De vierkoppige band Sunday Sun wil op geen enkele manier zijn publiek tekort doen. Dat blijkt uit een toiletbezoek voor aanvang van het optreden. Tegen de binnenkant van de wc-deur zit een poster geplakt, waarop wordt uitgeweid over een nummer op één van de drie uitgebrachte EP's. Zo blijkt dat 'Highly Respected Rebel' een vriendschapsliedje is dat over een perfectionistische vriendin gaat en dat 'Imagine' simpelweg als pleidooi voor meer verbeelding dient. "Er zijn geloof ik vijf verschillende", legt bandlid Koen-Willem Toering tegen het eind van de avond uit wanneer hij over de posters praat.

Het voorprogramma wordt verzorgd door Orlando. In een bezetting met 'slechts' een gitarist en blazerssectie weet de band achter zangeres Tessa Douwstra een warme sound te creëren. Tessa maakt haar zinnen niet altijd af en neigt in het hoge nog wat te knijpen met haar stem, maar heeft een aantal sterke songs die bij uitstek geschikt lijken voor druilerige herfstdagen als deze. De blazers zingen ietwat onzeker de ooh's en aah's, en de dromerige doch melodieuze liedjes blijven niet meteen hangen. Toch smaakt Orlando wel degelijk naar meer en maakt die vooral nieuwsgierig naar hoe het dan mét percussie en bas klinkt.

Wanneer de hoofdact begint, maakt de druilerige herfstdag plaats voor een luie zondagmiddag waarop de zon je fel maar aangenaam in je gezicht schijnt. Tegen de achterkant van het podium prijken de met spiegelscherven beplakte letters SDS. Van meet af aan speelt Sunday Sun strak, energiek en dynamisch. Vooraan staat een stel jongens helemaal uit zijn dak te gaan, al grapt gitarist Koen-Willem dat ze daarvoor betaald worden. De liedjes van Sunday Sun zijn stuk voor stuk aanstekelijk en kennen een hoog meezinggehalte, zonder dat ze afgezaagd klinken of gaan vervelen.

Eigenlijk klopt alles aan het spel van Sunday Sun. De drums en bas zorgen voor een stabiele basis en Yoshi Breen verwisselt zijn gitaar waar nodig voor de toetsen. Tel daar de harmonieuze koortjes bij op en er verschijnt spontaan een brede glimlach op je gezicht. Het lieflijke en bijna zoetsappige 'Imagination' doet onvermijdelijk denken aan het vroegere werk van de Beatles, terwijl in 'Take a Left' juist de nadruk op een vette gitaarriff ligt en een stevige basdrum aanzet tot stampvoeten.

In een hoog tempo speelt Sunday Sun een hele reeks aan potentiële hits, tot na single 'Highly Respected Rebel'. Koen-Willem kondigt het laatste nummer aan en nodigt het publiek uit mee te doen. Hoewel het niets afdoet aan het optreden, heeft Sunday Sun helemaal geen trucje nodig om te overtuigen. Dat geldt net zo min voor de wat onnozele praatjes tussendoor. Er wordt wat gegrapt en de band is overduidelijk in zijn element, maar waarom 'slap lullen' als je je publiek een lading ijzersterke popliedjes te bieden hebt?

Desalniettemin kan Sunday Sun vanavond terecht op veel sympathie van het publiek rekenen. De heren spelen een goed gekozen set met in de toegift een smaakvolle cover van Traveling Wilburys' 'Handle with Care'. Het mag nu dan EKKO zijn; het is slechts een kwestie van tijd voor de band ook de grotere poppodia in Nederland plat speelt. De heren hebben nog vele harten te veroveren, maar met flink wat inspanning en een beetje geluk kunnen we de volgende zomer niet meer om ze heen. Er is in elk geval geen festivalaffiche waarop de naam Sunday Sun zou misstaan.

Gezien: Sunday Sun en Orlando, vrijdag 12 oktober 2012 @ EKKO, Utrecht