Tilburgse studentenkamers weer toneel van Stukafest

Afterparty geplaagd door matig bezoek

Inge Gruijters, Jenny Janssens, Clemens Lambermont, Freek Verhulst en Tamara Scholten ,

Een danscrew in een Tilburgse studentenkamer kan maar één ding betekenen: Stukafest is weer in de stad en afgelopen woensdag werd voor de vijfde keer het landelijke feest in Tilburg gehouden. Het jubileum zou worden gevierd met een 'groots' eindfeest in de Hall of Fame, maar werd, ondanks een sterk programma, bijzonder matig bezocht.

De recensie van Angelien Willems-Dijkstra (wie kent haar niet) op de website van Remko Willems is veelbelovend: “Mwah” en maar liefst een halve ster. Toch heeft deze Utrechtse kleinkunstenaar het tot de halve finale van het Amsterdams Kleinkunst Festival weten te schoppen. Het is even wennen om met slechts 4 anderen het publiek te vormen in een met heavy metal vlaggen behangen studentenkamer. Remko kondigt in zijn eerste liedje aan dat hij “geen fuck te melden heeft, en ook geen reet”, maar dat blijkt niet het geval. Hij heeft een bijzondere kijk op dingen; hij verwijt bijvoorbeeld de vrouwen die hem in zijn dromen verkrachten een gebrek aan fantasie en roept op tot een minuut stilte voor ‘onbaatzuchtige verraders’. Hij balanceert op het randje van wat je gevoelsmatig wel en niet kunt zeggen, op een manier dat je je eigenlijk net iets té ongemakkelijk voelt, maar het stiekem toch ook wel lollig vindt. (IG)

Een hele grote, duidelijk vrouwelijke, studentenkamer vol met kaarsjes, fotolijstjes en een stuk of 25 hippe jonge mensen die vast naar ‘De Beste Singer Songwriter van Nederland’ hebben gekeken; daar kunnen we Jeroen Kant namelijk van kennen. Er wordt afgeteld tot het exact 21.00 uur is, want dan mag hij beginnen. De Brabantse singer-songwriter brengt ons mooie Nederlandstalige liedjes in ‘normale mensen taal’ en met een zachte G. Hij zingt over (verloren) liefde, over de haat en ellende in de wereld en er passeert zelfs een heuse meezinger over zuipen met Koninginnedag. De liedjes worden afgewisseld met grappige gedichtjes (die ook te koop zijn in een lijstje) en hij vertelt komische verhaaltjes over onder andere zijn kat Muchacho en zijn ex-vriendin Maureen die nu bovenop een berg woont in Nepal. Jeroen Kant sluit af met een bewerking van Ryan Adams’ Oh My Sweet Carolina. Tilburger Martijn Neggers heeft dit fraai vertaald naar Oh, Mijn Liefste Noord-Brabant en met dit nummer verovert de charmante rossige zanger definitief de harten van het aanwezige publiek. (IG)

Wie verwachtte dat er tien halfnaakte mannen in een studentenkamer zouden komen dansen, kwam bedrogen uit. het publiek moet het doen met het duo Jakob en Melanie, die samen een onderdeel van Ill Skill Squad vormen. Zij hebben samen, speciaal voor Stukafest een minivoorstelling in elkaar gezet, met daarin een mengeling van moderne dans en breakdance. Het is niet één verhaal, maar het stuk is verdeeld in drie onderdelen. Er wordt veel gespeeld met licht, zo wordt er bijvoorbeeld een dans gedaan door middel van schaduwen. Het bijzondere is dat door de verschillen tussen de twee dansers, het contrast heel groot is, Melanie is modern opgeleid en Jakob is duidelijk een breakdancer van aard, maar toch hebben zij elkaar het nodige geleerd, wat heel gaaf is om terug te zien in het stuk. Er is een duidelijke chemie tussen de dansers aanwezig, je voelt bijna de passie die zij beide voor het dansen hebben. (TS)

