De zondag begint meteen goed met een optreden van de cannabislievende malleriken van Cephalic Carnage, die het publiek niet alleen vermaken met hun buitengewoon ruimhartige interpretatie van het grindgenre, maar de stemming er bovendien uitstekend inkrijgen door de bizarre tussenwerpsels van vocalist Leonard Leal (die zich trouwens terloops ontpopt als een fantastische David Lee Roth imitator). Zo worden de aanwezigen met verwijzing naar het slotconcert van gisteren aangespoord het woord 'Suffocation' zo hard mogelijk te fluisteren, krijgt men gelegenheid het 'Homoneurotic Deathfest' dat tezelfdertijd in San Francisco wordt gehouden toe te juichen, om tenslotte deel te nemen aan de traagste circle pit ooit tijdens 'Black Metal Sabbath'. De bizarre verkleedpartij waarmee dit optreden besluit, zou wijlen Frank Zappa ook met welgevallen hebben aangezien. Een ideaal concert om wakker bij te worden. (WdW)
Laatste dag Neurotic Deathfest eindigt in thrashpartij
Dark Angel zorgt voor uitgelaten slot van veelzijdige zondag
Van de humoristische grindcore van Cephalic Carnage tot de verpletterende death metal van Grave en van de vooruitstrevende atmosferische klanken van Gorguts tot de onversneden jaren tachtig thrash van Dark Angel: de slotdag van Neurotic Deathfest was dit jaar ongetwijfeld de meest afwisselende, met een voor dit festival ongebruikelijke, edoch geslaagde gruntloze finale.
CEPHALIC CARNAGE
GRAVE
Zoals de bandnaam al doet vermoeden, begeven we ons met het Zweedse Grave vervolgens in donkerder, zeg maar gerust diepzwarte muziekspelonken. Deze noordelijke deathmetalmaniakken zijn al vanaf de jaren tachtig in de weer, maar laten vandaag horen nog allerminst aan dodelijke urgentie te hebben ingeboet. Het loodzware materiaal wordt met grote overtuiging en tot zichtbaar genoegen van het reeds uiterst talrijk aanwezige publiek over de zaal uitgerold, met lijfnummer (of lijknummer?) 'Into The Grave' en sterke nieuwkomer 'Morbid Ascent' als geslaagde uitsmijters. Prima krachtvoer voor alle liefhebbers van traditioneel, uitermate stemmig en kundig aan elkaar gesmeed doodsmetaal. (WdW)
MISERY INDEX
De fans van Misery Index worden de laatste jaren erg goed bediend op Neurotic Deathfest – de heren uit Maryland waren al in 2009, 2011 en 2012 te gast op het festival. Het zijn dan ook bijzonder nijvere en veelvuldig tourende baasjes, die alweer op het punt staan hun vijfde album, 'The Killing Gods', op een nog steeds corrupte wereld los te laten. Het nieuwe werk blijkt goed in de smaak te vallen, maar het zijn zeker ook de oude krakers die op enthousiaste bijval mogen rekenen. De technische, goed gedefinieerde en politiek geladen grindcore van deze mannen vormt de ideale basis voor een moshpit, en het hoeft dan ook geen verbazing te wekken dat het gedurende het hele optreden een dolle boel is voor het podium. Altijd feest met Misery Index. (MdW)
SEVERE TORTURE
Het Brabantse Severe Torture hebben we al een tijdje niet meer op dit festival mogen aanschouwen, maar laat aan het begin van de avond voor een afgeladen kleine zaal zien nog steeds alles in huis te hebben voor een enerverende show. Van 'Feces For Jesus' tot 'End Of Christ' (aan conceptuele continuïteit ontbreekt het de band sowieso niet) wordt een fraaie staalkaart gegeven van het felle geratel dat dit deathmetalcombo in de loop der jaren over de mensheid heeft uitgebraakt. Weliswaar blijft er tot alleszins begrijpelijke ergernis van de frontman gedurende het hele concert een loeiende feedback over het podium en door de ruimte waaien, maar dat kan de muzikale verrichtingen van deze mannen niet overschaduwen. Een aangenaam weerzien. (WdW)
PESTILENCE
Pestilence blijft een geval apart. De eerste volwaardige release van de band rond Patrick Mameli, 'Malleus Maleficarum', dateert uit 1988 en zat muzikaal nog duidelijk in de thrashhoek, het daaropvolgende 'Consuming Impulse' wordt algemeen erkend als een deathmetalpareltje, maar met de albums 'Testimony Of The Ancients' en met name het sterk op fusion leunende 'Spheres' (allebei werken die later zeer invloedrijk bleken) vervreemdde de band zich vervolgens van een nog wat conservatieve metalscene en gooide er uiteindelijk zelf ook het bijltje bij neer. Een aantal jaren geleden besloot Mameli zijn band toch weer nieuw leven in te blazen, en inmiddels zijn er alweer drie platen uit, die de wortels van de band niet verwaarlozen zonder de meer avant-gardistische klanken af te zweren. Aanvankelijk werd dit nieuwe werk door veel critici behoorlijk lauw ontvangen, maar gaandeweg lijkt er weer meer waardering te komen voor wat we toch wel één van de metaltrotsen van Nederland mogen noemen.
