Met vier singles op zak is het voor de 20-jarige DEHAZE, echte naam Sjors de Haas, tijd voor een volgende stap. En die volgende stap is zijn debuut-EP ‘Tell The World’. Gisteren werd de release gevierd in een uitverkochte Paradox in Tilburg en vanaf vandaag is de EP te beluisteren op de streamingsdiensten. Graag nemen we een sprong in de breekbare muzikale wereld van de Rockacademiestudent, en dus vroegen we hem wat hij met deze plaat vol filmische piano- en bedroompopsongs aan zijn luisteraars wilt meegeven.

Maar eerst. Jouw artiestennaam is een verwijzing naar je achternaam, wie is Sjors de Haas eigenlijk?

“Oeh. Ik ben iemand die altijd al wel iets met muziek heeft gedaan. Ik begon vanaf mijn vijfde met pianoles, maar daarvoor zong ik al. Ik had vroeger een soort hobbelpaardje waar van die houten ballen in zitten, dat maakte een bepaald ritme en daar improviseerde ik dan overheen. Ik was verder altijd, of eigenlijk nog steeds, best wel verlegen. En ja, een beetje ingetogen ook. Ik heb daar altijd wel moeite mee gehad. Op de middelbare school wist niemand dat ik zong bijvoorbeeld, en daar baal ik van als ik daar nu op terugkijk.”

Wat vind je daar zo jammer aan?
“Vóór de middelbare school was ik juist super uitgesproken. Toen ik er in die periode achter kwam dat ik gay was, heb ik er alles aan gedaan om een identiteit aan te nemen waarvan niemand het zou weten. Dat heb ik nog steeds wel, dat ik daar in terugval, in de kameleon die ik heb leren spelen zeg maar.”

Toch koos die kameleon voor de voorgrond, namelijk de Rockacademie waar DEHAZE  ontpopte.
“Klopt. Ik zat dus altijd vast aan bepaalde mensen rondom die middelbare school en toen dat voorbij was, voelde het echt alsof ik die kettingen even van me af kon zetten. En gewoon eens wel kon zijn wie ik was. Toen ben ik ook bij mijn ouders uit de kast gekomen en mijn vrienden waarvan ik wilde dat ze het wisten, weten het nu. Er was eigenlijk niemand meer die mij kon vertellen welke kleur ik moest zijn. In mijn eerste jaar Rockacademie viel ik nog wel eens terug in het aanpassen aan mijn omgeving, maar daar heb ik ondertussen al veel stappen in gemaakt.”

Horen we die stappen terug in de songs van je EP?
“Ja zeker. Nu kies ik voor het pad wie ik ben, maar dat heeft ook even geduurd. Met de ervaringen en gevoelens die ik hierbij heb gehad, die ik mezelf lang niet toeliet, wil ik via de songs op mijn EP troost bieden aan de mensen die daar nu doorheen gaan of al zijn geweest. ‘Round & Round’ gaat bijvoorbeeld over mijn vriend nu, hij is gelovig. En toen wij voor het eerst contact kregen, was hij nog niet zeker over hoe de kerk en zijn relatie met God kan zijn wanneer hij gay is. Als kind van een niet-gelovig gezin kon ik daar met m’n hoofd echt niet bij. Dat iets wat je eigenlijk hoop en troost zou moeten geven, je er juist nog meer mee confronteert. Gaandeweg hebben we beiden geleerd dat het juist heel positief kan zijn. Een inzicht wat ik graag ook aan andere mensen wil meegeven. Net zoals dat het oké is om wat langer te doen over jezelf oké vinden.”

Hoe krijg je deze inzichten op papier en in je liedjes?
“De beste songs die ik schrijf, schrijf ik zonder te weten waar ik over schrijf. Wanneer ik een deel op papier heb staan weet ik pas waar het over gaat. Dit doe ik het meeste achter mijn piano en maak dan vaak als eerste de muziek.”

Als je moest kiezen, muziek of tekst?
Muziek. Ik houd heel erg van sounds en melodieën. Hoe de emotie in de muziek zit. Maar woorden zijn natuurlijk ook super belangrijk. Toen ik aan de Rockacademie begon was ik niet het beste in het maken van de lyrics. Afgelopen jaren heb ik me daar dan ook veel op gefocust en ontwikkeld. Maar ook op het produceren. Dat doe ik al vanaf jongs af zelf op mijn computer. Daar broed ik al mijn songs dan helemaal uit.”

Toch heb je ervoor gekozen om deze EP samen te maken met Wouter Hardy (o.a. Duncan Laurence). Waarom hij?
“Klopt. Via Wouter kreeg ik de kans om alles perfect op te nemen. Hij is echt een producer van wereldniveau en barst van ervaring. Toen hij zei dat hij me wilde produceren, was dat eigenlijk best wel een no-brainer. Hij heeft namelijk een sound die heel goed bij mij past. Tenminste, bij dit project. Ik denk ook dat zonder Wouter, ik nu niet een hele EP had uitgebracht. Voordat ik met hem ging samenwerken was ik niet van ‘dit wil ik nu uitbrengen’, maar mijn muziek was al wel daar. Dus dat was een perfecte timing.”

Zeg dat wel. En hoe zou je het resultaat omschrijven voor de luisteraar?
“Als je van filmmuziek en popmuziek houdt, dan ben ik waar je naar moet luisteren. Ik denk dat mijn sound, voornamelijk met het uitwerken van strijkers en het orgel, dat heel erg laat zien. Grappig, want ik was met Wouter demo’s aan het opnemen, toen we ons pas realiseerden ‘als je nu een kerk-verb op die akkoordjes zet, klinkt het in een keer super vet’ En toen kwam het idee van, laten we gewoon een kerk afhuren en een heel koor gaan opnemen daar.”

Hoor ik hier een unique selling point?
“Dat vind ik altijd een lastige om te benoemen.”

Dus toch nog een beetje kameleon?
'Haha, misschien een beetje. Maar vooral omdat ik niet wil vastzitten aan één ding. Dat is iets wat ik nu doe, maar zeker niet iets wat ik altijd ga doen. Ik voel nu ook die druk van de EP, dat mensen verwachten dat ik hetzelfde zal blijven doen. Ik vind het heel tof, maar het is ook niche. En ik heb nog zoveel meer dan alleen dat.”

Vertel, wat staat er op de planning?

“Na Tell The World heb ik een andere single die eraan komt, dat is echt een zomerhitje. Zo noem ik hem. Dat is echt een complete 180, die een nieuwe kant van mij laat zien. Die ook meer de blije muziek en meer de positieve richting op kan gaan. Dat voelt wel echt goed, want als je een tijdje emotionele dingen maakt, kun je daarin wel echt blijven hangen. Die song is totaal niet dat. Juist heel erg op het positieve geslagen.”

DEHAZE is dus van meerdere boodschappen thuis zo te horen. Nog iets wat je de lezer mee wilt geven over Tell The World?
“Ja, misschien een vraag. Wat zou jij aan de wereld vertellen als je de kans zou krijgen om aan iedereen op de wereld iets te zeggen?”