De liedjes worden op typisch Americana wijze gebracht onder begeleiding van een gitaar, banjo, wasbord, mondharmonica, autoharp en keyboard. De levensverhalen over liefde, drank, vrouwen en de dood worden niet onder stoelen of banken gestoken. CCC Inc. weet nog steeds de betekenis van de songs, met een country en hillbillyfeeling, over te brengen aan het publiek dat zichtbaar geniet. Het dansje van Huib Schreurs brengt verscheidene mensen in ontroering maar anderen zet het juist aan tot meedoen. Dat hij daarna even moet gaan zitten en bijkomen, deert niemand. Het is juist amusant om te aanschouwen wanneer hij weer plaatsneemt op zijn stoel, een sigaret opsteekt en naar zijn medebandleden kijkt alsof zij muziek maken die nergens op slaat. ‘Where Did You Sleep Last Night’ wordt a capella gebracht en afgesloten wordt er met een instrumentaal folknummer waarbij voorzichtig de heupen heen en weer bewegen. De ouderen wanen zich weer even terug naar hun jeugd.
Gezelligheid is de troef op Pinkpop Classic
Ondanks tegenvallend aantal bezoekers is Jan Smeets toch tevreden
Pinkpop Classic vindt dit jaar voor de zesde keer plaats op Megaland Landgraaf. Op dit festival staan bands die in het verleden op Pinkpop hebben gespeeld. De doelgroep van het eendaags festival is het ouder rockpubliek. Om het dit jaar haalbaar te laten zijn, worden de productiekosten al in een vroeg stadium tot het minimale teruggeschroefd. Het podium is kleiner, geen artiestendorp en ook het budget voor de artiesten is verminderd. Op de bühne staan onder andere Uriah Heep, The Waterboys en Saybia.
Band of Friends is niet alleen een eerbetoon aan Rory Gallagher maar ook een viering van zijn leven en zijn muziek. De groep bestaat uit leden waar Rory tijdens zijn carriere mee speelde. Gitarist/zanger Marcel Scherpenzeel weet aardig in de buurt van Rory’s spel en zang te komen, dichterbij kan eigenlijk bijna niet. De stevige bluesrock wordt met veel enthousiasme gespeeld waarbij voornamelijk door bassist Gerry McAvoy, die jarenlang naast Rory op het podium stond, het publiek regelmatig wordt aangemoedigd. Drummer Ted McKenna slaat bijna zijn drumstel in puin zo hard mept hij erop, terwijl gitarist/zanger Marcel geconcentreerd maar duidelijk zichtbaar genietend zijn huilende gitaarsalvo’s het veld ingooit. Een retestrak optreden.
Colin Blunstone is voor velen een onbekende Britse zanger die ooit met een viertal andere bandleden de band The Zombies vormde. Bekendste hits waren destijds ‘She’s Not There’, ‘Tell Her No’ en ‘Time Of The Season’. Op Pinkpop Classic staat de beste man met muzikanten die elders hun sporen hebben verdiend. Het is geen indrukwekkend optreden maar na verloop van tijd eerder een feest van herkenning. Vooral wanneer Coling nummers van The Alan Parson’s Project, Dave Stewart maar ook van The Zombies ten gehore brengt. Zijn stem heeft een groot bereik en is soepel maar na drie kwartier begint er toch enige slijtage in te treden. Laten we het erop houden dat het een goede opwarmer is voor Uriah Heep.
Naast Band Of Friends mag Uriah Heep ook een van de hoogtepunten genoemd worden want het veld schrikt wakker en de haren worden losgeschud. Al bijna veertig rock’ n roll schuilt er in deze band die nog steeds over de hele wereld tourt en ook nog steeds even spannend. Dat bewijzen ze vandaag wederom op Megaland een keer, want de formatie krijgt het hele veld mee. De mix van progressieve rock, jazz, heavy metal, hardrock met soms een vleug country zijn kenmerkend evenals de meerstemmige zang.
Er staat een backline die drie keer zo groot is als de vorige bands en dit is ook luid en duidelijk te horen want de bassdrum laat de drumriser inclusief drumstel trillen of zou het liggen aan de drummer die ongenadig hard slaat. Ook het orgel dreunt er vurig doorheen en de hardrockhits vliegen om de oren. Zanger Bernie Shaw is nog even energiek en enthousiast als voorheen en vraagt of ze de volgende keer als headliner mogen spelen. Met een luid gejuich wordt dit bevestigd dus laten we hopen dat Jan Smeets dit gehoord heeft. Afsluiter ‘Easy Living’ gaat erin als zoete koek en niemand had erom gemaald als het bij wijze van spreken twee keer gespeeld zou worden.
Bij intermezzo ‘Something In The Air’ begint het weer te regenen maar het deert al niet meer. Iedereen is toch al nat dus iedereen maakt er het beste van en geniet van de muziek. De integrale uitvoering van debuutalbum ‘The Second You Sleep’ wordt prima gespeeld maar vernieuwend is het niet. De aandacht verslapt op den duur door de ietwat gezapige muziek maar met grootste hit ‘I Surrender’ uit 2004 lijkt het publiek weer wakker te worden en gaan nog een keer de handjes de lucht in.
De programmering van deze Pinkpop Classic had wellicht iets anders gekund want het enthousiasme van het publiek bij Uriah Heep was groter dan bij afsluiter The Waterboys. In 2008 stonden ze als voorprogramma van Neil Young op Bospop in Weert. Of het Jan ooit zal lukken om deze grote meneer naar Landgraaf te krijgen en dan erna ook nog eens op Pinkpop Classic, blijft de grote vraag. Dus vanavond moet men het doen met de supportact van destijds. Dertig jaar geleden opgericht door frontman Mike Scott en bekend door hun sterke live performances en ongewone manier van liedjes schrijven in de stijl van Bob Dylan.
De band is weinig communicatief maar zet een degelijke set neer die soms verplicht overkomt. Wanneer halverwege de set de grootste hit ‘The Whole Of The Moon’ ingezet wordt, komt het hele veld in beweging. Na afsluiter ‘Roll Over Beethoven’ van Chuck Berry is de koek op en wordt het afwachten of er volgend jaar weer een editie van dit gezellige onderonsje zal plaatsvinden.