Het is niet echt leeg voor deze woensdagavond in Rotown. Dat zal vast te maken hebben met bepaalde namedropping die in de regionale media rondging. Als bandjes als Black Lips al als referentie worden genoemd en jawel, the Arctic Monkeys, dan hoop je toch je tent vol te kunnen krijgen. Tegelijkertijd heb je dan als persmedewerker toch voor de ene helft geluisterd naar de muziek, en voor de andere helft alleen gekeken naar de bandfoto's. 

Want als The Black Lips klinken ze. Niet te weinig. De vier jonge apen uit Austin Texas werden ooit als nieuwe belofte onthaald in de media en dat schept hoge verwachtingen. Wat jammer is, want de knapen zetten een flutshow neer van de bovenste plank. Ze schijnen er niet bepaald zin in te hebben vanavond. Het geluid is best okee: lekkere wrange country en vlagen rhythm & blues en zelfs soul worden ten gehore gebracht. Maar de gitaristen staan als een stel zoutzakken op het podium, ogen ongeinspireerd en zouden het liefst na elk nummer in de gordijnen achter het podium willen kruipen. Op plaat deed de band me zelfs even een klein beetje denken aan persoonlijke favorieten als Country Teasers of Bassholes, vanwege het snerpende gitaargeluid en lijzige zangstemgeluid, maar het is juist dátgene wat me bij deze show ontzettend tegen ging staan. Het duurt allemaal veel te lang en klinkt te eentonig bij Strange Boys. Gevalletje van leuk gekopieerd trucje in een zeer verkeerd jasje.

Daarom: mensen, trap er alsjeblieft niet in. Niet alles wat op 'a certain label' zit, of klinkt als zus-en-zo of van ver komt is meteen goed. The Strange Boys speelden te lang en niet boeiend genoeg. Het zal me niets verbazen als dit saaie bandje volgend jaar op Primitive! Festival staat.

Op het terras was het veel beter vertoeven. Ook al regende het pijpenstelen.