Na een verpletterende show in de Vredenburg Leidsche Rijn in Utrecht (waar onder andere Atze de Vrieze erg over ze te spreken was), is het aan Tilburg om de Amerikaanse band Wilco te beleven. Want ja, een show van deze band is een belevenis op muzikaal en visueel gebied.

JONATHAN WILSON
Al bij het begin van het voorprogramma in de vorm van Jonathan Wilson, is het al behoorlijk druk in de Dommelsch Zaal. Als de beste man dan ook met zijn band het podium op komt lopen, kijkt hij tegen een aardige menigte aan die hem warm ontvangt.

Wanneer de muziek inzet, wordt het publiek overspoeld door een golf van country en folk. Het Hammondorgel voorziet deze genrecombinatie van een prachtig effect. Totdat de frontman zijn solo inzet, waarna de hele band meteen een versnelling hoger gaat. Het wordt een climax van geluid, waarin Wilson zijn band voorgaat, gevolgd door de Hammond en de rest van de band er achteraan. Solo's worden over en weer gegeven, met name wanneer ook de tweede gitarist in het spel voorkomt.

Na deze explosie van geluid, komt het weer in de rustige, verstilde song die ze voor de solo’s hadden ingezet. Later komt ook Wilco-bandlid Pat Sansone (toetsen/gitaar) een nummertje mee te spelen. Dit levert zowel Sansone als de band op het podium een hartelijk applaus op. Jonathan Wilson is door zijn mix van folk, country en rock ’n roll een perfecte opwarmer voor de hoofdact van de avond.

WILCO
Ze waren al tijdens het voorprogramma al te zien, de schemerlampen aan het plafond en op de bühne zelf. De band creëert hierdoor het gevoel van een huiskamer en het zorgt er bovendien voor dat opwarmer Wilson meer aanwezig is. Er wordt snel omgebouwd zodat het enthousiaste publiek maar een kwartiertje hoeft te wachten.

Dan komen de zes mannen op. Relaxed de zaal inkijkend nemen ze plaats op hun plek om te zaal te pleasen. Want dat zullen ze doen, zo is te horen in de zaal. Vanaf de eerste noot gaan de koppies in de niet uitverkochte (!) zaal naar hartenlust op en neer. Er wordt zelfs hier en daar gedanst.

Frontman Jeff Tweedy is in het begin weinig spraakzaam richting het publiek. Later in de show ontluikt de zanger zich echter als een ware komiek. Wanneer iemand uit het publiek ‘ai ai ai’ roept, kijkt Tweedy verbaasd en vraagt zich af of dat Nederlands is. Het levert hem een lachsalvo oplevert.

Maar niet alleen pratend imponeert Tweedy en co. Muzikaal gezien zijn de mannen ijzersterk. De twee toetsenisten (naast Sansone heeft de band ook Mikael Jorgensen) weten met piano-, orgel- en allerhande synthesizergeluiden de rest van de band mooi in te kleuren. Bassist John Stirratt weet de vederlichte noten van de zanger met een goede tweede stem aan te vullen. Hierbij is duizendpoot Sansone ook van de partij.

Met de toegift – na dik anderhalf uur spelen – wordt het nummer Via Chicago ingezet. Wat begint als een prachtig countrynummer wordt middenin abrupt verstoord doordat drummer Glenn Kotche, gitarist Nels Cline en de beide toetsenisten ineens van alles doen, behalve het nummer spelen. Dit gaat gepaard met felle lichtflitsen.
Dan, alsof er niets gebeurd is, valt de rest weer in bij de bassist en de zanger die onverstoord door zijn gegaan. Chaos en verstildheid in één nummer: het getuigt van grote genialiteit. Dat laatste is door heel de show trouwens terug te vinden door middel van kleine dingetjes van toetsen of (bas)gitaar.

Gekheid grenst aan genialiteit zeggen ze wel eens. In het geval van Wilco klopt dat maar al te goed. Voor degenen die er niet bij waren, wees echter niet getreurd, de hele show van Wilco is opgenomen en wordt uitgezonden op 3voor12. Geniet alsnog!