Een zonovergoten terrein, een mainstage en een tentstage. Een langzaam volstromend terrein. Een soundcheck van wat microfoons. De voorbereidingen zijn in volle gang als de afvaardiging van 3voor12 limburg het festivalterrein van Bospop in Weert betreedt. Klaar om verslag te doen.
Om kwart voor twaalf vult het gruizige geluid van opener Black-Bone het terrein. Explosieve rock van een Eindhovens powertrio dat de bezoekers van Bospop meteen goed wakker schudt en die nog bezig is op de mainstage als in de tent Vintage Trouble zijn entree maakt.
En wat een entree. Leadsinger Ty Taylor begint a capella, en geeft met zijn door gospel en soul doordrenkte stem meteen zijn visitekaartje af. Als de rest van band daarna invalt, valt de puzzel ineen. Soul en rhythm & blues rechtstreeks uit de kraamkamer van de rock 'n roll, dat is de stijl van Vintage Trouble. Vernieuwend? Nee. Maar toppers in een genre dat ze tot in de puntjes beheersen. Afkomstig uit Los Angeles, en voor de eerste keer in Europa, hitsen ze het publiek van Bospop op met een programma dat stijl met de hoofletter S schrijft. Vintage is het sleutelwoord. Een term uit de wijnwereld die staat voor gerijpt, gedegen en hoge kwaliteit. Muzikaal maken ze dat sowieso waar, maar ook qua verdere aankleding blijven ze consequent, netjes in het pak met stropdas en met een logo dat doet denken aan een wijnetiket. De band speelt strak en de leadsinger ontpopt zich tot een op en top publieksmenner met elastieken benen. Een goede opener voor de tentstage. Voor de rest: goede wijn behoeft geen krans.
Niet vernieuwend maar goed in hun genre. Die kreet gaat ook op voor Seether, een zogeheten post-grungeband die van start gaat op de mainstage. De kracht van deze band is tegelijk hun grootste valkuil. Doe je ogen dicht en je hoort Nirvana. Doe je ogen open en het lange haar en het houthakkershemd van leadsinger Shaun Morgan veranderen ook weer niet al te veel aan dat beeld. De band loopt daarmee wel erg het risico als een Nirvana-kloon weggezet te worden.
Dat wat betreft de valkuil. Aan de andere kant, voor de old time grunge fan is het natuurlijk een verademing deze muziek weer terug te horen. Het zware gitaarwerk, de spannende drumpartijen, en bovenal de tenor met de korrel in de stem. Als je grunge speelt, moet het zo. De uitdaging van Seether is met nieuw repertoire aan te tonen dat het genre nog steeds levensvatbaar is. In enkele songs lijkt dat te lukken. In enkele andere zeker niet. Maar als de band wegblijft van al te veel gitaargeneuzel en te un-grungy stembuigingen, heeft ze potentie.