Niettemin lijkt het het lot van Pestilence te zijn om altijd de rol van onbegrepen eenling te moeten vertolken, en ook op Neurotic Deathfest valt de net geklede band met de veelsnarige instrumenten op zijn minst op, om niet te zeggen uit de toon. Hetzelfde kan gezegd worden van het geluid – Pestilence leunt veel minder op bruut geratel dan bijna alle andere acts op dit festival. Tel daarbij op een weinig toeschietelijke podiumpresentatie en een misschien voor veel toehoorders verwarrende mix van ouder en nieuw werk, en het wekt niet zoveel verwondering meer dat de publieksreacties variëren van bevreemd tot bedremmeld tot in het beste geval welwillend, maar in elk geval zeker niet dolenthousiast. En dat is jammer, want neem nu Mameli's solo in afsluiter 'Twisted Truth' (die overigens live niet helemaal uit de verf komt): Dat blijft een fantastisch stuk muziek, dat direct op het hart inwerkt zoals je dat maar weinig tegenkomt binnen dit genre. Misschien zou Pestilence er goed aan doen optredens aan een bepaalde plaat op te hangen, zodat mensen weten waar ze aan toe zijn. Of moeten we gewoon accepteren dat Pestilence altijd wel een buitenbeentje zal blijven. (MdW)
GORGUTS
Vaak vallen de bands waar je van tevoren het meest naar uitkeek een beetje tegen, terwijl acts waarvan je het niet verwachtte (of die je nog niet eens kende) ineens grote indruk blijken te maken. Iets dergelijks blijkt gelukkig niet aan de orde in het geval van Gorguts: de Canadezen maken vandaag onze verwachtingen volledig waar. Het geluid is dit jaar ook beter in orde dan de vorige keer, waardoor de gelaagde, perverse composities optimaal tot hun recht komen. Als één van de weinige bands op dit festival durft Gorguts het aan af en toe wat rustigere passages in te lassen, waardoor de brutere stukken daarna des te harder aankomen. De waardering voor de platen van Luc Lemay en zijn makkers mag binnen de scene nogal wisselend zijn (zeker waar het de experimentele klanken van centraal werk 'Obscura' betreft), maar de meeste aanwezigen blijken het gebodene wel degelijk te kunnen smaken, en hier en daar zien we zelfs iemand fanatiek met zijn haardos zwiepen. Namens deze enkelingen en onszelf willen we hierbij opmerken dat Gorguts wat ons betreft wel elk jaar mag terugkeren. (MdW)
CANCER
Soms zijn we wat beschaamd over ons gebrek aan kennis omtrent de wortels van de death metal. Ooit dachten we dat er rond 1990 slechts een bescheiden aantal pioniers actief was in dit genre, maar Neurotic Deathfest weet, zeker ook met deze editie, altijd weer acts op te graven waarvan we het bestaan nog niet eens vermoedden. Dat geldt ook voor het Britse Cancer, dat in de vroege jaren negentig een aantal thrashende deathplaten blijkt te hebben uitgebracht, die blijkbaar genoeg indruk gemaakt hebben om een heruitgave te rechtvaardigen. Goed, met veel van wat we vanavond horen zou een deathmetalband heden ten dage misschien niet meer zo snel aankomen, maar in de tijd dat men het maakte was het nog fris, en dat hoor je er toch wel aan af, mede door het verkwikkende enthousiasme waarmee de vier oudjes het over het voetlicht weten te brengen. Waarmee tevens weer een stukje deathmetalhistorie in ons geheugen geplant is. (MdW)
DARK ANGEL
De hoofdact van deze avontuurlijke zondag is niet bepaald grensverleggend in die zin dat er qua stijl iets voor metalen oren ongehoords gepresenteerd wordt, maar wel in die zin dat er voor zover wij ons kunnen heugen niet eerder een headliner geboekt werd die eigenlijk niet in het grindcore- of deathmetalgenre te plaatsen is. Weliswaar heeft meesterdrummer Gene Hoglan in de loop der jaren zijn sporen in de death metal ruimschoots verdiend, maar de groep waar hij deze avond mee op de planken staat, speelt zuivere thrash (hoewel het natuurlijk waar is dat dit genre als één van de voornaamste springplanken voor het ontstaan van extremere metalen varianten heeft gediend).
Het binnenhalen van het begin jaren tachtig opgerichte en recentelijk wederopgestane Dark Angel blijkt echter een schot in de roos. Geen band op het hoofdpodium die het publiek zo massaal tot meezingen heeft weten te verleiden als deze – toegegeven, dat is op zich niet zo vreemd, aangezien er bijna geen groep op dit festival geprogrammeerd staat waarvan je de teksten werkelijk mee kunt zingen, al zou je willen, maar toch ook bewijs voor de kwaliteit van de nummers, die bij menigeen door de jaren heen zijn blijven plakken. Stilistisch heeft men zonder twijfel vooral veel te danken aan Slayer (het is wat dat betreft ook zeker toepasselijk dat Hoglan tenslotte nog even de aandacht vestigt op de bijna precies een jaar hiervoor overleden gitarist Jeff Hanneman), maar krakers als 'Time Does Not Heal', 'Merciless Death' en 'Perish In Flames' kunnen ook prima op zichzelf staan, en worden vandaag bovendien met veel verve gepresenteerd. Een feestelijk besluit van een wederom succesvol Neurotic Deathfest. (WdW)