Hij bleef maar liggen. Volledig onterecht eigenlijk. De tweede cd van Mr. Love and The Stallions schreeuwt om aandacht. Positieve aandacht, welteverstaan. Stekelige popliedjes met synths, bijtende gitaarriffs, geweldige tempowisselingen en de nog immer toegevoegde waarde van Einar Ihle met zijn viool, 'Cruel Art of Gossip' staat vol goede liedjes en is een sterke opvolger van 'Paris'. Wat er zoal mis kan gaan bij het kiezen van een bandnaam, illustreren Mr. Love and The Stallions. Na beluistering van het tweede album van "The Stallions", is het niet moeilijk ze de licht beroerde naam te vergeven. Oké, 'Cruel Art of Gossip' stuitert muzikaal alle kanten op, maar wie heeft ooit gezegd dat zoiets niet een ijzersterk album kan opleveren? The Stallions in ieder geval niet, en geef ze eens ongelijk. Zij maken even een album waar eigenlijk al onze favoriete bands samenkomen tot een, euh, sprankelend geheel. Het mag ondertussen geen geheim zijn dat onze zuiderburen veel beter dan wij begrijpen wat goede muziek is. dEUS, Mintzkov, Zita Swoon, Soulwax, het zijn stuk voor stuk Belgische bands die zich op een avontuurlijke manier naar de Nederlandse zalen en festivals hebben weten te spelen. Vanuit die artistieke gedachte is het ook volkomen logisch dat Mr. Love and The Stallions zich met de fijnere Vlaamse (en Britse en Amerikaanse, uiteraard) bands identificeren. De ambities kunnen dat gewicht prima aan. Voor een eigen-beheerplaat heeft de band ervaren krachten als Remko Schouten (o.a. Bettie Serveert, Ceasar en Pavement) en Zlaya ( o.a. Sonic Youth, Motorpsycho) weten te strikken. Het resultaat is er dan ook naar. Een strakke productie met aandacht voor de details die het geluid en de kracht van de songs benadrukken. Licht minpuntje; wellicht door al die aandacht voor de brede laag en de tevens kale, doelgerichte productie, klinken de gitaren soms ietwat flets. De nietsontziende strijd om boven het Hollandse maaiveld uit te steken zal gestreden moeten worden zonder platenmaatschappij en met als belangrijkste wapen de tv-reclame voor Lipton waarin het het liedje 'Fill me Up' is te horen. Met een nummer als 'Glory' zou je ze evenwel een prima kans geven. Ritmisch strak, pa-pa-pa'tjes, viool; het klinkt opbeurend en tegelijk melancholisch, zoals veel van de liedjes van Mr. Love and The Stallions eigenlijk opbeurend melancholisch klinken. Naast de al genoemde Vlaamse bands, herkennen we naast een vleugje Shout Out Louds al snel de nodige Britse invloeden. 'Black Hearted Soul' is een fijn voorbeeld van indie-blues Oasis-style, 'Parade of the Drunk' toont het niet zo vaak zichtbare positieve gezicht van ska en het nummer uit de Lipton-commercial 'Fill me Up' is een melancholisch hoogtepunt van de plaat. Staat er dan geen één slecht lied op dit album? Nou, ja. 'Don't You Want Me Now' komt als titel al licht week over, bij beluistering blijkt het ondanks een aardige up-tempomoment, inderdaad wel wat te week en halfpathetisch te klinken. Eén zwakker nummer op een plaat is bepaald geen slechte eindscore en met dEUS'esque nummers als 'Chasing the Sun' en 'Fill me Up', het eclectische wondertje 'Cruel Art of Gossip' als titeltrack en hardere nummers als 'F'n A' en 'Smugface' (The Libertines) sleept de band zich overtuigend in het territorium van de betere vaderlandse indierock. Na het horen van de laatste, haast ontwapenende track, 'Dark Lanes' (met fluitende intermezzo's!) zou je toch hardop wensen dat deze jongens snel een groot label zullen vinden, desnoods in België. Mr. Love and The Stallions staan 15 januari in het U Rock! Café. In februari is de band live te zien in Club 3VOOR12/Utrecht.