Het dagelijks leven vastgelegd in een uit de losse pols geschoten filmpje van anderhalve minuut. Leuk. Het dagelijks leven vastgelegd in een uit de losse pols geschoten filmpje van anderhalve minuut met een speciaal ervoor gecomponeerde soundtrack eronder, uitgevoerd door een singer-songwriter en een vijftienkoppig orkest. Indrukwekkend. Componist Nico Muhly, zanger Teitur en de Holland Baroque Society hebben hun krachten gebundeld in Confessions, een multimediale voorstelling met YouTube-filmpjes in de hoofdrol. Afgelopen woensdag was de show voor het laatst te zien, in de Concertzaal van Theaters Tilburg.

JOZEF VAN WISSEM
Het is muisstil in de Concertzaal wanneer opener Jozef van Wissem het podium betreedt met zijn luit onder de arm. Een gymschoen schuift piepend over de vloer, iemand snuit zijn neus, een ander schraapt voorzichtig de keel. Verder zijn er alleen de klanken die Van Wissem uit zijn bijzondere instrument tovert en combineert met elektronische geluiden op band. Flarden geluid worden de zaal ingeschoten. Een metrostation? Een drukke straat midden in de stad? Wat lijkt het dagelijkse leven verwarrend, zo zonder beeld erbij.

CONFESSIONS
Componist Nico Muhly en singer-songwriter Teitur Lassen snijden het thema dagelijks leven op een heel andere manier aan in Confessions. Zij laten het beeld juist wel zien en het geluid niet horen. Samen maakten ze het afgelopen jaar soundtracks bij YouTube-filmpjes over alledaagse en minder alledaagse dingen. Een schoolplein, een kleurplaat, een handarbeidlokaal waar dozen worden beschilderd. Ze worden gestapeld, omgegooid, opnieuw opgestapeld. “Hello” staat er op. Blije gezichten. Een droevig lied. Een pinguïn loopt met een rugzak om door de straten, een vrouw met lang blond haar laat sigarettenrook zwoel tussen haar gestifte lippen ontsnappen, een man sluit zichzelf op in de bezemkast om te dagdromen. Melancholische teksten over liefde voor nauwe ruimtes, op een warm bed van orkestmuziek.

Een brandweerman, hoog in een boom op zoek naar een kat die er niet meer uit durft. Minutenlang gebeurt er niets, je ziet alleen wat blaadjes bewegen. De muziek zwelt aan, is krachtig, zwakt weer af. Heel subtiel is even een blokfluit te horen. Met maar liefst elf violen, twee cello’s, een klavecimbel en een luit legt de Holland Baroque Society een krachtige, imponerende basis voor Teitur’s liefdevolle tekst over de kat, die zich zelfs door een blikje tonijn niet naar huis liet lokken. Beeld, muziek, tekst en zang versterken elkaar in deze multimediale productie. Al laat Confessions hiermee en passant nog een ander alledaags verschijnsel zien: wanneer er bewegend beeld is, zijn alle ogen daarop gericht. In de Concertzaal gaat het niet anders: alle ogen zijn gericht op de filmpjes, niet op de muzikanten.

De excentrieke Muhly dirigeert het vijftienkoppige orkest met grootse armbewegingen en op kousenvoeten. Oranje en rode strepen onder een lange, zwarte kamerjas. Teitur zingt zijn inventieve, aandoenlijke teksten met de handen losjes in de zakken. Soms heel letterlijk over wat er op de geprojecteerde beelden te zien is, maar vaker over het gevoel dat ze oproepen. De liedjes brengen een glimlach om de lippen, bezorgen de armen kippenvel. Het concept van Confessions is ingenieus uitgewerkt. Popmuziek gecombineerd met alledaagse beelden, onalledaagse instrumenten en een imposant orkest. Ook al gaat onbewust de aandacht vooral uit naar de beelden, de livemuziek voegt een niet te onderschatten waarde toe aan het geheel. Nummers uit Confessions zijn op YouTube te zien en te horen, maar hoe mooi de filmpjes en liedjes ook zijn, zo heftig als live in het theater worden ze niet.