Aan het Amerikaanse Deceased de eer het festival rond de klok van zes te openen in de grote zaal. Mocht je nog nooit van deze band gehoord hebben, dan is dat geen schande, want hoewel men al bijna dertig jaar actief is en zelfs als eerste combo bij het later befaamde Relapse tekende, is men er nooit in geslaagd werkelijk potten te breken buiten het kleine ondergrondse deathmetalwereldje. Des te leuker natuurlijk dat de groep nu op dit festival staat, waar ze haar met veel 'Slayerismen' doorspekte, maar toch ook eigenzinnige nummers op het gestaag binnendruppelende publiek kan afvuren. Het zaalgeluid schiet nog wat tekort in helderheid en vooral ook volume, maar dat belet een aantal fanatieke vroege vogels niet om lustig met de haren te wapperen tijdens dit alleraardigste korte openingsconcert. (WdW)
Veel vette oldschool op eerste dag Neurotic Deathfest
Martin Schirenc gaat los op Pungent Stench, Terrorizer betoont zich geknipte afsluiter
Is het u ook wel eens opgevallen dat je muzikanten en liefhebbers van een zeker muziekgenre niet alleen kunt herkennen aan kledij en haardracht, maar vaak ook aan het postuur? Zo zien veel beoefenaars en aanhangers van het blackmetalgenre eruit alsof ze aan de zeldzame mannelijke variant van anorexia lijden. Bij death metal ligt het echter bepaald anders: Mensen die zich bewegen in deze scene krijgen, zeker met het stijgen der jaren, veelal een massief aanzien. Een dergelijke omvang mag misschien een gevaar voor de gezondheid betekenen, dat het uitstekende muzikale prestaties niet in de weg zit, wordt deze vrijdagavond overtuigend aangetoond.
DECEASED
ANTROPOMORPHIA
Vervolgens begeven we ons eventjes naar het tweede podium voor het optreden van lokaal deathmetalvehikel Antropomorphia, dat zijn uitermate degelijk in elkaar gestoken werkjes in strakke uitvoering over de zeer talrijke aanwezigen uitstort. Een diepe dreun die zeker aanvankelijk onophoudelijk door de zaal waart, maakt het soms wat moeilijk om ieder muzikaal detail goed mee te krijgen, maar is op zich wel bevorderlijk voor de undergroundsfeer. Een stemmige performance. [Trouwens, over undergroundsfeer gesproken: even later beklimt Spasm ditzelfde podium, waar we helaas zelf geen getuige van zijn, maar dat afgaande op de foto's iets heel aparts heeft neergezet...] (WdW)
ABORTED
Tussen al het ouweschoolgeweld op het hoofdpodium door, zorgen de Belgen van Aborted voor een verfrissend moderne noot. Hun klinisch-technische 'sportschoolvariant' op het deathmetalgenre heeft echter ook al haar wortels in het vorige millennium, wat er gecombineerd met de werklust van deze Vlamingen toe heeft geleid dat ze een paar dagen voor dit optreden hun achtste (!) langspeler hebben kunnen uitbrengen. De band heeft er zichtbaar nog steeds zin in, en met name de frontman stuitert over het podium als een malle, onderwijl het publiek aanzettend tot wat lichamelijke oefening. Bepaald niet tevergeefs: voor het podium ontstaat al snel een kolkende massa, die op instructie van de gespierde brulboei achtereenvolgens een circle pit, een wall of death en een ouderwets headbangfeestje bouwt. Een van de energiekste optredens van de dag. (MdW)
MASSACRE
Dit viertal uit het subtropische Florida verplaatst ons vervolgens weer moeiteloos naar de begindagen van de meer extreme metal. Hun eerste volwaardige album, het klassieke 'From Beyond', mag dan pas in 1991 het levenslicht hebben gezien, de band is al sinds de vroege jaren tachtig bezig, wat je ook terughoort in het geluid van deze heren, dat sterk in deze periode verankerd is - de periode dus, dat Slayer het vanzelfsprekende referentiepunt voor alle extreme bands was. Hoewel ze pas een nieuwe plaat hebben uitgebracht (met de voor de hand liggende titel 'Back From Beyond'), zal menige meer jeugdige bezoeker de band niet kennen, maar enkele oudere festivalgangers om ons heen zijn duidelijk zeer tevreden deze act nog eens live aan het werk te kunnen zien. Zoiets is wel niet goed voor de bedrijvigheid vlak voor het podium, zou je denken – daar vergissen wij ons echter, want een kalende grijsaard veroorzaakt hier zoveel reuring dat al snel een behoorlijke groep mensen gemoedelijk op elkaar in staat te hakken. Een prettige reis naar de begindagen van de 'brutal metal', die nog steeds tot de verbeelding blijken te spreken. (MdW)
SCHIRENC PLAYS PUNGENT STENCH
Hoe een mens toch kan veranderen. Een jaar of twaalf terug zagen we, als we ons niet vergissen op een grindcorefeestje in Eindhoven, het legendarische Pungent Stench aan het werk, en waren toen, om het zacht uit te drukken, niet bijzonder onder de indruk. In de tussentijd hebben we blijkbaar ons elementaire rockhart weten te vinden, want de primitief scheurende en met rauwe solo's overladen, maar tegelijkertijd oh zo groovy death metal van dit drietal uit Wenen (overigens exclusief de oprichter en oorspronkelijke drummer van de band, vandaar het 'Schirenc Plays', verwijzend naar de zanger/gitarist) doet ons het hoofdje gedurende het hele optreden schudden. Wat nieuwer werk passeert de revue, maar gelukkig worden oude krakers als 'For God Your Soul... For Me Your Flesh' bepaald niet vergeten. Een buitengewoon onderhoudend optreden. (MdW)
TERRORIZER
Het was blijkbaar een oude wens van de organisatie deze band nog eens te strikken, dus men zal op de burelen wel een vreugdedansje hebben gemaakt toen men dat voor deze editie eindelijk voor elkaar kreeg. De oude band van Pete Sandoval, die vlak daarna doorging als drummer op een van de allergrootste deathmetalklassiekers, Morbid Angels 'Altars Of Madness', wist destijds zoveel indruk te maken op Napalm Deaths Shane Embury, dat hij een platenbaas zover kreeg grindmijlpaal 'World Downfall' alsnog uit te brengen, hoewel de band toen eigenlijk al uit elkaar lag. Zoals wel vaker het geval is in dit uiteinde van het muzikale spectrum, heeft men zich recentelijk enkele malen gereformeerd, en is dan ook weer geregeld op podia te bewonderen. Men heeft ondertussen ook wat nieuw plaatwerk uitgebracht, maar hoewel ook nieuwere nummers als 'Hordes Of Zombies' de revue passeren, komt iedereen natuurlijk vooral voor 'World Downfall', dat dan ook integraal ten gehore wordt gebracht. Wie er van tevoren misschien aan twijfelde of Pete Sandoval, met al zijn persoonlijke perikelen, in staat zou zijn het drumwerk naar behoren in te vullen, kan tot zijn opluchting constateren dat Pete nog steeds het drumbeest van weleer is. Tel daarbij op de voor oude grindcore zo kenmerkende moddervette basloopjes en het oorsplijtende gitaarwerk, en we mogen met recht spreken van een waardige afsluiter van een zeer ouderwets gezellige eerste Neuroticdag. (MdW)