Deze eigenzinnige vrijdagavond wordt ingeluid door William Tyler, die op 19-jarige leeftijd al begon bij Lambchop als organist, maar al snel dit instrument verving voor de gitaar.
Hij debuteerde in 2010 met het solo studio album 'Behold The Spirit' dat opgehemeld werd door Pitchfork en Dusted Magazine. Daarna werd het stil rond de gitarist uit Nashville, Tennessee. Afgelopen maart was daar ineens het tweede album 'Impossible Truth'. Zijn nummers zijn mede geïnspireerd door de lange reizen die hij per auto door Amerika heeft gemaakt. 'Country Of Illusion' is daar een mooi voorbeeld van. Door het repetitieve ritme waan je jezelf op de Amerikaanse highway met hier en daar verwaaide plukken folk en country muziek.

Tyler verrast het publiek met een eenvoudige setting. Waar hij in het verleden kwam aanzetten met een xylofoon en blazers zit hij nu eenzaam op een stoel, verscholen achter zijn pet en begint hij op zijn akoestische gitaar. Halverwege schakelt hij over naar een elektrische gitaar met meer galm. De nummers beginnen met licht getokkel en lopen over in klanken van verre echo's waarbij hij het gebruik van een loopstation en een strijkstok op de snaren niet schuwt. Tyler raakt het publiek met verhalen van zijn reizen en vertelt over het plaatsje Marfa in Mexico waar hij zo van onder de indruk was dat hij daarvan trots een pet van op zijn hoofd heeft. 

Na een korte pauze verschijnt Strand Of Oaks ten tonele. Een project van singer-songwriter Timothy Showalter die samen met zijn vaste drummer Jason Slots hele eenzame liedjes produceert. De combinatie zang, gitaar en drum klinkt alsof er een veel grotere band op het podium staat.
Showalter debuteerde in 2009 met het album 'Leave Ruin' met vooral kale americana folkliedjes waarna hij een gitzwart tweede album 'Pope Killdragon' produceert. Ondanks dat hij daarna meer synth op zijn album wilde wordt zijn laatste album 'Dark Shores' toch weer een gitaarplaat.

De nummers van Showalter zijn breekbaar, een stille getuige van een gebroken hart. Geïnspireerd door fouten die hij in het verleden heeft gemaakt klinken er mooie klanken die soms uitgroeien tot harde outro's om zijn verhaal kracht bij te zetten.
Halverwege de set verlaat de drummer het podium om Showalter een paar nummers solo te laten zingen. Het is een welkome afwisseling, maar na een nummer of twee groeit het verlangen toch weer naar de begeleiding van drums. Jason Slots, meezingend met ieder nummer, speelt met gewone en vilten stokken waardoor de klank vermengt met het gitaarspel. Maar soms zijn een kale basdrum en harde snare ook genoeg ter ondersteuning.
Strand of Oaks is eenzame, droevige muziek maar de summiere opkomst in de kleine zaal van 013 stemt Showalter toch een beetje vrolijk. Blij dat het publiek voor hem gekozen heeft op de vrijdagavond. Een waardig slot van de avond is het nummer 'Bonfire' van zijn tweede plaat, opgedragen aan zijn vrouw.