Prille jaren
Het begon allemaal in 1992 met Richard, Erik en Martijn. Erik en Richard speelden al met elkaar in Captain Caveman, een Chili Peppers-achtige funkrockformatie met Metallica-invloeden; Erik en Martijn zaten daarvoor nog samen in een volgens Martijn “niet noemenswaardige groep”. Directe aanleiding tot het vormen van Gellybooty was, hoe kan het ook anders, een concert van funkgoeroe George Clinton: “Toen hebben we besloten dat we dat ook wilden: een volledige band, minimaal tien man, inclusief blazers, koortjes, alles erop en eraan.” In 1994 speelde Gellybooty, met nog nauwelijks optredens op zijn naam, in de finale van de Kleine Prijs van Utrecht in een volle Vrije Vloer. De hoofdprijs ging naar DooA. De eerste jaren was het even zoeken, maar vanaf 1996/97 ontstond een vaste kern (waarvan de meesten tot nu toe bij de band zijn gebleven). Rond die tijd kwam de groep ook in aanraking met Marcel Wouters, een van de promotors van de Nederlandse funk. Daaraan hield Gellybooty twee tracks over op A Trunk ‘O’ Funk Compilation Part 2 (1997), tussen andere Nederlandse funkbands als J.D. Dynamite, 7-11 en Groovin’ Pict. Gotcha!’s Pieter Smeenk deed in de studio de eindmix. Splank en de opgedane contacten resulteerden ook in betere optredens.
Hoogtepunten
De belangrijkste wapenfeiten van de band deden zich echter de afgelopen jaren voor. Martijn: “Vanaf 1999 begon het echt te lopen. De komst van zanger/rapper Frankie bracht alles in een stroomversnelling. Daarvoor hebben we altijd toch moeite gehad een goede zanger te vinden. In 1999 kwam ook onze eerste cd uit, 'Gems'. De single die daar bij hoorde, '’t Dak Eraf', werd best aardig gedraaid op 3FM. Het materiaal op die plaat speelden we eigenlijk al jaren, maar goed: we werken nou eenmaal heel traag. Daarvóór hadden we eigenlijk pas één demo uitgebracht. Op cassette, jazeker. Ik moet zelfs bekennen dat ik zelf ook pas in 1999 een cd-speler heb gekocht. Dan kon ik mijn eigen cd tenminste draaien. Daarvoor liet ik eigenlijk alles voor me op cassette zetten!”
Vanaf die tijd heeft de band mogen rekenen op zo’n dertig á veertig optredens per jaar. Martijn: “We hebben veel festivals gedaan. Daar zijn we ook vrij makkelijk weg te zetten hè? Bijna niemand heeft een hekel aan funk. Je kunt ons zelfs kwijt op een bejaardenjazzfestival.” “Dat was me wat. Speelden we op een personeelsfeest van een verpleeghuis. Het dak ging eraf hoor!”, lacht Jeroen. “Iets te letterlijk zelfs. We speelden buiten onder een of andere pergola en halverwege het optreden stak er een zeldzaam heftige storm op, waardoor de barbecuetenten letterlijk door de lucht vlogen. Alles was nat. Sommige instrumenten hebben we echt helemaal uit elkaar moeten schroeven om ze in aparte delen te laten drogen.”
Hoe ludiek het voorval ook moge zijn, als echte hoogtepunten worden toch vooral de grote optredens op de Uitmarkt, Terschelling en de tour naar Tsjechië genoemd. “Op de Uitmarkt speelden we voor duizenden mensen, dat was wel heel bijzonder”, vindt Jeroen. “Terschelling is altijd gezellig. Daar hebben we onder meer op Oerol gespeeld. Vaak ook voor een heel ander publiek dan normaal. En de tour naar Tsjechië eerder dit jaar was echt geweldig. Dat publiek daar is echt helemaal te gek. Het publiek hier, vooral in de Randstad, is toch wel een beetje verwend.” “En elke avond No Curfew, ook fijn”, voegt Martijn daaraan toe. “De zaaleigenaren waren vaak het snelst dronken van iedereen, en ze verkopen zelf de wiet.”
