In de Grolsch Zaal van Atak wordt de eerste band gecheckt. Radical Face, is een volbloed Amerikaanse band, wat goed te merken is aan de muziek en aan de steelguitar in het bijzonder. De band is gevormd rond singer-songwriter Ben Cooper en klinkt als een geoliede machine. Het eerste nummer is nieuw en redelijk rustig. Dan volgt 'Wrapped In Pianostrings', een iets ouder nummer over een man die zelfmoord pleegt in zijn eigen huis. Zijn geest blijft vastzitten in het huis, waardoor hij moet toekijken hoe zijn vrouw en kind lijden onder zijn afwezigheid. Tussen de vlottere nummers door grapt de zanger dat hij alleen maar depressieve nummers heeft. Zijn stem past goed bij het genre. Tussen de songs door is er leuk contact met het publiek. De zanger vraagt steeds of hij uitleg moet geven, waar de zaal dan mee instemt. De teksten zitten vol humor. 'Black Eyes' bijvoorbeeld gaat over een dame die wegrent van haar man. De zaal wordt steeds enthousiaster en Ben Cooper wil maar al te graag met het publiek op de foto.
#CB13 Enschede: de vrijdag II
Radical Face, These New Puritans, Warpaint en Shovels & Rope
Afgelopen donderdag en vrijdag vond in het Nationaal Muziekkwartier van Enschede Crossing Border plaats. Van een apocalyptische soundtrack die tussen klassiek en modern in zweeft tot aan de hypnotiserende samenzang van de dames van Warpaint. 3voor12/Overijssel bezocht de optredens van Radical Face, These New Puritans, Warpaint en Shovels & Rope.
Het is vanavond aan de Britse artrock formatie These New Puritans om het muzikale programma in de (te) grote zaal van het Wilminktheater af te trappen. De tweede langspeler van het collectief rondom de tweeling Jack en George Barnett werd in 2010 het Britse NME uitgeroepen tot plaat van het jaar en ook de jongste worp (Field of Reeds) werd door critici met open armen ontvangen. Het zevental maakt onconventionele composities – nummers kan je het niet echt noemen – die bij tijd en wijle haast klassiek aan doen, in dat kader is het pluche van het Wilminktheater een ideale locatie om deze trip te ondergaan.
Het openingsnummer is meteen exemplarisch voor de rest van het optreden: nog voor er leven op het podium is nemen we heftig flikkerende stroboscopen waar en dendert het geluid van voorbijrazende sportwagens door de zaal, één voor één stappen de bandleden de bühne op om langzaamaan het eerste stuk op te bouwen. Gierenge synthesizers, een diepe bas, schelle blazers en Jack Barnett’s zware stem vormen de ingrediënten voor een muzikale achtbaan die even interessant als bizar is. Wat volgt is apocalyptische soundtrack die tussen klassiek en modern in zweeft en het de luisteraar slechts sporadisch makkelijk maakt, zoals wanneer het zalvende 'Fragment Two' wordt gespeeld. Gedurende het optreden blijft het een continu komen en gaan van bezoekers, de broertjes Barnett & Co maken vanavond bijzonder veel indruk maar zijn allicht een beetje too much voor Crossing Border, dat voor velen toch als een ontdekkingsfestival wordt ervaren.
In de grote zaal van Atak is het intussen wachten op de onweerstaanbare dames van Warpaint die vanavond een reeks hagelnieuwe liederen gaan presenteren aan een gewillig publiek. Het viertal maakt grillige, dansbare liederen met hypnotiserende samenzang, post-punk ritmes en complexe edoch catchy gitaarlijnen als voornaamste ingrediënten. Het debuut van het kwartet is alweer ruim drie jaar oud en in die tijd heeft de band een respectabele status op weten te bouwen in het clubcircuit, mede dankzij de haast onovertroffen chemie tussen de bandleden, het is dan ook geen verrassing dat velen reikhalzend uit kijken naar de naamloze opvolger die begin 2014 in de schappen moet liggen.
De organisatie heeft zeker niets teveel gezegd toen het aankondigde dat de band nieuwe nummers zou gaan spelen, in een set van zo’n vijf kwartier brengt de band vier nieuwe nummers, waaronder het reeds verschenen 'Love Is To Die'. Maar ook 'Keep It Healthy', met een briljante Emily Kokal op gitaar, 'Hi' en 'No Way Out' (can’t find my way, can’t find my way) worden voor het eerst op het Nederlandse vasteland gespeeld – ze stonden immers afgelopen zomer nog op Into The Great Wide Open. Op het eerste gehoor zijn de nieuwe nummers iets minimalistischer en ligt de nadruk meer op de dansbaarheid, zo heeft drumster Stella Mozgawa ineens een drumcomputer en lijkt Theresa Wayman omgeven door meer synthesizer dan ooit. Tussen het nieuwe werk door is er ook voldoende aandacht voor de klassiekers van The Fool en de Exquisite Corpse EP, zo is het ouderwets swingen op 'Undertow' en tonen de dames tijdens 'Elephants' andermaal aan dat ze tot de beste live-bands van het moment gerekend mogen worden. Naar het einde toe leggen ze het nummer bijna helemaal stil om vervolgens met een minutenlange jam een gedenkwaardig optreden af te sluiten. Een absoluut hoogtepunt van deze editie van Crossing Border.
Het ontbreekt de kleine zaal van Atak vanavond alleen aan typische klapdeuren, verder wanen we ons tijdens het afsluitende optreden van Shovels & Rope in een Texaanse saloon. Carry-Ann Hearst, met enorm diep decolleté, en Michael Trent maken gezamenlijk een swingende mengelmoes van stampende country rock & roll en emotionele ballades. Dat alles doen ze op gitaar, de onvermijdelijke mondharmonica, een klein drumstel en tal van kleine hulpmiddelen die de percussionist voor zijn of haar rekening neemt. De twee wisselen meermaals van positie en brengen tijdens een ietwat rommelig verlopen optreden tal van nummers van het enige album dat ze als duo opnamen (O’Be Joyful) aangevuld met solo-materiaal van de beide muzikanten. Het dolenthousiaste publiek geniet zichtbaar van de verrichtingen van het charismatische duo dat vanavond amper iets fout lijkt te kunnen doen. Tijdens de ballades zoals toegift 'Lay Low' kun je een speld horen vallen en men klapt gewillig mee bij de uptempo country rock & roll als bijvoorbeeld hoogtepunt 'Kemba’s Got The Cabbage Moth Blues' (tell New York, tell Tennessee, come to Carolina your drinks are on me) terwijl niemand ongeduldig wordt wanneer de kickdrum het meermaals begeeft. Ontzettend zuiver is het allemaal niet maar Shovels & Rope sluiten vandaag het festival in de kleine zaal met verve af en zouden zeker nog eens terug moeten komen naar het Oosten des Lands getuige het aantal zieltjes dat er vanavond zijn gewonnen.