De eerste klanken van Eins Zwei & The Parallel Cinema horen we tijdens de soundcheck. Daarna is het lange tijd stil. Heeft de band zich aangepast aan de lokale cultuur met een Venloos kwartiertje? Wachten ze tot minimaal driekwart van het veld gevuld is met publiek? Het kan natuurlijk ook een Indiaas kwartiertje zijn. Want zo is de verbluffende opening als de band dan eindelijk begint: op en top Indiaas. Een bandlid bespeelt de sitar, zo'n instrument dat we hier in het Westen vooral kennen omdat George Harrison erop speelde. De muzikant ontlokt aan het instrument mystieke klanken en twee fleurig geklede danseressen voeren een prachtige Indiase dans uit.
Het is een uitgebreide band die daarna het podium op komt. Drums, basgitaar, gitaar, viool, keyboard en als klap op de vuurpijl een heel koor. Stukje bij beetje krijgt de muziek een meer westers karakter. Een zanger met een Buddy Holly-bril, zo weggelopen uit een britpopband en een zangeres die ook nog keyboard speelt en tegelijk het achtergrondkoor lijkt aan te voeren, bepalen de sound. Een heerlijk geluid. De associatie met Arcade Fire die wel eens wordt gemaakt door recensenten, is begrijpelijk. Maar The Parallel Cinema heeft dan toch weer zijn eigen stijl, vanwege de verwijzingen naar India en Bollywood die geregeld terugkomen.
Het koortje lijkt zo op het eerste gezicht een zooitje ongeregeld. Een mengeling van mensen van heel divers pluimage. Soms neemt iemand een solorol en dan vaak net degenen waarvan je het niet zou verwachten. Je kijkt je ogen uit. De mengeling van rockmuziek en een Bollywood-thematiek, het is een bizarre combinatie, maar muzikaal werkt het voor 100 procent. Als podiumact zorgt het ervoor dat er iedere seconde wel iets te beleven is. De show wordt onder andere gestolen door een grote man, die dan weer de grote trom slaat, dan weer zich in het publiek mengt, maar later weer te vinden is hoog in een paal op het podium.
De band geniet al enige bekendheid in Hilversum. Trots kondigt de band het nummer aan dat regelmatig op 3FM te horen is geweest. En zo, horen we, komt nieuwe single eraan. Deze spelen ze aan het eind: 'Sweet tomorrow'. Geweldig nummer! (RE)
Zomerparkfeest Venlo dag 4
Slotdag van een internationaal festijn
We komen weer oren en ogen te kort op de slotdag van Zomerparkfeest Venlo. Wat is er toch veel mooie muziek in de wereld. Eins Zwei & The Parallel Cinema bracht ons naar India, Cairo Liberation Front naar Egypte. En dan vertelt 3voor12 limburg verder nog van Jacco Gardner, Baskerville en de hammondklanken van Orgel Vreten. Lees het hier!
Iets voor zessen is het tijd voor een van de opvallendste acts van het festival. Cairo Liberation Front staat klaar op het podium. De dj's vertegenwoordigen de Electro Chaabi, een populaire muziekstijl onder jongeren in Egypte. Dit drietal is het eerste collectief buiten Egypte dat aan de slag is gegaan met de muziek: jongeren in Cairo mogen namelijk niet optreden en al helemaal het land niet uit om hun muziek ten gehore te brengen. De Tilburgers komen op voor deze groep mensen. Zo ook vanavond in het Julianapark, en hoe. Uiteraard is Sadat aanwezig, de hoofdgast is gehuld in een traditioneel uniform en kijkt voorop het podium uit over het terrein. Hij maakt het podium vrij met zijn knuppel en nodigt mensen uit voor het feest. Ook deelt hij wierookstokjes uit aan het publiek voordat de heupen echt losgegooid kunnen worden op de Egyptische bruiloftsmuziek. De plaatjes worden gedraaid door twee mannen die bedekt zijn met een Keffiyeh. De MC zweept het publiek op. "Alle kinderen hier vooraan, hebben jullie zin om te springtouwen?" Er worden vervolgens een tiental doeken aan elkaar geknoopt en zelfs voor de allerkleinsten is het genieten bij Cairo Liberation Front. De kids stuiteren rond met doeken op hun hoofd en ook de oudere garde komt aan zijn trekken: Sadat voorziet met een Super Soaker enkele dorstige mensen van overheerlijke Vodka. Werkelijk iedereen staat met een brede glimlach op het gezicht: een gekkenhuis waarbij je ogen te kort komt. Er komen steeds meer mensen bij om het feest te vieren en er worden dan ook danspasjes weggeven door het publiek.
