Everyday Robots maakt hoekige indierock die qua ritmiek doet denken aan bands als Queens Of The Stone Age en De Staat, maar ook voorzichtige uitstapjes naar funk en pop kent, met af en toe een vleugje elektronica. Een beetje alsof Talking Heads David Byrne heeft ingeruild voor Eloi Youssef van Kensington, om een bozige rockplaat op te nemen. Wat van meet af aan opvalt, is de ziel en zaligheid die alle zes de bandleden in hun optreden smijten. Met name frontman Joris Luijten stuitert het hele podium over, op en af en compenseert daarmee het feit dat hij vocaal een wat beperkt bereik heeft.
Daarin schuilt echter ook gelijk het grootste gevaar voor de groep, want hoewel het publiek in de Hall Of Fame er niet al te veel om lijkt te malen, wordt het na verloop van tijd een beetje rommelig. Dat ongepolijste past ergens ook wel bij de sound die het sextet duidelijk nastreeft, maar iets meer zorgvuldigheid zou zeker op zijn plek zijn. Dan gaat het niet alleen over het afraffelen van nummers, maar ook over het samenstellen van de setlist. Zo komt Chef’Special-cover ‘Birds’ wat uit de lucht vallen (pun intended) tussen alle springerige rock, zeker als het originele arrangement zo goed als ongewijzigd blijft.