Het werd wel duidelijk in het gesprek dat ik vorige week met twee Gellybooty-leden had: Aan de optredens ligt het niet dat de band uit elkaar gaat. Het waren de dingen er omheen die voor sommigen te veel werden. Voor de meeste leden ging het toch vooral om het optreden. Liefst op een zo groot mogelijk podium, met zo veel mogelijk mensen, maar dat was geen voorwaarde. Gewoon het contact met het publiek, en de kick om met tien man op het podium te staan. Niet voor niets was het idee om Gellybooty op te richten ontstaan na een optreden van George Clinton en zijn P-funk Allstars. Wie ooit een concert van de P-funk goeroe heeft bezocht weet waar dat gevoel vandaan komt. P-funkoptredens zijn indrukwekkend: met zijn band van meer dan twintig personen weet Clinton steevast een verpletterende indruk te maken. Dat wilden de mannen van Gellybooty ook: met alles erop en eraan, een show waarbij niemand stil kan staan. Wie zich zo nadrukkelijk laat inspireren door een grootheid uit de muziekgeschiedenis zal onherroepelijk telkens weer tegen de vergelijking aan lopen. En dat is natuurlijk per definitie een verloren strijd, al was het maar omdat Clinton kan teruggrijpen op een haast onuitputtelijke voorraad eigen werk. Maar Gellybooty komt, vooral live, een heel eind. Ook al heeft de groep in de voorbije twaalf jaar maar een handvol cd’s afgeleverd, de groep speelt al vanaf het begin eigen nummers. In de loop der jaren heeft de groep een aantal nummers verzameld die het live uitstekend doen: Prijssingle 't Dak Eraf', 'Skin', van het nieuwe album 'Booty Beat', 'Friends of da Booties' en de sensuele ballad 'Freaky Feeling'. Het verschil met de studio-opnamen is groter dan de band zelf wil. Er is, door alles in een keer in te spelen, geprobeerd de live-sfeer zo veel mogelijk vast te leggen op de cd, maar de grooves lijken live op de een of andere manier veel dieper. Vooral de baslijnen van Drahcir klinken op het podium een stuk voller, en ook de vocalen komen beter uit: op plaat zijn ze soms net iets te clean. Op het podium is Gellybooty, zoals het hoort, een stukje rauwer. Het aanrukken van allerlei gastmuzikanten draagt ook nog eens bij aan de P-funk sfeer, en de band beschikt over een heus funkattribuut: op een furry Funk-o-meter kan de warmtegraad van het feestje afgelezen worden, van 'Lauwtjes', via 'Do It To Me' en 'Oelala' naar het funksummum: 'Da Bomb!'. Natuurlijk wordt die status uiteindelijk gehaald. Het is allemaal niet nieuw, de trucjes zijn bekend, maar Gellybooty beheerst ze wel. Vanaf vandaag moeten we zeggen: beheerste. Aan de optredens lag het in elk geval niet. Gellybooty, Afscheidsconcert en cd-presentatie, ft. Stanley, LX-Press en enkele ex-Booties Gezien: Tivoli de Helling, vrijdag 17 december 2004