Als toetje wordt er een traditionele Egyptische buikdanscontest uitgeschreven en twee jonge dames melden zich op het podium voor deze spectaculaire strijd. Interactie staat naast de Egyptische muziek hoog in het vaandel. Dit maakt het tot een optreden waar nog veel over gesproken zal worden. Ook hoofdprogrammeur Johan Hauser is nieuwsgierig en komt een kijkje nemen. Hij knikt tevreden het hoofd en lacht. Dit collectief moet je op je festival hebben staan als je een feestje wilt. Deze mannen vertegenwoordigen de jongeren in Egypte en ze geven vandaag op originele en verrassende wijze een mooi signaal af. Het Vriendenpodium op het Zomerparkfeest is vandaag een mix tussen het Tahrirplein en een Egyptische bruiloft. (SS)
Na Cairo Liberation Front is het rennen naar Jacco Gardner in de Circustent. De afgelopen dagen bleek deze tent moeilijk te bespelen, maar vandaag lukt het Gardner met z'n band alleraardigst. De band is misschien wel dé ontdekking van begin 2013 met hun debuutplaat.
Voordat ze beginnen klinkt een lang intro met dezelfde titel als het album: 'Cabinet of Curiosities'. Al meteen zie en hoor je dat dit een geweldige band is, want wat een band muzikanten staat hier op het podium. Stuk voor stuk, met als middelpunt multi-instrumentalist Jacco zelf.
De psychedelische 60's pop van de band wordt ondersteund door goede, strakke drums als ook klavecimbel en orgelelementen. Ook het gitaarwerk van de gitarist en bassist is erg prettig. De band maakt de meeste indruk met het middenstuk waarin o.a. 'Puppets Dangling', single 'Clear The Air' en het sterk uitgevoerde 'Where Will We Go' worden gespeeld. Vanavond is er eindelijk helder geluid in de tent en dit komt goed uit bij de perfectie van het viertal. Het is af en toe lekker wegdromen bij de muziek van de band, maar toch wordt het op den duur een beetje saai. Dit is een minpuntje van het optreden. Er mist een beetje interactie tussen het kwartet en het publiek. Muzikaal is het geweldig, maar er gebeurt te weinig waardoor er wat magie ontbreekt.
"Nog een liedje en dan kunnen jullie verder genieten van dit geweldige festival", aldus Jacco Gardner himself. Ondanks het gemis aan een stukje sfeer was Jacco Gardner een van de beste bands van dit geweldige festival en we mogen de komende jaren nog veel van hem verwachten. (SS)
Het zonnetje zakt op deze laatste dag van het Zomerparkfeest 2013. De slotdag is tot nu toe van hoog niveau. Baskerville, met als basis producers Bart Possemis en Thijs van der Klugt, mag het publiek uit Venlo en omstreken laten dansen op het Circuspodium.
De mannen hebben hard gewerkt aan hun tweede studioalbum dat deze maand uit zal komen bij PIAS. In het buitenland gooiden ze de afgelopen jaren hoge ogen; ze speelden onder andere op Sziget en in Leeds en daarnaast werden diverse EP's in Duitsland uitgebracht onder het label van Boys Noize. De mannen deden in het verleden veel dj-sets, maar vanavond is het gelukkig tijd voor een live-set met drummer en verschillende gastartiesten. Het begin is overweldigend. Alex Heist komt het podium op en meteen heeft de band de volle aandacht met een aantal sterke nummers dat de trommelvliezen laat bewegen. Dit komt met name door de sterke, harde drums die voor een orkaan van geluid zorgen en dit maakt veel indruk. De band heeft duidelijk voor een andere koers gekozen na het eerste album. Eerst speelden de mannen voornamelijk electrorock, maar het nieuwe werk bestaat uit meer spacey sounds. Een positieve koers. Het is een beetje te vergelijken met de Belgen van Goose.
