Traditioneel begint de Popronde eigenlijk altijd in Sounds, maar de XL-versie van dit jaar gaat al 's middags van start met een aantal previews in de centrale bibliotheek. Gewoontediertjes als we zijn trekken we ons daar echter niets van aan en vervoegen ons als vanouds in de vroege avond bij de knusse Tilburgse platenzaak voor een optreden van 1st of June, een samenwerking tussen Marielle Woltring alias Lavalu en muzikale nomade Gerhardt Heusinkveld. Lavalu hebben we al een aantal keer aan het werk gezien, en als het ons goed bijstaat was ze er toen niet vies van haar stukken te larderen met virtuoos pianospel. Vanavond doet ze het in dit opzicht echter heel wat rustiger aan, en die meer ingetogen wijze van musiceren past ook goed bij het sobere gitaarwerk van Gerhardt. Hun door intieme samenzang en spaarzaam, doch doordringend geklap en gestamp geschraagde liederen handelen over liefde, verlies en de wanhoop die met een en ander gepaard gaat, maar deze donkere thematiek staat een warme en troostrijke sfeer niet in de weg. Ter wille van de herkenbaarheid wordt tegen het einde van de set de continentale eightieshit 'The Promise You Made' van het Amerikaanse Cock Robin ten gehore gebracht, die een schuchtere passant ertoe brengt heel even de winkel binnen te glippen. Een mooi kwetsbaar begin van de avond. (MdW)

Met monotone, lofi drumcomputerbeats vergezeld door jengelende gitaren en hier en daar een warm synthmelodietje, maakt het Rotterdamse trio Goodnight Moonlight lofipop die klinkt als een iets meer upbeat Mac DeMarco. Het zaaltje in de bibliotheek is matig gevuld, zo rond kwart over zeven, maar de enkeling die het kille herfstweer heeft doorstaan, kan zijn handen warmen aan de gemoedelijke niets-aan-de-handvibe van het jonge drietal op het podium.

Dat drietal lijkt zich overigens verder geen raad te weten met dat podium. Toetseniste Jente Lammerts en gitarist Daniel Perreira lijken het liefst in hun instrumenten te verdwijnen, terwijl frontman Jasper Boogaard af en toe voorzichtig onder zijn petje door de zaal in kijkt. Een nauwkeurig aangemeten imago, of een oprechte, aandoenlijke awkwardheid? Het laatste is waarschijnlijker, wat alleen maar bijdraagt aan de gunfactor van de Rotterdammers. (FV)

De bibliotheek aan het Koningsplein behoort voor ons tot de meer verrassende locaties van deze Popronde: zo we ons al iets bij de combinatie van bieb en live muziek kunnen voorstellen, denken we eerst en vooral aan introverte liedsmeden. Het vanuit Eindhoven opererende Tamarin Desert behoort echter allerminst tot die categorie, want dit vrolijke viertal legt zich toe op stevig versterkte psychedelische klanken. Misschien niet iets waar de doorsnee bibliotheekbezoeker per se graag mee geconfronteerd wordt, maar het optreden is wel zo gepland dat het pas tegen sluitingstijd aanvangt. Geen verkeerd idee, ook al niet omdat het met de benodigde versterking in het halfopen zaaltje op de begane grond zowaar wel snor blijkt te zitten: de ambiance mag dan enigszins eigenaardig zijn en niet direct uitnodigen tot een levendige publieksparticipatie, het geestverruimende geluid van deze jonge rockers dringt tot in alle hoeken en gaten van de ruimte (en ook tot ver daarbuiten) door. De liedjes klinken direct vertrouwd en hebben die kenmerkende, door de hipsterlens van bands als Tame Impala gefilterde sixtieskleur die de laatste jaren weer veel opgang maakt. De melige humor van de bandleden (in de trant van “we gaan nu onze nieuwe single 'Dreams' uitvoeren, waarbij we een hele toffe videoclip hebben, maar dan zonder de videoclip”) maakt het plaatje af, en draagt er toe bij dat enkele bezoekers uiteindelijk ook een paar pasjes richting het podium durven te zetten. Alleraardigst. (WdW)

Na Rhinorino is het de beurt aan Icky Pack uit Leeuwarden om Café Berlijn helemaal op zijn kop te zetten. Ze beginnen iets later dan gepland, maar de sfeer zit er zo goed in dat het de pret zeker niet mag drukken.

Dit Friese duo, bestaande uit Yorn Overwijk en Jelmer Terwal, omschrijft zichzelf als sleazy, lo-fi, garage pop. Live klinkt het precies zo, maar dan ook nog met een beetje country en een beetje bluesrock. Heel divers dus, net als hun repertoire. Geen enkel nummer is hetzelfde en dat maakt deze band zo leuk. Doordat ze zoveel verschillende muziekstijlen combineren, weet ieder nummer je te verrassen. Ook bij deze band staat niemand stil, de band zelf incluis. Omdat ze met z’n tweeën zijn, hebben ze wat ruimte over. Die wordt door zanger Yorn op een gegeven moment dan ook optimaal benut; omdat hij niet weet of hij vanaf de bar zijn liedjes mag spelen, zet hij het optreden voort vanaf een stoel. Achteraf blijkt dat zowel de eigenaar als het barpersoneel van Café Berlijn een optreden vanaf de bar volledig toe zou juichen, maar dit was een bijzonder alternatief. Ook verrassend was dat Rico Neeter, zanger/gitarist van Daniel Cane & The Rebellion, die vanavond niet op kunnen treden, een deuntje mee komt zingen. Na ruim een uur dansen, zingen en bier drinken komt er rond kwart over elf een einde aan het optreden van Icky Pack. Maar de avond is nog lang niet voorbij. Café Berlijn staat nog steeds van voor tot achter vol, Icky Pack heeft hun eigen gemaakte Spotify-playlist, genaamd “Icky Pack’s Speellijstje” aan gezet en het dansen en bier drinken gaat hier gewoon rustig verder. Het was een mooie avond aan de Korvelseweg. (ER)

