Ook deze maand deelt Esther Hogervorst met ons het lief en leed van haar leven als muzikant. Ze is drumster van de meiden punkrock band QueenBee en houdt voor 3voor12/Rotterdam bij wat het harde Rotterdamse muzikanten-leven zoal brengt.

Soms doe je toch maar gewoon weer mee. Bandwedstrijden.  Elke keer zeggen we tegen elkaar: “We doen het nooit meer!”  Maar…

Maar het was  mooi wel aan de andere kant van Nederland. Maar we waren wel gewoon gevraagd. Maar  we moesten toch echt nog wat meer speelervaring met z’n viertjes opdoen. En we konden een normale set doen. Duzzzz, nog een keertje dan maar…

Deventer. De reis was al een ervaring op zich. We hadden een chauffeur want alle auto’s van alle bandleden  waren met alle partners elders . Chauffeur dus met auto.
Helaas werd ondergetekende op de heenweg op de snelweg ter hoogte van Zwolle door de chauffeur in haar been geknepen met de mededeling dat de chauffeur kotsmisselijk, grieperig en heel duizelig werd. Kortom de chauffeur werd met 140km/uur onwel.

Gelukkig bestaat de band uit adequate leden en was de zieke chauffeur ook heel adequaat. Nog geen 3 seconden later stonden we op de vluchtstrook naast een heideveld. Kwam mij eigenlijk wel mooi uit want we moesten toch piesen.
Onze gitariste nam plaats achter het stuur en na enig geruzie met de koppeling, wat rare geluiden uit de auto,  wat plantaardig materiaal dat als verstekeling mee de auto in was genomen (maar resoluut uit de onderbroeken werd gevist)  en een aantal middelvingers van medeweggebruikers waren we weer op weg.

Eenmaal in Deventer aangekomen verdwaalden we natuurlijk en kwamen in de plaatselijke hoerenstraat terecht (vaste prik) en herhaalde de ruzie met de koppeling, de rare geluiden en de middelvinger zich, maaaarrrr we kwamen op tijd in Walhalla.

Spelen dan maar! Okay er waren maar 12 man, ondergetekende maakte weer een hele foute grap, tijdens het optreden ontplofte een blikje cola in een tas (karma?), en de drumkruk zakte per nummer 5 cm omlaag maar het was wel heel gezellig, de set ging redelijk en het bier smaakte naar meer!

Na het optreden nog even lekker gehangen met de zieke chauffeur en plaatselijke grootheden. Ik gooide hoge ogen door de hele avond (inclusief het betere drumwerk) door te brengen op 9cm hoge hakken; “nog een biertje doen? Nou nog 1 dan!”

Voor iemand er erg in had was het 1 uur en was het tijd voor de uitslag. Mag jij eens raden wie  er gewonnen had! Na al die “laatste” biertjes dacht ik dat ik het verkeerd hoorde. “Huh? Wij?”
Ja wij!

Dus toen moest ik na 1000 bier op 9 cm hoge hakken van een pokken tafeltje afklimmen, 4 meter lopen (op 9 cm hoge hakken) en daarna (na 1000 bier en op 9 cm hoge hakken) een pokken podium van een halve meter opklimmen zonder trappie.

Wat denk je dat er gebeurde…..? Juist een kanjer van een muilschuiver,  en plein publique! Twee maal zelfs!

Onze nieuwe cover:  “Our drumster keeps on falling…….”

22 januari is de finale. Ik draag bootschoenen.