Vanavond wordt live gespeeld met bas, drums, synths/draaitafel en dit slaat goed aan bij het publiek. Over de helft komt Linda van Leeuwen (Bombay Show Pig) voor drie nummers het podium op en dit is uiterst prettig: de zangeres zingt en de hele tent wordt aangetrokken door de aantrekkelijke zangeres. Haar stem galmt - met een beetje behulp van effecten - heerlijk door de tent. Dit zorgt voor een mooie, tijdelijke wending van de show. Nadat ze het podium verlaat zakt de energie een beetje weg. Het is een aantal minuten erg saai. Dan komt wederom Alex weer op het podium. Er volgt een zwak nummer, maar vervolgens wordt 'Devil's Town' ingezet, zuiver en overtuigend. Het hitje valt goed in de smaak bij het jonge publiek. Een slotakkoord met vocalen en harde beats sluit de show van Baskerville. De band heeft een grotendeels eigen geluid en heeft er sinds vanavond weer een aantal fans bij. De opbouw van de set was niet optimaal en als er meer gebruik gemaakt wordt van een lichtshow kan de band op het podium nog meer indruk maken. Het is nog een beetje bijschaven en dan zal Baskerville nog meer festivals en zalen laten schudden. (SS)
Je kent Orgel Vreten niet alleen als een type lamp van een bekend Zweeds woonwarenhuis. Het is ook de vlag waaronder Robin Piso (DeWolff) en Thijs Schrijnemakers (Alize, Stereo, Wende Snijders) op stokoude Hammondorgels een genadeloos duel met elkaar aangaan. Maar is dat een uur lang boeiend? Jawel, want de heren komen niet alleen. Een drummer en bassist verzorgen een retestrakke basis waarop de heren los gaan. Het gemis aan een vocalist vangen ze op door een klein legertje bevriende muzikanten op te trommelen. En ten slotte is er de gortdroge presentatie van Schrijnemakers tussendoor, die het publiek herhaaldelijk "Ja-ah, Robin en Thijs, in principe wel!" laat antwoorden op vragen als: "Zullen we nog een liedje spelen?" Kortom, Orgel Vreten is een echte show. De eerste gast die erbij komt is saxofonist Benjamin Herman. Wat kan die man blazen, zeg! Maar net zo makkelijk schuift hij even aan bij Schrijnemakers achter zijn klavier voor een ingetogener stuk. Ondertussen zit Jim Geurts Venlo te representen, door het tweede drumstel te lijf te gaan. Terwijl de rest even pauze houdt in de coulissen, duelleren de drummers (Wouter Rentema en Jim Geurts) erop los. De band keert terug en Benjamin Herman staat met scheurende sax op de orgels. DNA van Urban Dance Squad gooit er pompende beats en ultralaag bij en de bassist (Jan Teerstra) speelt een typisch danceloopje. Lekker, die verschuiving richting dance. Als een paar nummers verder Pieter Both (Beef) zijn kenmerkende hoog-hese reggaezang toevoegt, is het feest compleet. De muziek gaat van uitgelaten naar ingetogen en weer terug. Totdat het orgel van Piso ermee kapt. Nu moeten de heren echt even improviseren. Een orgel minder in dit geheel, dat is op slag best even karig. Maar de mannen laten zich niet kisten en bewerken gewoon samen het nog werkende orgel van Schrijnemakers. Ook Herman helpt de twee bandleiders nog even uit de brand met zijn formidabele spel. Het collectief schakelt nog even door naar stevige rock, gaat daarna een paar versnellingen terug, om nog een keer gierend de bocht door te suizen. Maar dan is het echt op. De laatste act op het hoofdpodium stopt noodgedwongen tien minuten voor tijd met een klapband. Jammer. Maar het was een mooie show. (BS)