Oathbreaker vermorzelt de Hall

Nightbeards brengt afwisselend programma

Pieter Heijboer ,

Op het hardere broertje van Nightbirds speelden donderdag 26 februari een viertal bands die zich allen in de meer donkere hoeken van het muzikale spectrum bevinden. In de twee van de vier gevallen stal een vrouw de show. Contrast tussen die optredens was het bijna zoete overkomen van Brutus en de volslagen razernij van afluister Oathbreaker.

Zoals we gewend zijn in de Hall, begint het eerste optreden later dan gepland. Dat gooit voor een paar bands een vleugje roet in het eten. Het is voor niemand leuk om voor een bijna lege zaal te spelen, maar het resultaat is wel dat bezoekers buiten Tilburg vanwege een treinreis naar huis een gedeelte van de avond missen en in dit geval de afsluiter er sneller een punt achter zet.

De aftrap wordt verzorgd door het Eindhovense Schweinsteiger. In de studio klinkt de doom prima, maar helaas komt het live niet over. De geluidsman staat duidelijk te slapen. De zanger kauwt met gesloten ogen rustig op een kauwgumpje en wanneer hij het gezicht vertrekt en de mond opent, vult de zaal zich helaas niet met zijn ijzige schreeuwen. Het zit ook niet alleen de zanger tegen. Details komen niet over en vette dreunende staccato’s komen niet uit de verf door de bas die er doorheen zoemt.

Deze band verdient zeker een tweede kans. De directe invloed van Triptykon is sterk aanwezig. Alleen hebben ze Tom Gabriel Warrrior zelf thuis gelaten en slechts de grunts laten spreken. Het geluid verbetert naarmate het einde nadert, maar dan is het helaas al te laat.

Ondertussen klinkt muziek van de door bezoekers samengestelde playlist. Vanwege absentie van de vaste deejays besloot de organisatie de toehoorders de mogelijkheid te geven zelf muziek aan te dragen. Leuk initiatief. Tussen de concerten wordt er genoten van classics en hits als ’Transylvanian Hunger’ van Darkthrone en ’Nothing to Win’ van het laatste Yob-album.

Fresh
Brutus betreedt het podium. De eerste band die onze zuiderburen vandaag vertegenwoordigen. Het klinkt zoals het eruit ziet: fresh. Het trio staat op een lijn opgesteld en kiest een veel kleurrijkere lichtshow dan de voorganger. De zangeres en drummer steelt de show als ze tegelijkertijd een blastbeat verzorgt en lang uithaalt.

De blackgaze doorspekt met hardcore drums klinkt bijzonder en waar in het begin de black metal wat afwezig lijkt, wordt dat later in de set weer goed gemaakt. Bij het een na laatste nummer wordt wat gas teruggenomen om er vervolgens weer keihard op los te knallen. En plots is het dan afgelopen. Het lijkt alsof de band zichzelf bewust heeft afkapt. Dat doet het wel naar meer smaken.

Trance
Derde band is Ggu:ll, de Tilburgse doom-veteranen. Ik aanschouwde de band eerder op Woolstock met mooi weer in een tent. Hun passage op Incubate 2014 liet ik vanwege het tijdstip en dag aan me voorbijgaan, maar vanavond bleek dat dat misschien wel stom is geweest. Ggu:ll gedijt duidelijk beter in een donkere zaal gevuld met kunstrook.

Dit collectief benut wel de volledige speeltijd en doen dat met verve al is het taaie kost. De lang uitgerekte doomtonen vragen een lange spanningsboog. Wie deze vasthoudt, komt in een trance. Het klinkt niet als eenheidsworst en een ander pluspunt: het klinkt live precies hetzelfde als in de studio en dan met een extra beetje emotie. In de laatste plaats verdient de band hulde voor de foto die op de beamer werd getoond. Twee herten en een meisje in witte kleding in het donker roepen een naargeestige sfeer op. Allicht een verwijzing naar een van hun logo’s waarin een gewei is verwerkt.

Hippie
Dan is het tijd voor Oathbreaker, een Belgisch kwartet dat ook black metal combineert met hardcore. Leuke combo, zo bleek al eerder op de avond. Een extra krent in de pap zijn de vocalen van de zangeres Caro Tanghe, die ook met haar verschijning de aandacht trekt. Gekleed in donker wijd gewaad, op blote voeten, maakt ze een hippie-achtige indruk, maar niets is minder waar.

Zodra de band inzet verandert ze in een getormenteerde ziel, een levende welteverstaan. Haar lange bruine krulhaar verhult haar gezicht. Ondertussen gaan de andere bandleden uit hun plaat op hun instrumenten. Het geluid waar met name de eerste band last van had, is nu prima. Nu is het wel dat Oathbreaker het minste verschillende lagen toepast in hun muziek.

Geen bedankjes richting het publiek. Tussen de nummers neemt Tanghe de plaats rust op haar knieen met haar rug naar het publiek. Waar er bij de andere bands tijdens de pauzes steeds werd geouwehoerd is dat bij de headliner slechts beperkt. Niet alleen uw recenscent is overdonderd door de razernij die jammer genoeg van korte duur is. Het uur dat ze krijgen wordt bij lange na niet volgespeeld.