“Ook de presentatie van 'Gems' in Tivoli was een hoogtepunt”, vult Martijn hem aan. “We hebben hem twee keer gepresenteerd. Eén keer in eigen beheer, en een tweede keer toen Via Records hem uitbracht. Het was knap druk. Mijn ouders stonden een kwartier in de rij om binnen te komen. Kregen ze ook eindelijk het idee dat het iets voorstelde, dat bandje. Toen speelden we met alles erop en eraan: capes, pakjes, alles gemaakt door de vriendin van de toenmalige altsaxofonist Pieter. Dat verkleden hebben we verder eigenlijk nooit zo gedaan. Dat doe je 'all the way', of niet. Als je het half doet zijn er bands die het beter kunnen, dan kan je het dus beter niet doen. Wij kleden ons casual, maar wel een beetje chique”, zegt Martijn met een niet mis te verstane smile.
Afscheid
Toch is de nieuwe cd 'Plug' na al die jaren pas het derde officiële Gellybooty-product (na 'Gems' en EP 'Skin'). De reden is niet ver te zoeken. “Er veel te veel democratie in de band', vertelt Martijn. 'We hebben veel bandleden, en iedereen heeft een stem. Eigenlijk zouden we meer gebaat zijn bij een verlicht totalitair regime.” “Daarom vonden we Tsjechië ook zo leuk”, voegt Jeroen er lachend aan toe. Volgens Jeroen is die grote democratie ook een van de redenen voor het uiteenvallen van de band: “Het gaat daardoor gewoon vaak traag”. “Daar komt bij dat veel mensen nu serieuzere banen hebben, sommigen zelfs kinderen. Op een gegeven moment ben je van té veel mensen afhankelijk, en is er niet meer dat 'let’s go'-gevoel. We willen er ook echt niet geheimzinnig over doen: er zijn geen hersens ingeslagen. Er is eigenlijk ook niet echt iets veranderd, het is heel geleidelijk gegaan,”
Gedurende het gesprek begint Martijn echter langzaam melancholischer te worden: “Nou ja, melancholisch. Ach, op dit moment zijn we gewoon ontzettend druk met het optreden van vrijdag. Er komen best veel ex-Booties, die toch nog even bijgespijkerd moeten worden. Bovendien moeten we een deel van de kaarten zelf verkopen, en de stad volplakken met posters. Na het optreden zal ik wel even het plakboek erbij pakken. Maar er is wel leven na Gellybooty hoor.” Jeroen: “De meeste Booties spelen al in een of meer andere bands. Richard zit bijvoorbeeld in Shalla en is bezig met Poetry in Motion, en saxofonist Iman heeft geloof ik wel acht andere bands.”
Maar eerst vrijdag dus de laatste keer Gellybooty. De band dooft in elk geval niet als lucifer onder een waterstraal: op het afscheidsfeest wordt het nieuwe album 'Plug' gepresenteerd. Het album werd helemaal in eigen beheer opgenomen, in een leegstaand kantoorpand in Utrecht. Volgens Jeroen is gestreefd naar een live-gevoel: “Het moest veel lijken op wat we live doen. En ik vind het leuk dat het een hele diverse plaat is geworden. We hebben echte funk, meer hiphop-achtige dingen, en blaxploitation.” Martijn vindt het jammer dat met het afscheid niet alles uit het nieuwe album gehaald kan worden wat erin zit: “Meestal zitten er dan toch wel wat meer optredens in enzo. Maar ach, het zij zo. We hebben nu wel ineens heel veel interviews. Het UN, Volkskrant Utrecht-bijlage. Misschien worden we dan toch nog bekend!”
Gellybooty neemt vrijdag op gepaste wijze afscheid in de Helling. Te gast zijn in elk geval Alex Siegers, DooA-rapper Stanley, MC Madcore, dj’s Funky Finch en Brownie en een flinke hoeveelheid ex-Booties. De avond begint om 20.30 uur, entree is 6 euro.