Ons recensententeam bestaat uit Marjolein Schaake [MS], Hanneke van der Linde – de Zeeuw [HLZ], Niels Spinhoven [NS], Arnold le Fèbre [ALF], Marc van der Laan [ML] en Zegert van der Linde [ZL]. Jouw album (fysiek, digitaal of stream), dj-set of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Of heb je zelf ook een mening? Stuur gerust een mailtje. De illustratie bij deze rubriek is gemaakt door Ailisha Read. 

Dankzij de laatste paar gedrochten van The Red Hot Chili Peppers koester ik weinig warme gevoelens voor het fenomeen dubbelalbum. En laten we eerlijk zijn, ik ga er niet vanuit dat de aangekondigde 18 (!) nieuwe tracks daar verandering in gaan brengen. Gelukkig is daar de zwanenzang van Silence is Sexy, ‘Modern Antiques’. Een dubbelalbum dat wél doet verlangen naar meer. Want na het horen van de 19 tracks op deze veelzijdige (punk, pop, rock, wat eigenlijk niet?) dubbelaar, hoop ik dat ik dat bericht over wéér een nieuw dubbelalbum van The Red Hot Chili Peppers verkeerd gelezen heb. Ging dat bericht niet gewoon over Silence is Sexy? Nee, helaas, na ‘Closing Titles’ is het echt over met de band. Geen extra tracks, geen afscheidstournee, maar gewoon dit indrukwekkende slotakkoord. [ZL]

Atlantis maakt gruwelijke nachtmerrie-muziek. In de allerbeste en fantasierijkste betekenis van het woord. 'Les Petites Morts', de opener van de bijna gelijknamige EP van het Utrechtse combo, is een donker en instrumentaal diep gat waar je met een ongemakkelijk gevoel wordt ingesmeten. De laatste halve minuut gaan alle schuiven nog open en wordt het volume ingezet om het nare-droom-gevoel nog eens extra te versterken.

'Everest' neemt afstand van het snelle geluidsgeweld van het openingsnummer en bouwt de lagen van de syntesizer en bas met meer geduld op. De langzame, rauwe gitaren doen hun intrede en de rust lijkt even teruggekeerd. Na een minuut of drie gaat de vaart er weer in en volgt een ontknoping van een een militair ritme en galmende effecten. Atlantis dipt vervolgens met 'Breathe Slowly' dat klinkt als een oneindige jamsessie zonder verhaal. 'Esther' is een prachtige afsluiter; een nummer vol angst en smerigheid. Een gruwelijke nachtmerrie. Het enige nummer met vocalen maakt de reis van deze muzikanten compleet.

Het is heel makkelijk om allerlei labels op deze EP te plakken. Metal, hard, nog meer metal, elektronisch, noise en dat vreselijke recensiewoord: soundscape. Beter dus van niet. Laat je niet afschrikken door gitaren of volume maar stap in het creatieve en muzikale avontuur dat Atlantis je voorschotelt. [MS]

De stilte rond Most Unpleasant Men werd begin juni doorbroken met A Collection Of Scraps. Met deze verzamelaar ruimt de band zijn muzikale rommelzoldertje op. Alles wat overtollig werd bevonden, wordt keurig afgestoft en verpakt aan de digitale snelweg gezet. De verwijzing naar schroot is gelukkig ironisch bedoeld. Goed, de productie haalt zelden het onberispelijke niveau van het debuut en de songs als 'Ticking', 'Cruisin’' of 'Obama' zijn niet erg memorabel. Uit de klassieker 'I'm So Tired Of Being Alone' wordt alle soul geperst en het nummer wordt op deze manier vakkundig om zeep geholpen. Erger is echter de wat vervelende single 'How We Dance', die zich op bijzonder onplezierige wijze je hoofd nestelt. Daar staat gelukkig veel moois tegenover, zoals de subtiel knisperende elektronische ritmes in het spannende 'The Wallace Line', een ingetogen monument. Ook bijzonder is 'Clooney', waarin het met een gruizig vervormde stem ingezongen refrein halverwege werkt als solo. De banjo in het onheilspellende 'Sorry' is een prachtige vondst en het op ritme leunende en luchtige 'Simon' klinkt – naar Most Unpleasant Men-maatstaven – spontaan. Dit is een fijn tussendoortje dat laat horen waartoe MUM in staat is. We kijken uit naar die volwaardige tweede. [NS]

A Collection of Scraps is te koop bij Plato en via de band. De afbeelding hoort bij het nummer 'Ticking' en is gemaakt door Ashkan Honarvar.

Eind 2010 debuteerde Hanne de Vries met ‘White Flag’ en was hij het onderwerp van een van onze Muzikale Ontdekkingsreizen. Nu, nog geen twee jaar later, heeft de Utrechtse aanbiddingsleider zijn tweede album uitgebracht: ‘Face to Face’. De Vries zegt dat hij heeft geprobeerd liederen te schrijven waarmee de luisteraar God kan aanbidden. Daar is deze cd uitermate geschikt voor: De Vries heeft zijn liedteksten zijn grotendeels uit de Bijbel gehaald. Dat bedoel ik niet oneerbiedig: voor een aanbiddingsplaat vind ik Bijbels knip- en plakwerk doelmatig en geoorloofd.

Muzikaal gezien is ‘Face to Face’ eindelijk eens wat anders dan standaard praisesongs. Het album bevat fijne arrangementen, verrassende toonsoorten en prettige meerstemmige samenzang tussen De Vries en zangeres Sarah Ben Hamida. Een minpunt is dat de liedjes véél te lang duren, het kortste lied is net geen 4 minuten. Naar bekend aanbiddingsrecept herhaalt De Vries refrein na refrein, tot in den eeuwigheid, amen. Afgezien hiervan is deze goedgeproduceerde plaat een welkome afwisseling in aanbiddingsland. [HLZ]

Begin 2009 zag ik I Am Oak voor het eerst, als trio tijdens Tweetakt Festival. Dat voorman Thijs Kuijken talent had was toen al duidelijk. Ik lieg echter als ik zeg dat ik toen al één van de beste Nederlandse songwriters van dit moment in hem zag. Dat Kuijken dat wel degelijk is bewijst hij op I Am Oaks derde album in twee jaar tijd. Anders dan op de in zijn eentje opgenomen voorgangers ‘On Claws’ en ‘Oasem’ speelt op ‘Nowhere or Tammensaari’ de hele band mee. Sommige nummers zijn ook samen geschreven. Net als op ‘Oasem’ worden nieuwe elementen zoals elektrische gitaar aan het in folk gewortelde geluid toegevoegd. Misschien is dat nog wel het knapst van alles: Kuijken weet het folk-idioom steeds op te rekken waardoor elk album tot nu toe sterker is dan de voorganger.

‘Nowhere or Tammensaari’ heeft een ingehouden, donkere spanning die soms als een stroom magma naar de oppervlakte komt. Single ‘Palpable’ is één van de hoogtepunten en het drieluik ‘Reins’, ‘Vares Varas’ (met koele Finse vocalen van Aino Vehmasto) en ‘Everything in Waves’ vormt een mooie climax. Of het de invloed van de band is, of de ontwikkeling en zelfverzekerdheid van Kuijken zelf, met ‘Nowhere or Tammensaari’ heeft I Am Oak de lat wederom hoger gelegd. Groot, groter, grootst. [ML]