Bij een bandnaam als deze wordt al makkelijk de link gelegd met hoekige, elektronische muziek. Maar niets van dat alles klinkt door het Patronaat, de bovenzaal van Café Dudok. Datashock produceert een soort psychedelische drone, die bovendien aandoet als folky kampvuurmuziek. Aan dat laatste beeld werken ook de visuals mee, die rechstreeks uit een scene transition van That 70s Show lijken te komen. Op de grond vlak voor het podium zitten mensen in kleermakerszit aandachtig te luisteren, als zijn ze verzameld rond eerder genoemd kampvuur. Kortom; Datashock weet absoluut een sterke sfeer neer te zetten waarin men gemakkelijk mee kan gaan. Jammer dat daaraan redelijk abrupt een eind komt, terwijl de band nog ruim twintig minuten te spelen heeft. Al lijkt het publiek zich daar niet al te veel aan te storen. Wellicht ook niet heel vreemd: het Patronaat is op dagen als deze Tilburg's grootste publieke heteluchtoven. (FV)

Het repertoire van Leopard Skull is volledig geschreven en ingespeeld door de zanger en tevens producer achter deze naam. Voor het optreden in de Cul de Sac neemt hij The Hunters met zich mee om alle nummers van begeleiding te voorzien. Samen trappen ze meteen trappen hard af om de zaal wakker te schudden aan het begin van deze Incubate zaterdag. Na een garage-achtige sound tijdens deze openingstrack ‘Tomorrow’ vervolgt Leopard Skull met de lekkere surfrock van ‘Stick Around’. Dit alles wordt voorzien van de galmende stem van de zanger die zorgt voor een psychedelische vibe waarop het fijn is om even de ogen te sluiten. Het is duidelijk dat deze nummers zijn geschreven met meerdere muziekstijlen als inspiratie. Muzikaal gezien kan de band dit gelukkig hebben. Op het samenspel is niks aan te merken en de korte gitaarpartijen klinken lekker. Helaas is door een te groot contrast tussen de zang en de afwisselende stijlen niet ieder nummer even goed. Desondanks blijft het publiek vrolijk en wordt er gewillig met de heupen gewiegd wanneer de zanger daartoe opdracht geeft. Met het voorlaatste nummer ‘She Don’t Give A Shit’ bewijst deze formatie zich en is het duidelijk dat Leopard Skull heerlijke muziek kan maken. Kort samengevat is dit gewoon een fijne band om de dag mee te starten, en misschien wel een band om te onthouden. (TS)

 “Hey zoon, luister dit, echte muziek”, zomaar iets wat je vader zou zeggen terwijl hij een cassettebandje van Death Alley door de autospeakers blast. Oh nee wacht, eigenlijk is het een piepjong bandje uit Amsterdam. Maar een ding is zeker: de band is simpelweg de definitie van hardrock. Het is dat het podium in de Little Devil niet groter is, anders hadden er nog meer clichés op gepast. Motörhead, AC/DC, het Nederlandse Vanderbuyst; Death Alley ademt het allemaal. Het is compromisloze rock van het labeltje ‘vuig’ wat in sneltreintempo op het publiek wordt afgevuurd. Dat neemt niet weg dat het niet fijn klinkt. Maar eigenlijk is het ook te perfect. De band presenteert zich als een solide hardrockact (alleen al om de looks van de frontman en de vaardigheid van de gitarist) maar heeft op dit moment nog niet de kracht om zich daadwerkelijk te onderscheiden.

De zweedse metalheads van Skitsystem bestaan dit jaar 20 jaar. Voor degene die niet bekend zijn met de band, het is te vergelijken met Cradle of Filth. Dat maakt de omschrijving van hun muziek dan ook redelijk foutief. Ze staan bekend als een crust punk band, maar live komt dit toch dichter in de buurt van deathmetal. Hoe dan ook, de zaal staat helemaal vol. Helaas is die volle zaal wel maar van korte duur. Het geluid laat nogal te wensen over. Waar het bij de meeste bands in Extase een tikkeltje te hard staat, staat het hier te zacht. Achterin de zaal is dan ook bijna niets te horen. Als je vooraan staat heb je een mooie show. De armen en benen vliegen vooraan in de zaal dan ook aardig in de rondte. Aan het einde van het optreden staat de zaal nog maar half vol. Het zij door de prominent aanwezige hitte in Extase of het gebrek aan fatoenslijk geluid, jammer is het in ieder geval wel. (ER) 

Het Eindhovense capcap…cap is het Nederlandse antwoord op The xx. In februari dit jaar stond het viertal al in Tilburg, maar dan in een iets andere setting dan vanavond. Toen speelden ze namelijk op Stukafest in een studentenkamer. Vanavond staan ze echter in een minder intieme sessie, namelijk De Boemel op de Spoorzone.

De Koning der Dieren is naar eigen zeggen bezig aan een tournee langs kerken, kinderdagverblijven en crematoria. Natuurlijk krijg je dan op een gegeven moment de vraag of je wel eens nagedacht hebt over Jozef, en hoe hij zich moet hebben gevoeld als hij naast Maria lag. Wetend dat ze volledig uitgewoond is door Onze Lieve Heer. Dat heeft de Koning zeker, sterker nog, hij heeft er een liedje over geschreven. 'Warme melk, natte pruim in je gezicht.' Een greep uit het absurdistische, ongelooflijk grove repertoire van de man uit Bergen op Zoom. Hij verpakt zijn hilarische vunzigheid in lieve, vrolijke gitaarliedjes waarmee hij telkens weet te verrassen en zijn publiek op het verkeerde been zet. Zo bestaat het nummer 'De Rattenvanger van Hamelen' voor een groot deel uit het herhalen van de zin: 'Stop maar met zoeken, de kinderen zijn dood.' Andere hoogtepunten uit zijn korte set gaan over dikke vrouwen aan de wandel die pakken koekjes verslinden, het slopende gevecht van het onderdrukken van een erectie in 'Gérard de Geile Huisarts' en een ode aan kunstzinnige meisjes in de vorm van een opdracht: "Was je haar!". Huilen van het lachen in een protestantse kerk. Je maakt het niet snel mee, maar de Koning der Dieren krijgt het voor mekaar. (CC)