Believo! en Shadowpeak zetten uitstekende show neer voor een vrijwel lege zaal

Hall of Fame en indierock blijft een moeilijke combinatie

Maarten de Waal ,

We zijn nu al jaren actief als ‘muziekrecensent’, maar tot op de dag van vandaag zijn er een aantal zaken die ons blijvend voor een raadsel plaatsen. Hoog op die lijst van enigmatische verschijnselen staat de grilligheid van de publieksopkomst bij optredens. Om voor ons onverklaarbare redenen trekken sommige shows, waar we eigenlijk geen kip verwachten, een zaal bijna vol, terwijl men bij andere optredens, van in onze ogen toch echt niet mindere bands, een ruime keus heeft waar het gaat om de plaatsing van het eigen lichaam in de ruimte. Bij indierockoptredens in de Hall of Fame komt doorgaans bijna niemand, zoveel is voor ons ondertussen voorspelbaar, maar over het waarom van de zaak tasten wij enigszins in het duister. Te weinig promotie? Te weinig bekendheid van de zaal bij het relevante publiek? Te weinig bekende bands? Wie het weet mag het zeggen. Aan de kwaliteit van de programmering ligt het in elk geval niet, en de inkom van vijf euro is zelfs vanuit ons lompenproletarisch perspectief niet te veel (het is overigens wel te veel voor de hangjeugd die zich gewoon wat in de foyer wil warmen en nu niet speciaal voor het optreden komt – wat dat betreft is het eigenlijk handiger om de betaling te laten plaatsvinden voor de ingang van de zaal, zodat kinderen & adolescenten die in de foyer een vervangend thuis zoeken daartoe ook de gelegenheid hebben). Dat het gebrek aan belangstelling de pret voor ons verder bepaald niet drukt, mag uit het vervolg wel blijken, maar vanuit het oogpunt van de recettes zou het ongetwijfeld fijner zijn wanneer wat meer mensen de weg naar deze zaal zouden weten te vinden. Kom gezellig af, indievriendjes!

SHADOWPEAK

De heren en dame van het Utrechtse Shadowpeak omschrijven zichzelf als “shoegaze/dreampop lovers”, en deze liefde steekt men niet onder stoelen of banken. Wel zijn hun composities een stuk donkerder dan we van deze meeste bands in deze hoek gewend zijn, met duidelijk hoorbare invloeden uit tegen de indie aanschurkende (post-)metal. De band wordt gefronteerd door een verlegen dame achter een toetsenapparaat – een beeld dat we vaker in de Hall hebben gezien, wat misschien op een persoonlijke voorliefde van de programmeur berust. Hoe dan ook, haar stem, die nogal achter in de mix staat, geeft zeker een meerwaarde aan de duister-dromerige liederen. Het basgeluid is in het begin wat te prominent aanwezig, maar dat wordt in de loop van het optreden rechtgetrokken.De gespeelde stukken weten alle de aandacht moeiteloos vast te houden, hoewel ze soms nogal abrupt lijken te eindigen – een probleem dat men meer tegen komt bij soundscaperige muziek, maar dat nergens echt storend wordt. Zeker een aanrader voor de liefhebber van eerder sombere shoegaze.

BELIEVO!

Dit jonge drietal uit de Kempen heeft bij onze zuiderburen reeds de nodige indruk gemaakt, getuige lovende besprekingen in o.a. Humo en een optreden in het Brusselse AB. In Nederland of in elk geval Tilburg blijken ze minder bekend, maar hun energieke optreden van vanavond weet aan de paar aanwezigen op zijn minst een brede grijns te ontlokken, en hier en daar ook tot wat stevige lichaamsbeweging aan te zetten. Een reeds lang gekend feit wordt hier nog maar eens bevestigd: onze taalgenoten van over de grens hebben uiteindelijk een veel levendigere alternatieve gitaarscene dan wij. De gedrevenheid en overtuiging waarmee de vaak explosieve composities worden gebracht, kan dan ook niet anders dan aanstekelijk werken en transporteert de veelal wat oudere toehoorders moeiteloos naar de jaren van hun jeugd, toen ze via vaandeldragers als Pixies en Sonic Youth werden ingewijd in de geneugten van de dissonante Amerikaanse gitaarmuziek. Een mooi en sympathiek optreden, dat zeker meer publiek verdient dan de paar ‘usual suspects’ die we deze donderdagavond aantroffen.