Het is zondagmiddag en iedereen is nog een beetje aan het herstellen van de nacht ervoor. Bijna iedereen in Cul de Sac zit op de grond of hangt aan de bar voor de heren van het Belgische The Guru Guru. Live een stuk minder rustgevend dan hun naam doet vermoeden. Ze zijn leuk, chaotisch, punk, rock, gewoon hard en van zitten of hangen aan de bar is snel geen sprake meer. Aan het einde van het optreden heeft iedereen het slaap uit de ogen gewreven en kunnen we concluderen dat The Guru Guru een ideaal midddel is tegen de bevreesde zondagmiddagafterdip. (ER)

Een voor de helft gevulde Extase ziet de mannen van The Asteroid #4 onverschillig het podium opstappen. Alle vijf voorzien van een kledingstijl en uiterlijk wat je bij psychedelische folkrockmuziek verwacht. Een tekort aan image heeft deze band duidelijk niet. Een tekort aan eigendunk ook niet, zo blijkt wanneer ze moeite krijgen met het geluid in Extase. Alhoewel er inderdaad af en toe vervelende geluiden door de nummers heen brommen, is de reactie van de gitarist flink overdreven: hij steekt na twintig seconden een vinger in de lucht en weigert verder te spelen. De monitor moet uit, want hij trekt het 'vreselijke' geluid niet meer. Daarnaast weigert de zanger die irritante pilotenbril af te doen.

Nadat dit probleem is opgelost speelt de band bij vlagen best leuke muziek. Het publiek is enthousiast maar krijgt daar geen waardering voor terug. Zo is er nul interactie met de zaal en worden de lange pauzes tussen de nummers gebruikt door de band om onderling te praten en lachen. Wanneer er net wat te hard "let it go and then we are done here" gezegd wordt, lijkt de band een toppunt van verwaandheid te hebben bereikt. De band raffelt alle nummers af zonder enige vorm van enthousiasme. De band vraagt hoe lang ze nog moeten en het publiek antwoordt: 'twinty minutes'. De reactie daarop is aanstellerig en vreselijk uit de hoogte. De ‘oh fuck’ van de gitarist en de zucht van de drummer terwijl de bassist hem lachend aankijkt, bewijst dat de band toch nog verwaander kan zijn. Toch lacht er een enkeling en blijft er zelfs nog redelijk wat publiek staan, terwijl de band zonde gêne twee nummers ongeïnspireerd door de zaal laat galmen. Wat een doffe ellende. (TS)

Zeven uur 's avonds op de Incubate zondag. Joel RL Phelps staat met zijn The Downer Trio in Cul de Sac. Joel is ooit onderdeel geweest van indie rockband Silkworm, maar verlaat deze in 1994 om zijn eigen platen op te gaan nemen. Ondertussen heeft hij al 8 platen uitgebracht, waaronder een aantal EP's, en is dit zijn eerste keer op Incubate. Hij omschrijft zichzelf als een indie singer-songwriter en dat is zijn muziek tot op zekere hoogte ook. De eerste paar nummers liggen een beetje lastig in het gehoor, omdat er nogal wat ruis door de boxen heen komt en Joel enigszins chaotisch oogt. Hij herpakt zijn flow al snel, het geluid wordt aangepast, de drummer en bassist voegen zich bij Joel en in plaats van indie singer/songwriter, worden we nu getrakteerd op fijne bluesrock, van het soort waarvan je heel hard moet huilen als je net een relatie hebt beeindigd of iets dergelijks. Hoe fijn de muziek ook is, het aanwezige publiek, dat bij dit optreden schaars is, kakt in. Bijna iedereen zit op de grond te luisteren of aan de bar bier te drinken. Als deze man eerder deze middag geprogrameerd had gestaan, had hij waarschijnlijk meer publiek gehad, wat hij totaal verdient. (ER)

Een koude oorlog dreigt, er heerst een economische recessie, Frankrijk heeft een socialistische president en U2 heeft een nieuw album uit. De jaren '80 zijn in deze tijd nooit ver weg en dat geldt ook zeker voor het optreden van de Italiaanse band soviet soviet in De NWE Vorst. De groep maakt postpunk die doet denken aan een energiekere Joy Division, of accurater: zet 'A Forest' van The Cure een uur op repeat en je hebt een aardig beeld.

Goed, heel origineel is soviet soviet uit Pesaro dus niet, maar de uitvoering laat werkelijk niets te wensen over. De energie spat van het podium, met name dankzij bassist/vocalist Andrea Giometti. De virtuoze drummer houdt de band op een bewonderenswaardige manier strak, terwijl hij in hoog tempo venijnige ritmes op zijn hihat wegtikt. De nummers zijn duister, maar opzwepend, en stiekem heeft soviet soviet die oldskool sound toch nog wat weten op te frissen, zo blijkt naarmate de set vordert. Kunnen we spreken van nostalgische postpostpunk? (FV)

Met wat rare moves voor het podium stoomt James Cox, de frontman van deze beginnende band, zich klaar voor nog een optreden vandaag. Eerder op de dag stonden ze al in Brussel samen met onder andere Goat en Moon Duo die we deze week ook zagen op Incubate. Dat Crows al eerder gespeeld heeft, is verder niet te merken. Al snel rijst de vraag of James het wel zonder kleerscheuren van het podium gaat redden. Om zijn adrenaline op pijl te houden breekt hij namelijk zowel de kast als de muur naast de band met platte hand en gebalde vuist bijna af. Met een satanische blik in zijn ogen schreeuwt hij vervolgens de teksten van de duistere postpunk met veel consumptie in de twee microfoons voor hem. Als een duivelse reincarnatie van Ian Curtis neemt hij alle aandacht op tijdens de nummers. Hier lijkt de muziek alleen maar van te profiteren want de energie druipt ervan af. Helaas lijkt het ruige publiek van Incubate op een andere locatie want een gebrek aan moshpits is voelbaar. Als het debuut album uit is en Crows een fanbase heeft, wat met dit werk als voorbode snel zal komen, zullen de concerten nog wel eens heel memorabel kunnen worden. (ToS)