LABASHEEDA Met hoogstens vijftien mensen binnen mag Labasheeda de zaterdagavond in Cul de Sac openen. Het trio, bestaande uit twee mannen en een vrouw, is gebaseerd in Amsterdam en maakt postrock, of volgens hun website: "Music as a form of expression opposed to being a product, fashion statement or haircut". Potentieel zeker een goede band, vooral de drummer is heel goed. De zangeres en de andere gitarist zijn adequaat, maar verliezen zich iets teveel in hun pedaaltjes en apparaatjes op de grond. Het komt de toch al vrij clichématige nummers niet ten goede, zeker niet als het een keertje fout gaat. De bandleden spelen ook niet echt samen, waardoor de poging om een muur van geluid te creëren net niet overkomt. Wel een leuke touch is de viool, die de dame uit het gezelschap plotseling in handen heeft. Daar zou Labasheeda meer mee moeten doen dan één nummer, het zou namelijk zomaar kunnen dat violen weer sexy worden in 2007. UW HYPOTHEEKADVIES Cul de Sac loopt gestaag vol tijdens het optreden van Labasheeda en het is inmiddels lekker druk als Uw Hypotheekadvies begint. Sowieso de winnaars van de denkbeeldige 'Bokaal voor de Beste Bandnaam', maar verder... Wie dit trio uit Nijmegen de kuil in zag lopen met hun Mars Volta-kapsels en dikke brillenglazen, had er vast meer van verwacht. Laat ik voorop stellen dat het ontzettend knap is wat ze doen: freaky freestyle rock, keihard raggen, zonder riffs om op terug te vallen. Je krijgt in ieder geval nooit de indruk dat ze 'maar wat doen', hoewel het waarschijnlijk niet was opgevallen als ze gewoon waren gaan improviseren. Ook omdat er niet gezongen werd, bleef het geheel nogal nietszeggend, als een abstract schilderij zonder enige uitleg. Dit soort muziek is bij vlagen ontzettend leuk, maar zonder duidelijke richting of einddoel wordt het al gauw vervelend. FEVERDREAM Nee, dan tapt Feverdream toch wel uit een heel ander vaatje. Hoewel hun nieuwe album (You Are Happening, nu op de Luisterpaal van 3VOOR12) niet bepaald hun beste werk is, blijft Feverdream als liveband gewoon hartstikke goed. De Rotterdammers spelen zelfverzekerd hun set 'echte punkrock', met de energie die we van ze gewend zijn. Ook de nieuwere nummers klinken zoals ze op de cd eigenlijk hadden moeten klinken. Feverdream zet een echte show neer en frontman Rene van Lien is ook niet vies van een beetje theater. Dat is wat er de hele avond al ontbrak, interactie met het publiek! De nieuwe bassist is een aanwinst en krijgt ook een verdiend plaatsje in de spotlights. Wel gaan ze ruim over hun tijd heen, maar niemand die daar een traan om laat. BLOOD MERIDIAN Behalve dan Blood Meridian, de afsluitende band van vanavond, want zij hebben de tijd hard nodig om op te bouwen. De Canadezen nemen iets meer ruimte in beslag voor de vijf bandleden, waardoor het net iets drukker lijkt te worden in Cul de Sac. Uiteindelijk haasten ze zich misschien te snel door de soundcheck, want het klinkt werkelijk nergens naar. Blood Meridian blijkt ook een heel andere band als verwacht. Singer-songwriter Matthew Camirand (o.a. van Black Mountain en Pink Mountaintops) zegt met deze band liefdesliedjes te willen maken, maar het is behoorlijk hard en duister wat dit gezelschap produceert. Op een paar nummers na die je nog net 'romantisch' kunt noemen, is het vooral een zwartgallige vorm van Americana die we hier horen. Uiteindelijk spelen ze in de toegift een nummer van Dead Moon, waarmee ineens veel duidelijker wordt waar Blood Meridian zelf vandaan komt. De passie waarmee het wordt gebracht is geloofwaardig en tegen het einde van het optreden is het geluid eindelijk in orde. Maar Blood Meridian bestaat wel uit professionals en ze kunnen het eigenlijk niet laten gebeuren dat hun show zo wordt gedwarsboomd door de techniek. Hopelijk krijgen ze een keer de kans om revanche te nemen in Tilburg.