Richie Sambora ruikt sterrendom in 013

Bon Jovi-gitarist wil frontman zijn

Sebastiaan Quekel ,

Het voelt alsof hij er al jaren naar hunkerde. Na tientallen aan ‘de zijkant’ te hebben gestaan, zijn de schijnwerpers nu alleen op hém gericht. Met een dosis zelfvertrouwen en een grote grijns op zijn gezicht begroet hij de pakweg tweeduizend aanwezigen. Zijn éigen fans. Richie Sambora is een tevreden man. De voormalig stergitarist van de iconische rockband Bon Jovi blaast volgende maand 55 kaarsjes uit, maar als het aan hem ligt is zijn carrière nog maar net begonnen. “Tot heel snel”, zo neemt hij dinsdagavond afscheid van een bijna uitverkocht 013.

Bon Jovi is zijn rots in de branding definitief kwijt. Sambora ruikt roem en voorziet een rooskleurige toekomst als frontman. In 2012 bracht hij na een kleine vijftien jaar weer een soloalbum uit en dat beviel de Amerikaan zó goed dat hij er een reusachtige tournee aan vastplakte. Sterker nog, de show in de 013 draait nog steeds om de twee jaar oude ‘gevoelige’ LP waar hij naar eigen zeggen ‘eindelijk’ zijn ei in kwijt kon. Waar de soloalbums van Jon Bon Jovi nooit ver verwijderd zijn van wat hij met zijn befaamde band doet, durft Sambora wél van het platgetreden pad af te wijken.

Juist datgeen zorgt voor een onderhoudende avond. Een avond waarin Sambora zijn materiaal op vakkundige wijze afwisselt met grote Bon Jovi-hits en enkele bluesklassiekers. In opvallende kledij (ludiek hoedje, lange rode lint en hip kostuum) loopt hij langzaam, bijna schuchter, de bühne op en opent hij de set intiem met het breekbare A Song for You van Leon Russell. De gitarist onderstreept hierin zijn vocale kwaliteiten en bewijst meer te zijn dan ‘alleen maar’ de leadgitarist van Bon Jovi. Wanneer Sambora echter zijn gitaar erbij pakt en moet gaan combineren, lijkt de set te ontsporen.

Wat blijkt: zijn normaliter rauwe vocalen verliezen plots aan intensiteit. In Nowadays en Every Road Leads Home to You, waarop Sambora terugblikt op de moeilijke periode in zijn leven, verliest het publiek dan ook de aandacht. Als Sambora hierna op enthousiaste wijze de mensen begroet en Bon Jovi-hit Lay Your Hands on Me inluidt, is 013 weer bij de les. Honderden mensen die hun keel schor schreeuwen. Het mag duidelijk zijn: een overgroot deel vanavond is onmiskenbaar Bon Jovi-fan. Woord voor woord wordt meegezingen en wanneer Sambora een eigen draai geeft aan het bekende oeuvre, wordt dat alleen maar gewaardeerd.

Improvisatie blijkt het sleutelwoord te zijn. Zo durft de Amerikaan magnum opus Livin’ on a Prayer in een ander jasje te steken. Door samen met Alice Cooper-gitariste en tevens huidige vriendin Orianthi het lied volledig akoestisch te spelen, krijgt de song een volledig nieuwe dimensie. Het toont de enorme toewijding van de gitarist voor zijn band, maar bovenal voor muziek an sich. Concerten moeten niet inwisselbaar of voorspelbaar worden, het publiek moet verrast worden. Daarin slaagt Sambora wonder wel.

Toch blijven de sterkste punten van de set de momenten waarop de Amerikaan uit zijn pijnlijke ervaringen put en die omzet tot ijzersterke en introverte rocksongs. Songs zoals we die al jaren niet meer hebben gehoord van Bon Jovi. Het naar een hoogtepunt werkende Stranger in This Town, het fragiele Seven Years Gone of het wonderschone The Answer: het zijn stuk voor stuk fijne liedjes die dankzij een talentvolle groep muzikanten op indrukwekkende wijze ten gehore worden gebracht. Sambora’s venijnige gitaarwerk wordt nog eens onderstreept in de Jimi Hendrix-cover Voodoo Child, waarna de Bon Jovi-gitarist met weer die grijns voldaan het podium afloopt.