In het groen bij Wessem wordt 's middags het festival geopend. Het programma, bestaande uit elf bands, is verdeeld over twee podia. De sfeer is gemoedelijk en het weer perfect. Om drie uur wordt afgetrapt door The City Hollers. Deze Nederlandse band schopte het tot de finale van de Amsterdamse Popprijs. De Amsterdammers combineren rock en blues. Verleden jaar verscheen hun eerste EP, die tevens hun stijl mooi omschrijft: Raw.

Na The City Hollers gaat het festival verder op het hoofdpodium. Met The Four Tree Society heeft Wessummer Breeze een ervaren band uit de eigen regio (Thorn). In 2006 waren de rockers ook al aanwezig op de eerste editie van Wessummer Breeze. De frontman doet wat denken aan James Hetfield (Metallica) of Layne Staley (Alice In Chains), hoewel de stem soms te zwak is om echt te overtuigen. Toch bewijst The Four Tree Society dat je leuke bands niet altijd ver hoeft te zoeken.

Na de Four Tree Society verplaatst het publiek zich weer voorzichtig richting het andere podium. De beurt is aan een Belgische artiest: Ian Clement. Ian is frontman van de Gentse band Wallace Vanborn. Deze band maakt stonerrock, maar dat Ian meer in zijn mars heeft, bewees hij op de onlangs verschenen plaat Drawing Daggers. Ian heeft een prettige stem en hij slaagt er goed in om emoties over te brengen. Dat moet ook wel, want hij snijdt serieuze thema's aan in zijn muziek. Samen met zijn band vormt Ian misschien wel de interessantste act van het festival. In ieder geval is hij iemand om in de gaten te houden.

Terug op het hoofdpodium staat het (deels) Limburgse Colossa klaar. Er is behoorlijk wat nieuws rondom de band de afgelopen tijd. In april werd, met een gewijzigde bezetting, een nieuw album uitgebracht in eigen beheer: 'New Day Rising'. In juni werd echter een deal gemaakt waarbij Hot Streak Music (o.a. De Staat en Drive Like Maria) de promotie op zich zou nemen. Colossa speelt strak en straalt energie uit. De muziek is zeer toegankelijk, maar dat is wellicht ook het zwaktepunt van de band: het is erg mak en mist soms karakter.

Na Colossa mag het publiek zich weer verplaatsen naar het andere podium. Uit de tent klinkt binnen de kortste keren een hels kabaal: Traumahelikopter is geland. De in skinny jeans gestoken jeugd uit Groningen-Noord (?) speelt ongenadig harde rock. Alle nummers lijken op elkaar, maar het gaat bij Traumahelikopter toch vooral om de energie en de humor.

Na het Groningse geweld is het tijd om even bij te komen. Gelukkig kan dat met Christopher Green. Deze band, opgericht rondom singer-songwriter Chris Verheijen (afkomstig Broekhuizenvorst), timmert hard aan de weg. Christopher Green won in februari Nu Of Nooit en mocht daarom Pinkpop openen. De Americana/folk van de innemende Limburger komt misschien niet helemaal tot zijn recht op een festival, maar dat neemt niet weg dat de zang op zich prima is.

In een vergelijkbare hoek als Christopher Green bevindt zich Man From The South. Dit soloproject van Eindhovenaar Paul van Hulten brengt een meer schimmige variant van folk. Met zijn aangename stem zorgt hij in Wessem voor een indrukwekkend solo-optreden. Halverwege de set wordt hij vergezeld door Woody Veneman. Deze nieuwe band, Diamanthaas genaamd, is minder interessant. Het ontbreekt aan een eigen stijl en het laatste nummer eindigt met het eindeloos herhalen van een saaie riff.

Na Man From The South staat een band uit een andere hoek van Nederland op het programma. Terwijl het langzaam donker wordt, verschijnen The La La Lies uit Alkmaar op het hoofdpodium. De sympathieke rockers spelen een technisch hoogstaande, feestelijke set. Natuurlijk was dit te verwachten, want na alle optredens op festivals, podia en in de media zijn The La La Lies een gerespecteerde naam binnen de Nederlandse muziekscene.

De volgende band moet de wereld nog veroveren. Zelf geloven ze dat dit onvermijdelijk is. Tikkeltje arrogant misschien voor een stel jonge garagerockers uit Eindhoven. Toch komt Mozes And The Firstborn zeer goed uit de verf in Wessem. De set is goed opgebouwd en er zijn voldoende verrassingen in de muziek. Aan de teksten kan nog het nodige verbeterd worden, maar afgezien daarvan zijn de nummers aanstekelijk en origineel. Van deze band gaan we hopelijk meer horen.

Het festival loopt inmiddels op zijn eind. Aan de Amsterdamse band The Jig de eer om het laatste optreden op het hoofdpodium te verzorgen. De funk vormt een welkome afwisseling in het door rock gedomineerde programma. Gehuld in een net pak verzorgen de Amsterdamse heren een mooie set op het sfeervolle nachtelijke terrein. Voordat de lampen uitgaan, is er echter nog één band. De rauwe blues van de Belgen The Goon Mat & Lord Benardo mag de dag in stijl afsluiten.