Met je ogen dicht, klinkt het net of er een stel oude, doorleefde mannen op het podium staan. Met de ogen geopend blijkt niets minder waar, het zijn een stel jonge jongens die onvervalste americana en bluegrass maken. The Canonball Johnsons spelen vanavond onversterkt een half uur lang nummers van hun nog uit te brengen EP, covers en ook ander eigen werk. Het publiek klapt luid mee, en er hangt een goede sfeer in deze gave studentenkamer, waarbij een meisje uit het publiek zelfs op een schommel kan zitten. Vooral de samenzang van de vier jongens is erg bijzonder, die maakte het meeste indruk. De sound die de jongens weten te maken, is heel bijzonder, maar hun stemmen komen pas goed tot recht bij de wat rustigere nummers. (TS)

Wie had ooit kunnen bedenken dat twee uiterst bescheiden Vlaamse meisjes een indrukwekkend mooi optreden van wereldklasse neerzetten in een simpele studentenkamer? De zusjes Nelle en Dienne, samen bekend als Lili Grace, spelen een heel bijzondere set in Thomas zijn kamer aan het Wilhelminapark. De combinatie van elektronische sounds met het diepe geluid van de contrabas maakt de muziek erg intrigerend en aangenaam om naar te luisteren. Het ene moment hangt het publiek aan de lippen van dit Belgische duo, terwijl men het andere moment het liefst zou willen opstaan om te dansen (helaas staat het formaat van ‘’het studentenkot’’ dit niet toe). De harmonieuze samenzang zorgt voor meerdere momenten voor kippenvel bij iedereen. Hoe timide de meisjes tussen de nummers door doen voorkomen, zo statig en sterk brengen zij hun muziekrepertoire ten gehore. Het is dan ook zeer spijtig dat het optreden maar van korte duur is. Hopelijk zien we dit duo snel terug in Nederland. (JJ)

Eefje’s kamer is vanavond omgetoverd tot een jungle van draden. Over de vloer ligt een aanzienlijk aantal headphones verspreid en de projecties op het gordijn zorgen voor een mysterieuze sfeer. Capcap…cap bezorgt vanavond in de tweede ronde van Stukafest het tienkoppige publiek een intiem, elektronisch optreden. Iedereen krijgt koptelefoons op voor de ultieme Cap-ervaring. Het betreft een soort silent disco met een The xx-achtig tintje. Iedereen zit in zijn eigen wereldje te genieten van de muziek. Als je bij het laatste nummer ‘’Deja vu’’ stiekem even je headphones afzet, hoor je louter de zwoele stem van de zangeres begeleid door het ritmische getik op de drumpads. Dit alles maakt het geheel tot een bijzonder optreden. (JJ)

De eerste ronde begint een beetje ongemakkelijk met het publiek op banken in de zijkant van de kamer. De Nijmeegse rapper Discipline heeft daar schijt aan: “ik hou van contact met het publiek, dus don’t be weirded out als ik je opeens aankijk.” Achter de draaitafel staat Rather Real die zorgt voor fijne beats met een beetje vintage feeling. Af en toe wordt er ook een gitaar bij gepakt en worden er door een maat wat back-up vocals verzorgd. Discipline maakt van de studentenkamer een soort theater waarin hij vertelt over zijn eigen struggles. Meestal begint dit met een verhaal, om vervolgens over te gaan in harde, persoonlijke raps. Hiphop dus, maar met een persoonlijke touch. Het geheel krijgt hierdoor, zeker in deze kleine en ietwat ongemakkelijke setting, iets eerlijks. Het is gewoon iemand die het leven soms ook niet meer helemaal snapt. Maar aan het eind laat hij je wel achter met het gevoel dat het waarschijnlijk best een toffe gast is om mee te chillen. (CL)
 
“I can speak Dutch, but your language makes my mouth feel sad”, met die woorden begint stand-up comedian Greg Shapiro zijn show en zet meteen de toon. De Amerikaanse Nederlander draait al jaren mee in het comedy circuit en heeft als specialiteit de draak steken met Nederland. Vanavond is daarop geen uitzondering. Alles draait om zijn laatste boek How To Be Orange, waarin hij uitlegt hoe krom de Nederlandse samenleving eigenlijk is. In een half uur tijd maakt hij korte metten met onder andere het Wilhelmus, inburgeringscursussen, het Olympisch schaatsteam en ‘gewoon doen’. Veel meer dan een korte samenvatting van de show waarmee hij nu op de planken staat is het niet, maar wat we te zien krijgen is bijzonder vermakelijk. Sowieso is het altijd leuk om een Amerikaan met veel moeite woorden als ‘allochtoon’ en ‘multicultinachtmerrie’ uit te horen spreken. (CL)
 
