Rachel Grimes leefde zich uit in een nonnenklooster

...en een klein gezelschap is getuige van het welluidende resultaat

Maarten de Waal ,

Als je reeds een wat oudere muziekliefhebber bent, kan het soms voorkomen dat een band waar je jaren geleden zeer frequent naar luisterde langzaam maar zeker uit je geheugen schijnt te zijn verdwenen - tot het moment dat een gelukkig toeval je plots weer op hun spoor brengt. Zo'n plezierige herontdekking viel ons ten deel, toen we de naam Rachel Grimes op de concertagenda van maart zagen verschijnen. Was dat niet de pianiste van de avant-rock/klassieke outfit Rachel's (niet naar haar vernoemd, overigens), die op de drempel van de nieuwe eeuw met het prachtige werkje 'Selenography' op de proppen kwamen? Dat bleek inderdaad het geval. Enige naspeuringen leerden ons dat die band al een hele poos inactief is (wat ze ook wel zal blijven, daar één der medeoprichters twee jaar geleden aan een akelige ziekte is overleden), maar dat Grimes nog steeds muziek maakt, en enkele jaren geleden zelfs een soloplaat heeft uitgebracht, 'Book of Leaves'. Youtube overtuigde ons er al snel van dat ze haar karakteristieke speelstijl, beïnvloed door minimal music en met een sterk filmische inslag, nog steeds had behouden en zelfs uitgebouwd, dus togen wij na een zonovergoten donderdag vol verwachting naar de Nwe Vorst, om eindelijk het gezicht achter al dat moois te leren kennen.

Bij aankomst lijkt het er even op dat slechts een handjevol anderen dezelfde gedachte heeft gehad, wat gezien de relatieve obscuriteit van Grimes wel enigszins te verwachten was. Wanneer we de zaal betreden zien we echter tot onze opluchting dat enkele tientallen toehoorders daar reeds hebben plaatsgenomen; bovendien heeft men voor deze gelegenheid de zaalindeling wat aangepast, en enkele rijen stoelen rond een vleugel opgesteld, wat de ruimte behoorlijk gevuld doet schijnen en het geheel bovendien een intiem karakter meegeeft. Na enig wachten komt de ster van de avond nogal gewoontjes het podium oplopen – het blijkt een kleine mevrouw, die vriendelijk & pienter uit haar ogen kijkt en voor het overige een onmiskenbare heksenkwaliteit bezit. Ze toont zich zeer tevreden over de opkomst en roemt de knusse setting, vermeldt en passant ook nog dat ze vorig jaar al op Cross Linx te zien was (wat ons ontgaan was) en begint dan onverwijld te musiceren. De eerste nummers zijn zo nieuw dat ze soms zelfs nog geen titel hebben, maar ademen onmiskenbaar de wat ongrijpbare sfeer die haar vroegere werk ook al kenschetste – bij vlagen mysterieus, soms donker, maar vaker eerder licht van toon, hoopvol en op een vreemde manier bemoedigend & opbeurend.

Na deze inleidende schermutselingen kondigt ze aan haar solo-album, het eerder genoemde 'Book of Leaves', integraal ten gehore te gaan brengen. De muziek blijkt in 2009 tot stand te zijn gekomen gedurende een verblijf in een nonnenklooster in haar thuisstaat Kentucky, dat wordt bevolkt door dwarse vrouwtjes die het oude adagium 'Wein, Weib und Gesang' hoog in het vaandel hebben en een soort vrijplaats bieden aan allerlei kunstenvolk. Het vaak nogal flauwe Vaticaan volgt de vrolijke zustertjes, die wel een slokje lusten en nooit te beroerd zijn voor een praatje, blijkbaar met argusogen, maar de ontspannen atmosfeer en het natuurschoon rond deze plek van stilte heeft Grimes toch maar geïnspireerd tot een mooie hommage aan de flora & fauna van haar geboortestreek. Het werk laat zich beluisteren als een aaneengesloten suite, een soort natuurdagboek (inclusief wat occasionele achtergrondgeluiden van ruisende blaadjes & beekjes en kwinkelerende vogeltjes), waarbinnen momenten van serieuze introspectie en soms wat moeilijke gevoelens worden afgewisseld met meer uitbundige passages, die niet altijd direct vrolijk zijn, maar wel uitzicht bieden op rust en vrede en zo het getormenteerde gemoed vermogen te kalmeren. Echt muziek om de ogen af en toe bij te sluiten (wat dan ook veelvuldig gebeurt), om dan na het wegsterven van de laatste klank verbaasd te constateren dat het slechts even na tienen is. Dat was echter voldoende om de aanwezigen even naar een andere, meer vredige plek te transporteren, en na een bedankje voor het aandachtige luisteren en een speciale vermelding van degene die haar hier naar toe heeft gehaald, houdt Grimes het dan ook voor gezien. Wel neemt ze daarop ruimschoots de tijd om iedereen die maar wil te woord te staan, wat de bescheiden en sympathieke houding van de Amerikaanse treffend tekent. Waarachtig en zonder ironie 'een mooie klassieke avond'.