Met Slave Ambient heeft The War On Drugs al een van de betere platen van 2011 afgeleverd. De hoogtepunten uit de popgeschiedenis gecomprimeerd tot een eigen geluid dat even goed elementen van krautrock, U2 als Bob Dylan en Neil Young bevat. Een broeierige plaat die met elke draaibeurt verder groeit. Ondanks een zwakke podiumpresentatie overtreft de band in drie kwartier het niveau van die plaat met verve in een broeierige en spannende set. CONCERT The War On Drugs, Paradox, maandag 12 september MUZIEK The War On Drugs houdt het midden tussen Bruce Springsteen, Spacemen 3, Neil Young en – om die naam net als iedereen maar te noemen – Bob Dylan. AmeriKrautana, Kraut Country, psychedelische singer-songwriter, noem het wat je wil. De drijvende veer is een repetitief duracel konijntje, het zweet, de tranen en het hart zijn de sterke liedjes gezongen door de raspende stem van Adam Granduciel. PLUS Je kent het wel. Zo’n dikke zwarte haar die niet uit, maar in de huid is gegroeid. Die zich daar al groeiende een weg baant door het vlees en een zweer creëert. Zo eentje die brandt, pulseert en een witte, broeierige bult onder een net te dikke huid veroorzaakt. Eentje die irriteert, maar niet weg te knijpen valt tot dat moment dat de spanning te hoog wordt en hij openklapt, om daarna nog heel even door te branden. Pijnlijk, zo pijnlijk. Dat is een show van The War On Drugs. Net zo gespannen, net zo broeiend en uiteindelijk net zo explosief. Maar dan op een wel hele fijne manier. MIN De afweging welk cijfer aan The War On Drugs te geven. Dit zou – ondanks de minieme podiumpresentatie en publieksparticipatie – wel eens een van de hoogtepunten van de week kunnen zijn. Maar wat nu als mijn collega’s de rest belonen met negen’s en tienen, waar staat The War On Drugs dan in de uiteindelijke cijfersamenvatting aankomende maandag wanneer ik slechts een acht geef? Ellende, ellende. Dertig man stond voor de deur te wachten, maar mocht het niet meemaken. En ze hebben wat gemist en kunnen beter snel de band achterna reizen. Misschien om net als ‘Adam’ uit het publiek een nummer met het kwartet mee te spelen, een pracht moment in de show, maar helaas een van de weinige momenten van contact met de zaal. CONCLUSIE Hier kan ik dan een historisch grapje maken over hoe politiek The War On Drugs een grote mislukking mag heten, maar muzikaal een groots succes. Koop een auto, pak een fiets of neem de trein en reis deze band achterna. Become one of the causulties of the war on drugs. Deze mijnheer is in ieder geval geheel gevallen. CIJFER Zie 'MIN', maar omdat ik op een ander forum de cd heb beloond met vier sterren, kan ik hier niet anders dan een 8.8 geven. Live zijn de heren namelijk nog beter.