Voor allen die na drie dagen nog geen afscheid kunnen nemen van het Roadburnuniversum, is daar gelukkig altijd nog de zondagse Afterburner. De eerste act op de Main Stage staat ook in het teken van afscheid, maar dan één met een veel ernstiger, onherroepelijk karakter – het zijn Selim Lemouchi's Enemies die een muzikaal huldeblijk geven aan hun ruim een maand geleden overleden frontman.

Een hele kring van bevriende muzikanten, inclusief grote zus Farida, geeft tezamen een uitstekende uitvoering van het laatste werk van Lemouchi, dat nog sterker dan zijn eerdere materiaal aanhaakt bij de progressieve psychedelica uit de jaren zestig en zeventig, waarbij met name de gelijkenis met Pink Floyd zich geregeld aan ons opdringt. Hoeveel muzikanten er ook op het podium staan, in het centrum blijft een pijnlijk gat gapen, dat echter enigszins wordt opgevuld door de geprojecteerde beelden waarop we Selim veelvuldig tegenkomen. Die beelden verdienen overigens sowieso alle lof – op visueel vlak is dit zeker het beste wat we op Roadburn zijn tegengekomen. Een waardige laatste groet aan een uitermate gedreven muzikant en vooral ook een zeer uitzonderlijk mens.

Na even te zijn bijgekomen, drijft onze nieuwsgierigheid ons naar Avatarium, het nieuwste project van Leif Edling, die afgelopen vrijdag nog met zijn oude band Candlemass te zien was. Van die keuze krijgen we geen spijt: In het veld van de klassieke doom is er bijna geen kundiger liedsmid, geen betere vakman te vinden dan Leif. Alles wat deze man maakt, klinkt eigenlijk onmiddellijk (over)bekend, maar is tevens dusdanig degelijk en doordacht dat hij de concurrentie ver achter zich laat. Een prima optreden dus, niet in de laatste plaats door de krachtige vocalen van de blonde frontvrouw, Jennie-Ann Smith. Grote afwezige is echter Edling zelf, die de baspartijen voor vandaag aan een ander heeft overgedragen – het wordt ons niet echt duidelijk wat er aan de hand is, maar we hopen maar dat hij gewoon wat te hard gefeest heeft de afgelopen dagen en weer spoedig de oude zal zijn.

Vervolgens reppen we ons naar de Cul de Sac, waar Joe Buck Yourself! zijn kunsten vertoont aan een afgeladen en bijzonder enthousiaste kroeg, die regelmatig uit volle borst met de uitgevoerde nummers meezingt. De hellbilly-man uit Tennessee mag flirten met de duivel wat hij wil, hij blijkt vandaag bovenal een schuchtere punker die dolblij is met de ongekend grote belangstelling waarin hij zich hier mag verheugen. Misschien wel het meest gezellige optreden van Roadburn.

In de Green Room schijnt Harsh Toke inmiddels wederom een uitstekende jam weggegeven te hebben, maar voor ons is het wachten nog slechts op Lumerians, een gezelschap dat naar verluidt enigszins zou lonken naar Miles Davis' Bitches Brew en het experimentele vroege jaren zeventig werk van Herbie Hancock. Dat halen we er vanavond eigenlijk niet helemaal uit, maar de in witte gewaden gestoken heren, die zichzelf het zicht belemmeren door lampjes voor hun ogen te dragen ('lichtgevenden' dus inderdaad), weten met hun van Afrikaanse ritmes doortrokken psychedelische werkjes begeleid door fel knipperende projecties wel onze aandacht prima vast te houden. Klokslag twaalf uur is het feest dan toch echt over, hoewel de ritmes nog geruime tijd in ons hoofd blijven doormalen terwijl we alvast gaan dromen van Roadburn 2015.