In 2011 debuteerde Aafke Romeijn met het album Stella Must Die, een Engelstalige rockopera voor piano over liefde en doodslag. Iedereen die ooit haar versie van 'Huilend Naar De Club' van De Jeugd Van Tegenwoordig hoorde zat echter stiekem te hopen op eigen liedjes in het Nederlands. Ten tijde van Stella Must Die vond Romeijn het Nederlands echter nog te direct. Zingen in het Engels voelde afstandelijker en daardoor veiliger.

 

Twee jaar later is de tijd gelukkig wel rijp voor een volledig Nederlandstalig album: CHIN. IND. SPEC. REST.  Een album vol met liedjes over snelwegen, lesgeven en (al dan niet verzonnen) familieleden. Bij beluistering blijkt het voorbehoud wat Romeijn had bij zingen in de Nederlandse taal terecht. Direct is het namelijk zeker, maar dat blijkt juist een voordeel aangezien het de liedjes intenser en vooral persoonlijker maakt.

 

Niet alleen tekstueel, ook muzikaal is dit tweede album een flinke stap voorwaarts. Dat vraagt om een andere podiumpresentatie. De albumrelease in Theater Kikker is dan ook in vele opzichten een primeur. Naast het feit dat het de allereerste keer is met een volledige setlist zonder Engelse liedjes, staat ze voor het eerst met een complete band op het podium.

 

De middag begint ingetogen met vertolkingen van 'Broertje' en 'A12' op vleugel (de Aafke Romeijn die we kennen van optredens de afgelopen jaren). Echt los komt het wanneer de band die haar begeleidt in nummers als 'Bint' en 'Kalashnikov' gas mag geven. Wat dat betreft is het concert net zo’n wonderlijke kruising als de titel van het album doet vermoeden. Net als de betreffende restaurants maakt Romeijn een mix van twee smaken. Waar het CHIN. IND. SPEC. REST. de Chinese en Indische keuken verenigt, maakt Romeijn op haar album zowel plaats voor rustige en intieme pianoballads als voor stuiterende electrobeats en synths. Afzonderlijk van elkaar hele mooie liedjes, maar als geheel door de wat harde overgangen soms wat lastig te verteren.

Wanneer je de Utrechtse zangeres zelf nader onder de loep neemt ontwaar je eigenlijk net zulke grote tegenstellingen. Op Twitter en Facebook profileert ze zich met humor maar soms ook keihard. Niet alleen over zichzelf, maar met name ook over de muziekindustrie. Echt verstandig is het waarschijnlijk niet, maar ze heeft natuurlijk best een punt dat ze niet wil optreden voor een kratje bier. Hoe bekend en invloedrijk het betreffende podium ook mag zijn. Tegelijkertijd staat op het podium een meisje dat zich ondanks haar gouden glitterjurkje en blauwe Dr. Martens  juist heel erg kwetsbaar opstelt. De ene keer is ze een herder die bijt tot ze bloed proeft (“Dat doet ie anders nooit”) om vervolgens te transformeren in een kind dat bang is dat vader nooit meer terug komt als hij sigaretten gaat halen.