Ziet het publiek in Studio het goed als de leden van St. Tropez het kleine podiumpje opstappen? Zijn dat niet die gasten van beatband Go Back to The Zoo? Cas Hieltjes, Lars Kroon, Teun Hieltjes en Bram Kniest  werden bekend met hits als 'Electric' en 'Beam me Up', maar reizen nu als St. Tropez mee met de Popronde. De release van de vuige gitaar-EP 'I Don't Want To Fall In Love' zorgde begin dit jaar voor verwarring onder het muziekjournaille. Want was dit nu Go Back to The Zoo of niet?

Het antwoord is een volmondig ja, maar St. Tropez is niet zoals je zou verwachten. Cas Hieltjes heeft zich op de achtergrond geposteerd als gitarist, en bassist Lars Kroon neemt nu de zang op zich. Die staat op momenten dat hij niet zingt uiteindelijk meer tussen het publiek te beuken dan tussen zijn bandleden. Maar Kroon staat niet alleen als bassist, maar ook als zanger verrassend goed zijn mannetje. St. Tropez is verder alles waar je op hoopt als je het over uptempo, gruizige gitaarrock hebt. De nummers zijn kort, vol energie en steenhard.

EP-afsluiter 'Por Que Why' begint met de vraag of we meer of minder St. Tropez willen en knalt er in minder dan twee minuten door. De heren nemen als St. Tropez een paar stappen terug, maar spelen weer met het vuur dat hun laatste plaat 'Zoo' miste. Ze spelen nog twaalf shows tijdens deze Popronde, waaronder 19 november in Breda. Ga St. Tropez zien nu het nog kan. (JdC)

Achter deze precieus klinkende bandnaam (die in de Nederlandse vertaling 'Vrouwe Paardenbloem' misschien wat aan elegantie inboet) gaat het duo Sietse van Gorkom en Kirsten Berkx schuil. Sietse zou je kunnen kennen als violist bij onder meer het Kyteman Orchestra en Mark Lanegan. Blijkbaar leefde bij hem al langer het verlangen om uit de schaduw van zijn bandleiders te stappen en eigen materiaal te presenteren, maar het ontbrak hem tot voor kort aan geschikte uitvoerenden. Gelukkig kwam hij toen Kirsten tegen, die met haar indringende stem en theaterachtergrond geknipt bleek voor de vertolking van zijn muzikale ideeën. Live wordt het duo bijgestaan door een aantal zeer capabele muzikanten, waaronder de begenadigde toetsenist Jarno van Es, die in een niet zo heel grijs verleden ook nog in Tilburg woonde. Eerder op deze avond was het gezelschap al te zien in de sfeervolle maar jammer genoeg net wat ver buiten het centrum liggende platenzaak Diggers, maar gelukkig krijgen we later een herkansing in het meer centraal gelegen Dudok. Gelukkig, want de van intelligente en warme arrangementen voorziene, hier en daar licht jazzy aandoende dromerige nummers, die in belangrijke mate worden gedragen door de feeërieke stem en presentatie van Kirsten, doen ons deze gure herfstavond bijzonder veel genoegen. Voor ons de verrassing van deze Popronde. (MdW)

Het ideale midden tussen het springerige van het Vampire Weekend uit het A-Punk-tijdperk, de toegankelijke pop van The 1975 en de galmende meezingbaarheid van Kensington; The Brahms is waarschijnlijk dé belofte van deze Popronde. De Utrechtenaren hebben immers 3FM al aan hun zijde met megahit 'Golden', speelden de aftershow van The Kooks in de HMH en verzorgden de voorprogramma's van Will Butler en OK Go.

Dat is Popronde-bezoekend Tilburg niet ontgaan, zo lijkt het, want Cul de Sac is behoorlijk volgelopen voor het kwartet, dat voor de gelegenheid het podium zelf heeft voorzien van Perzisch tapijt. Dat oog voor detail voeren de heren overal in door; van iets ogenschijnlijk knulligs als een sierplint om een synthesizer om de kabels uit het zicht te houden, tot de onberispelijke aankleding van de heren zelf.

Dat ze zich daarmee onderscheiden is overigens maar goed ook, want sec muzikaal bekeken gebeurt er weinig tot niets nieuws onder de zon. Maar wat in de sport geldt, geldt in de popmuziek blijkbaar ook: never change a winning team. Voor deze sound gaat al jaren een groot deel van het festivalpubliek plat en daar lijkt voorlopig geen verandering in te komen: in de Cul ontstaat zelfs even een heel voorzichtig gemosh. The Brahms heeft bovendien nog een slimme cover van MØ en Major Lazer's 'Lean On' in huis, waardoor er in de kuil al helemaal geen ontevreden gezicht meer te bekennen is. (FV)