De kamer waar singer/songwriter-duo Blue Mickey & Leander optreden zit propvol. Zonder al te veel introductie beginnen de twee hun set, net iets te vroeg maar veel maakt dat niet uit want er past niemand meer bij. De twee spelen akoestische folk met poëtische teksten, vaak doordrenkt met een melancholische, trieste ondertoon. Met slechts een gitaar, bas, en af en toe wat harmonica klanken blijft het vrij simpel, maar de zangpartijen zijn indrukwekkend. Harmonieus maar ook vaak met een rauw randje waardoor het nergens mierzoet wordt. Dit donkere aspect maakt dat het iets speciaals heeft, maar echt bijzonder wordt het verder niet. Al is dat niet echt van belang, de muziek van de twee past perfect in een kleine, intieme setting. (CL)
De in Amsterdam woonachtige stand-upcomedian Wouter Monden moet het vooral hebben van zijn enthousiaste en charismatische houding, want zijn grappen ontstijgen het niveau 'slapstick' niet vaak. Maar zijn uitstekende gevoel voor timing compenseert de soms voorspelbare pointe en zijn overtuigende verontwaardiging à la Ronald Goedemondt over onderwerpen als rokende tieners  werkt geregeld op de lachspieren. Daarbij moet worden vermeld - en dat verdient waardering - dat Monden volgens de gastheren aan de St. Josephstraat deze avond drie keer een compleet andere show doet. (FV)

Bertin van Vliet ziet uitdagingen waar anderen beperkingen zien. In zijn Casio-workshop legt hij uit hoe je spannende muziek kunt componeren met drie keyboardjes van het vaak beschimpte merk Casio van ruim dertig jaar oud, puur door gebruik te maken van de audiosample-functie, die op deze keyboards zijn intrede bij het grote publiek deed. Hij speelt met de verschillende standaardlengtes die de keyboards aan een audiosample geven en de ruis die bij de analoge apparatuur hoort en voegt twee redelijk simpele effecten (delay en pitchbend) toe, hetgeen tot bewondering van de aanwezigen leidt. (FV)

 

Stukafest Afterparty

De leden Afterpartees moeten echt ontzettend gebaald hebben. In de Hall of Fame staan amper vijftien man publiek zodra de band begint. Absoluut niet wat ze verdienen, want op dit moment is het een van de interessantere bandjes in het Nederlandse indie/garage circuit. De band produceert geluiden die doen denken aan de gitaarbands uit de jaren 90, maar dan met iets meer punk invloeden. Daarover gesproken: de leadzanger doet qua houding ontzettend denken aan Joey Ramone. De houding, het jasje, de opgefoktheid. Ook leuk dat ze de invloed van de Ramones halverwege de act bevestigen met een cover van Lobotomy. Afterpartees is een toffe openingsact voor het eindfeest, maar misschien was een ander tijdstip beter geweest. Deze gasten verdienen beter publiek. (CL)

De Amsterdamse band The Benelux leverde eind vorig jaar eindelijk haar langverwachte debuutalbum vol frisse, funky disco die vooral spannend wordt door het samenspel tussen de van effecten doordrenkte stem van Milan Mes en het herkenbare geluid van frontman Jaap Warmenhoven. Vanavond gaan de voetjes van de vloer in de Hall Of Fame op wat de groep zelf 'acoustic house' noemt. Hoewel de groep - terecht - aanmerkingen heeft op het beperkte bereik van het geluid in de foyer, gaat het publiek voor het podium mee in de bevlogenheid van de band. Afsluiters 'Girl Singer' en 'Smells Like Woman' vertegenwoordigen het summum van catchy en duiden nogmaals op de potentie van de vier heren. (FV)