten te genieten van een in de oven gegaarde zalm of een traditionele Noorse hotdog. Op een muur worden beelden geprojecteerd waar de kijker vanuit het oog van een treinmachinist over een schitterend feeëriek landschap met besneeuwde bergtoppen en imposante dalletjes uitkijkt. In het café zijn - op stukken hout - foto’s uitgestald die het alledaagse leven van Scandinavië proberen vast te leggen en aan de bar is Noors bier te verkrijgen. In de kleine zaal worden korte Noorse films vertoond die geselecteerd zijn door een collectief van Europese filmstudenten genaamd Breaking Ground. In de grote zaal is het muziekprogramma te bewonderen. Het moge duidelijk zijn, de organisatie heeft er alles aan gedaan om de Scandinavische sferen naar Nederland te halen en EKKO om te toveren in een Noors paradijs.
Als eerste op de bühne verschijnt Jonas Alaska. Deze jonge Noorse singer-songwriter mag het muziekprogramma van de avond aftrappen. In een gebreide trui begint de ietwat nerveus ogende Noor aan zijn set. De melancholische ondertoon met een sausje Americana en folk doen het goed en zorgen voor een intieme sfeer. Persoonlijke verhalen zijn de motor van zijn werk en door de eerlijkheid van de zanger voelen we met hem mee. Als nieuw werk wordt voorgedragen lijkt het erop alsof hij bij sommige songs even de kluts kwijt is. Met een geïmproviseerde gitaarsolo wordt de boel bij elkaar gehouden. Alhoewel hij daarmee wel de lachers op zijn hand krijgt en het aan de ene kant ook wel wat toevoegt aan de charme van de zanger voelt het onaf en dat is voor de totaalscore jammer, want daar tegenover staan goede nummers die overeind staan als een blokhut.
Nadat ze vorig jaar op het laatste moment moesten afzeggen zijn ze er dit jaar wel bij, en hoe! Al bij de eerste noten van Highasakite gaan de haren overeind staan. De essentie van de magie van het hoge noorden wordt bijeengeraapt en over het publiek uitgestrooid. Dreampop met stuwende drums, een zither, blazers, synthesizers en een frontlady met een dijk van een stem. Het vijfkoppige ensemble dat net getekend heeft bij Sony is duidelijk rijp voor een groot publiek. Dromerige melancholieke songs worden afgewisseld met uptempo elektronische pop en dat valt goed in de smaak bij de aanwezigen. ‘Hiroshima’ heeft een fenomenale opbouw en de apotheose van het nummer: "heaven is just like earth only upside down, and I carelessly walk around" ontroert en betovert. Het tweede album, Silent Treatment, uitgebracht op 7 april, is momenteel te beluisteren op de 3voor12 luisterpaal.
In eigen land genomineerd voor de ‘Best Nordic Music’ prijs: Atlanter maakt krautrock met een bluesrandje, overgoten met een Noors sausje. De vier mannen schudden het publiek door elkaar en krijgen de zaal aan het dansen. In de lang uitgesponnen nummers overheersen de gitaren en de gitaarsolo’s. Eervolle vermelding voor de besnorde bassist van de band, die met Pulp Fiction-achtige jaren tachtig danspasjes de zaal mee krijgt en mede door zijn passie een nieuwe dimensie toevoegt aan de podiumact.
Met dit rockende kwartet besluit Nordic Delight de avond. De programmering maakt duidelijk dat het festival probeert een afwisselende en gevarieerde avond neer te zetten die het beste probeert te tonen van wat de Noorse cultuur te bieden heeft. Het lef van de organisatoren om zoiets neer te zetten laat zich op een positieve manier uitbetalen want zowel in de opzet als in de uitvoering is het een bijzonder geslaagde avond die vraagt om een volgende editie.
Gezien: Nordic Delight Norwegian Night met Jonas Alaska, Highasakite en Atlanter, vrijdag 11 april 2014 @ EKKO, Utrecht