Opener Vandaag is een van de toegankelijkere tracks op de EP. De thematiek is helder: het gevoel dat je nog vanalles zou moeten doen, vanalles mist, maar je zou niet weten wat je eraan moet doen. Het gevoel van sleur, onzekerheid en de onbedwingbare neiging om er verandering in te brengen. Maar desondanks leidt het tot niets en blijft alles hetzelfde. Alleen al door de pijnlijke herkenbaarheid een van de sterkste tracks die de band tot nu toe heeft uitgebracht. 

Maar het is niet alleen persoonlijke worsteling met onrust en onzekerheid. Ik Zal de Eerste Zijn zou je kunnen omschrijven als een poëtisch strijdlied. 'Fuck alles, ooit komt het goed', lijkt zanger Joost Ariens te laten zeggen. De zin "Ik zal de eerste zijn die als laatste lacht" is daar misschien wel het mooiste voorbeeld van. Door het up-tempo en de toevoeging van blazers aan het refrein, voelt het ook als een van de positievere tracks.

De Eerste De Beste bedient zich graag van catchy melodiëen en daar spant dit nummer de kroon mee. Maar hoewel het misschien eng pop-achtig klinkt is de tekst buitengewoon cryptisch. "Stilstaand waterkind, zorg dat je stroming vindt", onnavolgbare teksten, maar het past naadloos op de gladde gitaarpartijen. Poëtisch, maar misschien is het vooral de sound van de band die voorkomt dat het nergens echt pretentieus wordt.

Wederom een track met ijzersterke woord- en zincombinaties, alleen jammer van de zang. De dik aangezette, ijle manier waarop de eerste zinnen worden gesproken klinkt erg onnatuurlijk en voegt niks toe. Jammer, want voor de rest doet het nummer niet onder voor de rest.

"De Koude Kermis wacht", het zijn de bijna melancholische woorden waarmee de EP wordt afgesloten. Het orgeltje, het continu herhalende riffje; het heeft bij elkaar iets naargeestigs, bijna psychedelisch. Waar de teksten hier en daar al vaker een serieuzere boodschap door lieten schemeren, wordt het ook op muzikaal vlak wat zwaarder, maar zonder ergens echt ontoegankelijk te worden. Alles bij elkaar een prima track om het geheel mee af te sluiten. 

De Eerste De Beste houdt vast aan het prima concept dat ze vorig jaar al introduceerde, maar is niet bang om daarin te groeien. De toevoeging van blazers op verschillende tracks, teksten met een iets donkerder randje en hier en daar zelfs een beetje 8-bit, maar nog steeds met die typische, dansbare indierocksound. In combinatie met de nieuwe stijl maakt Juist de band compleet. "Ik wil blijven stralen zolang de zon het toelaat" komt op een gegeven moment voorbij. Zon of geen zon, met deze EP lijkt de formule van de band compleet en moet dat zeker lukken.