Albumrecensie: Half Way Station - Dodo

Het best bewaarde geheim van Rotterdam

Tekst: Guido den Boer ,

Rotterdam heeft alweer een plaatsje verdiend in een top-zoveel-stedenlijst, dit keer plek 5 in een lijstje van Lonely Planet. In Rotterdam is dat niets nieuws. Rotterdam is al jaren een fantastische stad, weten de Rotterdammers. Indrukwekkende architectuur, gezellige cafés en restaurants en toffe evenementen. Maar Rotterdam is meer dan dat. Rotterdam heeft veel goedbewaarde geheimen. Eén daarvan is Half Way Station, misschien wel het best bewaarde muzikale geheim van de Maasstad. Hoewel, geheim... De band rond Rikke Korswagen en Elma Plaisier begon wellicht als underdog, maar is inmiddels uitgegroeid tot een band om ernstig rekening mee te houden. En het zou zomaar kunnen dat hun laatste wapenfeit, het spannende tweede album Dodo, hen definitief op de landelijke muziekkaart zet.

Jazeker, de langverwachte opvolger van debuutplaat Moonshine heet Dodo. U weet wel, zo'n vogel die al een poosje uitgestorven is. Een eigenzinnige titel die eigenlijk wel past bij een al even eigenzinnige, excentrieke band. Dodo is dan ook - hoe kan het ook anders - een eigenzinnig, excentriek album.

De muzikale ontwikkeling die Half Way Station sinds hun ontstaan in 2009 heeft doorgemaakt is behoorlijk groot en hun verschillende invloeden zijn zeer goed hoorbaar op Dodo. Het album kent dan ook veel afwisseling, van het zwaar op elektronische muziek gestoelde Press Play tot het zweverige folknummer Vendetta (The Sweet Taste Of). Het ene moment klinkt het als een mengeling tussen Portishead en Massive Attack, het volgende moment gooit Half Way Station er een dosis Bluegrass doorheen. De nummers Junction #4 en Junction #5, eigenlijk een soort interludes, plakken het album aan elkaar, het ene uiterste met het andere verbindend.

De bindende factor is het psychedelische karakter van de nummers. Dromerige loops, echoënde gitaren en de betoverende zang van Elma Plaisier houden de spanning in het album. Ieder bandlid speelt in dienst van het liedje, soms met complexe partijen, dan weer met een doeltreffende eenvoud en constant subtiel maar overduidelijk aanwezig. En Rikke Korswagen, die kan een behoorlijke pot gitaar spelen! Vooral de track Home, een nummer dat de bluegrass-invloeden van de band perfect vormgeeft, bezit prachtig tokkelwerk en fijne, subtiel gelegde accentjes en solootjes. Maar ook het gitaarspel in Sister Don't You Cry verdient alle lof.

Half Way Station speelt graag met dynamiek en slaagt daar ook met vlag en wimpel in. Subtiliteit is hierin de sleutel, iets waar de band duidelijk de tijd voor heeft genomen. Hierdoor zuigt de band de luisteraar in de muziek en slingert deze van de ene emotie naar de andere. Dodo is melancholisch, somber, opzwepend en ingetogen achter elkaar maar ook dwars door elkaar heen. En dat is precies hoe Half Way Station het altijd doet. Zo horen zij het ook te doen. Niets goed bewaard geheim, het mag best een heel slecht bewaard geheim worden. Half Way Station staat al in de muzikale top van Rotterdam, het wordt tijd dat de rest van Nederland hen ook in het collectieve geheugen propt. En daar kan Dodo best eens voor zorgen!