Het woensdagprogramma in Little Devil start met Funeral Whore, een ouderwets lomp death metalcombo van vaderlandse bodem dat een opvallend goed in elkaar gestoken set neerzet. Meest in het oog springende lid van de band is ongetwijfeld de dame van het gezelschap, die voor de verandering geen ondersteunende rol op de bas vervult, maar de leidende gitaarpartijen speelt. Voor ingewikkelde technische hoogstandjes hoef je niet bij haar of de rest van de groep aan te kloppen, maar de zware nummers zitten sterk in elkaar en de bijdragen van alle leden zijn zonder meer effectief. Jammer genoeg is het nog vroeg op de avond, waardoor het enthousiasme van het publiek enigszins te wensen overlaat, maar desondanks een prima uitgevoerde aftrap. (WdW)

´Nomen est omen´, zo wisten reeds de oude Romeinen, en Bill Orcutt bewijst maar weer eens de waarheid van dit spreekwoord, door muziek te maken die even vreemd en eigenzinnig is als zijn naam. De oud-gitarist van herriemakers Harry Pussy gaat nu al ettelijke jaren zijn eigen weg, en heeft in die tijd een speelstijl gevonden die geheel de zijne is -  vaak speelt hij weerbarstig en afgemeten, avant-gardistisch, maar toch duidelijk leunend op de blues en andere traditioneel-Amerikaanse muziek. Je zou hem de Howlin´ Wolf van de avant-garde kunnen noemen - niet zozeer vanwege zijn gitaarspel, maar wel vanwege het gekreun en gehuil waarmee hij zijn diepdoorvoelde composities begeleidt. Wanneer je ervoor open staat, snijdt het je dwars door de ziel, maar helaas is dat niet iedereen gegeven, zo blijkt uit het aantal lege stoeltjes aan het einde van dit korte maar intense optreden. Indrukwekkend.  (MdW)

De immense grijze baard van de frontman vandaag in Little Devil suggereert al dat dit ensemble niet gisteren pas om de hoek is komen kijken, en die indruk is terecht. Er is nauwelijks een death metal band die langer in de scene rondloopt dan deze, hoewel die genreaanduiding misschien een tikje misleidend is. Zoals je deze avond duidelijk kunt horen, is het geluid van dit Amerikaanse drietal namelijk tevens sterk beïnvloed door thrash, terwijl de bende zijn hand bovendien niet omdraait voor wat naar doom of zelfs black neigend materiaal. Dat heeft zeker te maken met het feit dat de verschillende uithoekgenres in de metalen ondergrondse van de jaren tachtig nog niet zo helder uitgekristalliseerd waren: een uitstekende garantie voor een grote vrijheid en variëteit in aanpak. Tekenend voor de losse, soms bijna improviserende speelwijze van de band vandaag is de spontane drumsolo, die zowaar ingezet lijkt om de frontman even een plaspauze te gunnen. Met een eigenzinnige cover van Black Sabbath’s Children Of The Grave komt een einde aan dit prachtige optreden. Hoewel Master eigenlijk niet geprogrammeerd is door Incubate, kun je de beslissing van de organisatie om deze band bij het festival te betrekken gemakkelijk begrijpen: geen band die de onafhankelijke geest in het metalen segment zo goed representeert als deze. (WdW)