De eerste track 'It Came From Beneath The Sea' is een opener zoals een opener moet zijn. Pakkend, en het nummer zet meteen de trend die het hele album zal worden volgehouden: ultrakorte pittige gitaargedreven nummers met een twist. The Mothmen schrikken er niet voor terug om nummers te schrijven van, zoals in dit geval, 1 minuut 27: het is voorbij voor je er erg in hebt, maar op cd werkt dat beter dan tijdens een live optreden. Bij de cd druk je gewoon op de repeatknop. Bij dit nummer is dat sowieso aan te raden: dan krijg je meer mee van de surrealistische en fantasievolle tekst.
Het tweede nummer heet 'Echoes of 1716'. Ook weer kort en pittig. Tekstueel is hier minder te beleven, maar muzikaal is het een goede bekrachtiging van de eigenzinnige richting die de band heeft gekozen. Licks zijn de kern van hun nummers en dit nummer zet dat stramien nog eens goed neer.
Het volgende nummer is te vergelijken met een donderslag bij heldere hemel. Het begint met een vraag- en antwoordspel tussen twee gitaren. En dan valt de zanger in met een stuk tekst in het Spaans! Verfrissend tussen al die muziek waar het Engels de klok slaat. De titel is intrigerend: 'Donde Esta El Chupacabra?' Dat blijkt te betekenen: 'Waar is de Chupacabra?' en vanaf het moment dat die vraag gesteld is, wil je het ook weten óók. En geef je voor je het weet het nummer een tweede draaibeurt.
Dan volgt het titelnummer van de EP: 'Last Astronaut'. Met zijn 3.05 minuten het langste nummer op de plaat, maar zo voelt het helemaal niet: ook bij dit nummer heb je na een keer luisteren al het gevoel dat je het een tweede spin moet geven. Slim om dit nummer als titelnummer te gebruiken, want het heeft alles in zich om als trekker van de EP te werken. Opbouw, variatie, memorabele tekstfragmenten en bovenal: de riff gespeeld op hammondorgel is fantastisch!
Track nummer vijf op de plaat is 'We'll Sew Our Hearts Together'. Zouden we toch nog een echt liefdesliedje krijgen op dit aparte pittige schijfje? Jawel! Maar met een twist natuurlijk. In dit nummer vinden we een prachtige poëtische tekst, die voor het contrast met ruwe stem, maar vol passie, wordt gezongen. Muzikaal valt op: een solopartij op gitaar, heerlijk om de zaal mee op te zwepen.
Dan is het alweer tijd voor de afsluiter. Is het mogelijk na zo'n uitbarsting van creativiteit nog te eindigen met iets dat als een memorabele uitsmijter geldt? The Mothmen doen het! 'Gojira' is een nummer dat opbouwt. Wederom eerst een vraag- en antwoordspel van twee gitaren en strakke drums. Dan een stem die dwaze woorden zingt, op een typerende manier. Yoko Ono meets The Gorillaz? Om de een of andere reden moet ik bij het nummer sterk aan Japan denken, er zit iets in dat het verbindt met manga en anime. De riff die blijft hangen zit deze keer in de tekst van het refrein. Een excentriek nummer van een excentrieke band.
The Mothmen hebben het voor elkaar: ze zetten een heel eigen, uniek geluid neer. Ga deze EP beluisteren als je wilt weten hoe dat klinkt: de indie-rock equivalent van het puntdicht.
Releasedatum
De EP presentatie is 31 oktober 2014 in OJC Walhalla te Sevenum.