Op vrijdagavond is het zelden rustig in dB's: een favoriete avond om te repeteren, of gewoon om een biertje te drinken aan de Cartesiusweg. Deze vrijdag is het echter wel heel erg druk tijdens "Vette Analoge Shit". Er is nergens meer plek om je fiets te stallen en bij gebrek aan ruimte in de toch al grote rokersruimte van de dB's hebben enkele rokers er toch maar voor gekozen om buiten hun sjekkie te rollen. Deze avond presenteren de leden van Kismet hun debuut-cd (die vorige week al op de luisterpaal stond), maar ook de belangstelling voor Crystal Stilts uit New York is groot.
Met een gratis cocktail in de hand wacht een volle zaal op zanger Brad Hargett en zijn band. Het optreden van Crystal Stilts lijkt geen begin te hebben: vanaf de eerste klanken klinkt het eigenlijk alsof de band al uren staat te spelen. Als toeschouwer zit je meteen middenin het optreden en alle bandleden spelen perfect hun instrumenten. Veel contact met de zaal is er verder niet. Het publiek moet het doen met de steeds herhalende vraag van toetsenist Kyle Forrester of iedereen zijn trein nog wel zal halen, terwijl Brad Hargett achter zijn microfoon naar de grond staart. De link met Joy Division is snel gemaakt, de monotone jaren '80 sound gaat nummer op nummer de zaal in en dat is meteen ook het probleem van het optreden. Ondanks het feit dat de nummers goed gespeeld worden, zijn het geluid, de stijl en de stage-performance tijdens alle nummers zo plat dat het geen optreden is waar je lang over na blijft praten.
Een half uurtje later mogen de Utrechtse heren van Kismet het podium beklimmen. Voor veel toeschouwers is het niet de eerste keer dat ze de band zien, Kismet heeft immers al een lange lijst aan optredens op hun naam staan. Terwijl de band in het verleden nog wel eens ietwat schuchter een podium opklom om voorzichtig hun nummers ten gehore te brengen, begint dit optreden meteen ijzersterk. Het is duidelijk te zien dat de band blij is voor een volle zaal hun album te mogen te mogen presenteren en perfect op elkaar ingespeeld beginnen ze zodoende aan de presentatie van het album 'Hiatus'.
De bezoeker wordt de komende 40 minuten werkelijk getrakteerd. Met veel plezier en al lachend worden de energieke nummers gepresenteerd, maar ook de zwaardere nummers en partijen komen met een golf van vreugde op het publiek af. Halverwege het concert laten de bandleden zanger en gitarist Temy Phem alleen, die vervolgens het nummer 'Phnom Penh 1974' begint te spelen. Een emotioneel moment voor de zanger, gezien de tranen in zijn ogen, wat echter geen moment voor een afzwakking van het optreden zorgt. Het concert wordt afgesloten met het slotnummer van de cd. Met 'Same Story, Different Name' komt een eind aan een sterk optreden en bewijst de band klaar te zijn voor hun plannen om Nederland te veroveren.
Kismet, Crystal Stilts
Gezien: dB's, vrijdag 27 februari 2009